رمان روزاي باروني

در همون حين آرتان به آترين گفت:
- نه پسرم، حيوونايي مثل گاو و گوسفند رو مي كشيم تا از گوشتشون تغذيه كنيم و زنده بمونيم.
- گناه ندارن بابا؟
- چرا عزيزم گناه دارن، اما اونا هم سرونوشتشون اينه، بايد غذاي ادما باشن.
- آدما غذاي كين؟
- آدما غذاي كسي نيستن، آدما خيلي قوين، كسي نمي تونه اونا رو بخوره.
- حتي شير و پلنگ؟
- اگه آدما از عقلشون استفاده كنن هيچ وقت غذاي حيووناي وحشي نمي شن. اين چيزيه كه حيوونا ندارن ...
- عقل؟
- درسته ...
- منم عقل دارم بابا؟
- معلومه كه داري پسرم ...
- پس چرا از سگ مي ترسم؟
آرتان خنده اش گرفت و گفت:
- ترس يه چيز طبيعيه پسرم، هر كسي ممكنه از يه چيزي بترسه.
- حتي تو؟
آرتان لبخند زد، قهرمان هر پسر بچه اي باباشه! اما آرتان گفت:
- حتي من ...
آترين با تعجب گفت:
- از چي مي ترسي بابا؟ تو خيلي گنده اي ، از باباي همه دوستام گنده تر ... نبايد بترسي ...
آرتان با خنده در گوش آترين چيزي گفت و آترين كه نخود توي دهنش نمي خيسيد سريع گفت:
- مگه مامان قراره تنهامون بذاره؟
آرتان با لبخند آترين رو روي زمين گذاشت و گفت:
- پسر خوبه رازدار باباش باشه! چرا داد مي زني پسر؟
و قبل از اينكه اترين فرصت كنه سوال ديگه اي بپرسه جلوي پله ها ترسا رو با يه حركت كشيد توي بغلش. ترسا اعتراضي نكرد و آتوسا گفت:
- اي ترساي لوس، خوب خودت بيا ديگه ...
ترسا لبخند تلخي زد و آرتان گفت:
- از پله ها سختشه بياد بالا آتوسا جان ...
- بله تا وقتي يكي رو مثل تو داره كه لوسش كنه براي چي به خودش زحمت بده؟
ترسا قيافه شو كجكي كرد و گفت:
- ببند آتوسا ...
آتوسا غش غش خنديد و گفت:
- جلو شوهرت حيا كن ...
هر چهار نفر وارد آسانسور شدن و باباي ترسا پايين پيش قصاب موند تا كاراي گوساله رو تموم كنه. عزيز و نيلي جون هم بالا منتظر بودن. جلوي در عزيز دور سر ترسا اسفند چرخوند و ترسا سرشو توي يقه آرتان پنهان كرد كه دود خفه اش نكنه. نفساي داغش كه توي گردن آرتان مي خورد داشت حال آرتان رو دگرگون مي كرد. نفسشو با شدت فوت كرد بيرون و وارد اتاق خوابشون شد. آترين و آتوسا و نيلي جون هم اومدن تو ... آرتان اول ترسا رو خوابوند روي تخت و بعد سر كمد لباسش رفت و گفت:
- اجازه بدين ترسا يه كم استراحت كنه ...
ترسا كه ديگه نمي تونست سكوت كنه گفت:
- خوبم ...
آرتان چپ چپ نگاش كرد لباس راحتي از كمدش در آورد و اومد سمتش. همه رفتن از اتاق بيرون تا ترسا لباسش رو عوش كنه. آرتان نشست كنارش و گفت:
- بذار كمكت كنم لباست رو عوض كني ...
خواست اعتراض كنه كه آرتان مهلتش نداد و مشغول عوض كردن لباسش شد. ترسا سعي ميكرد چشمش تو چشماي آرتان نيفته. حرارت از نگاهش زبونه مي كشيد. باز چشمش به بدن خوش رنگ ترسا افتاده بود و حالش خراب شده بود. بي اختيار دستشو روي شكم ترسا كشيد. درست روي نقطه حساس ... ترسا با هيجان مچ دست آرتان رو چنگ زد و گفت:
- نه ...
نفس تو سينه اش گره خورده بود. آرتان سرشو توي موهاي ترسا فرو كرد و گفت:
- چرا نه عزيزم؟ مي دوني چقدر وقته لمست نكردم؟! خيلي بي قرارتم ...
ترسا داشت كم مي آورد. اما نمي تونست، تا وقتي كه نمي فهميد اون دختر كيه نمي تونست اجازه بده آرتان لمسش كنه پس بهونه اورد:
- خيلي وقته حموم نرفتم آرتان بو گند مي دم، برو اونور كه الان حالت به هم مي خوره ...
آرتان با عطش موهاي ترسا رو بو كشيد و گفت:
- اوممم ... بوي ترسا رو مي دي ... بوي زندگي ... نمي توني بهونه بياري ...
كسي به در زد و دنبالش صداي آترين بلند شد:
- بابا ، مامان ...
آرتان ناچاراً عقب رفت، چشمكي زد و گفت:
- عزيزم ... بقيه اش باشه واسه شب ... فعلاً استراحت كن ...
ترسا سعي كرد سرد به نظر بياد ...
- بذار آترين بياد تو ... دلم براش خيلي تنگه ...
آرتان خونسرد پتو رو روي ترسا كشيد و گفت:
- فعلاً استراحت كن ... آترين فرار نمي كنه. من سرگرمش مي كنم.
ترسا كه خودش هم احساس خستگي مي كرد ديگه اصراري نكرد. همين كه آرتان از اتاق خارج شد چشماشو بست و توي دلش زمزمه كرد:
- خدايا اون زن كيه؟ اون كيه؟!! خدايا مي دوني كه بدون آرتان پوچم .. هيچي نيستم ... خدايا بهم ثابت كن كه دارم اشتباه مي كنم. بذاري يه بهونه براي موندن توي اين زندگي داشته باشم وگرنه كه بهم طاقت رفتن بده ...
كم كم خواب پلكاشو سنگين كرد و اون افكار آزار دهنده ازش فاصله گرفتن ... 

طرلان خانومم من ازت خواهش كردم!
- خودم تنها مي رم ...
- عزيز من ... زشته! والا بلا زشته! ملاقات با من نيومدي، حداقل عيادتش بيا با هم بريم. به خدا آرتان مي فهمه صحيح نيست ...
- ببين نيما، تو انگار نمي خواي منو درك كني! من از نگاه هاي تو به ترسا خوشم نمي ياد!!!
نيما تحملش رو از دست داد و گفت:
- بس كن ديگه طرلان!!! هر چي هيچي بهت نمي گم داري بدتر مي شي ... كدوم نگاه؟! من اينقدر بي وجدان و پستم كه با وجود داشتن زن و بچه و با وجود اينكه ترسا زن آرتانه و ازش بچه داره نگاش كنم؟!! آره؟!! من كي به ترسا نگاه كردم لعنتي؟ كي؟!!
طرلان بغض كرد از جا بلند شد و راه افتاد سمت اتاق خوابشون اما نيما ايستاد جلوش، شونه هاي ظريفشو گرفت بين دستاش و گفت:
- طرلان حرف مي زني بايد روش وايسي ... ترسا دوست منه! بايد اينو قبول كني.بين ما دو نفر هيچي نيست ... اون عاشق شوهرشه! عاشق بچه شه! عاشق زندگيشه! منم تو رو دوست دارم ، نياوش رو دوست دارم! با اين حرفا گند نزن به زندگيمون طرلان! بفهم اينو كه اگه من با ترسا حرف مي زنم اگه برام اهميت داره دليلش فقط دوستيمونه. اگه خدايي نكرده بلايي كه سر اون اومد سر تو مي يومد و آرتان پيدات مي كرد فكر مي كني من چه انتظاري داشتم؟ انتظار داشتم تو رو برسونه بيمارستان ، كه كنارت باشه تا من برسم. كه توي شرايط سخت تنهام نذاره، همينطور انتظار داشتم ترسا هم باشه چون بهترين دوست منه ... چرا از كاه واسه خودت كوه مي سازي؟!!
طرلان بين دستاي نيما به هق هق افتاد و نيما بي اراده در آغوشش كشيد. از عذاب طرلان عذاب مي كشيد، حس مي كرد خيلي بي عرضه است كه نمي تونه زندگيشو از اين گردباد نجات بده. بايد تصميمشو عملي مي كرد ... طرلان همينطور كه توي بغل نيما خودشو جمع مي كرد گفت:
- نيما ... من دوستت دارم ... خيلي دوستت دارم ... نمي خوام از دستت بدم.
نيما موهاشو نوازش كرد و گفت:
- از دستم نمي دي عزيزم ... هيچ وقت از شر من راحت نمي شي. خيالت راحت باشه ... فقط اينقدر خودتو عذاب نده گلم ... قول مي دي بهم؟
- سعي مي كنم ...
به دنبال اين حرف خودشو از آغوش نميا كشيد بيرون و بر خلاف ميلش گفت:
- شب زود بيا ... بريم عيادت ترسا ...
نيما لبخندي زد و گفت:
- مرسي عزيزم ... مرسي كه درك مي كني شرايطو ...
طرلان لبخند كمرنگي زد. با صداي زنگ تلفن نگاه هر دو به سمت تلفن كشيده شد ... طرلان زودتر خودشو به تلفن رسوند. با ديدن شماره رنگش پريد و گفت:
- يا ابولفضل! از پيش دبستاني نياوشه ...
نيما خواست بره سمت تلفن كه خود طرلان جواب داد:
- الو ... بله خودم هستم ... چي شده؟!! يا امام زمون! تو رو خدا سالمه ... تو رو قران! اگه چيزيش شده به من بگين .... واي نياوش ...
ديگه نتونست حرف بزنه و زد زير گريه ... نيما سريع به سمتش رفت با يه دست اونو بغل كرد و با دست ديگه گوشي تلفن رو گرفت و گفت:
- الو ...
صدايي از اونطرف مي يومد ...
- الو خانوم نريماني ... الو ...
نيما سعي كرد خونسرد باشه :
- نريماني هستم خانوم ... پدر نياوش ... اتفاقي افتاده؟!
خانومه نفسش رو فوت كرد و گفت:
- سلام عرض شد آقاي نريماني ... نه به خدا طوري نشده! خانومتون خيلي حساس هستن ... نياوش داشت با بچه ها توي حياط بازي مي كرد خورد زمين. يه كم سر زانوش خراش برداشته! هيچ اتفاقي نيفتاده اما بيقراري مي كنه مي گه مي خوام برم خونه. هر كاري هم كرديم آروم نشد ...
نيما كه خيالش راحت شده بود گفت:
- بله خانوم ... خيلي ممنونم ... من الان مي يام دنبالش ... لطف كردين تماس گرفتين ...
- خواهش مي كنم وظيفه است ... پس منتظرتون هستيم ... بااجازه ... خدانگهدار ...
نيما تلفن رو قطع كرد و طرلان رو كه داشت مثل يه جوجه توي بغلش مي لرزيد محكم چسبوند به خودش و كنار گوشش گفت:
- هيشششش آروم باش! آروم! نياوش سالمه ... هيچ اتفاقي نيفتاده! فقط خورده زمين ... همين و بس! مي شنوي طرلان؟
طرلان وسط هق هقش ناليد:
- دروغ مي گي ... نياوش يه چيزيش شده ! به من نمي خواي بگي!
- عزيزم ... الان آروم باش! برو لباس بپوش بريم پيش دبستاني نياوش! خودت با چشماي خودت ببين كه سالمه ... باشه؟!
طرلان بدون اينكه از نيما جدا بشه گفت:
- من مي ترسم نيما ... من طاقتشو ندارم!
نيما كمكم داشت كلافه مي شد ... به زحمت طرلانو از خودش جدا كرد و گفت:
- عزيز من ... به حرف من گوش كن! اينقدر خودتو اذيت نكن. اگه آماه بشي تا چند دقيقه ديگه نياوش تو بغلته. اگه طوريش شده بود من الان اينقدر خونسرد نبودم ... بودم؟!!
طرلان اصلا نمي تونست فكر بكنه! منطقش از كار افتاده بود و فقط داشت به جسد غرق در خون نياوش فكر مي كرد.