رمان نفوذ ناپذير1

توضيحاتي از نويسنده درباره ي نفوذ ناپذير:نفوذ ناپذير يك رمانه مثل خيلي از رمان ها و متفاوت از خيلي رمان ها....اما رمانه.....قرار نيست همه چيزش واقعي باشه....پس اگه دنباله سراسر واقعيتي اين داستان مناسب تو نيست....اين داستان شخصيت هاي زيبا داره....چون لازم بود....در ضمن آدم زيبا كم نيست....حالا يكمم زياده روي....مشكلي نداره از نظر خود من....بازم ميگم لازم هم بود....چون اگه اين زيبايي نبود هيچ كدوم از اتفاق هاي درون داستان،اتفاق نمي افتاد.....

زنگ در رو كه زدم صداي مامان اومد:بيا تو رائيكا جان...
گفتم:ممنون مامان...
در باز شد و با حياط هميشگي روبه رو شدم!بدون هيچ تغييري!حوض قديمي آبيمون كه سه تا ماهي قرمز توش بود و تخت چوبي كه مامان عاشقش بود و دو طرف حياط متوسطمون باغچه ي قشنگمون بود كه برگ هاي درخت هاي بيد مجنونش تا نزديكي سطح زمين ميرسيد...
صداي مامان اومد:رائيكا چرا نمياي تو؟
گفتم:چشم مامان جان،اومدم...
واي خدا سخت ترين قسمت نقشه همينجا بود،حالا تا دو ساعت بايد بشينم گريه هاي مامان رو تماشا كنم...خدايا به اميد تو،من خودم رو به تو ميسپارم...
دم در ورودي در حالي كه كفشام رو درمي آوردم گفتم:سلام بر اهل خانه...
مامان با اسفندش نزديك شد و گفت:سلام عزيز مادر،قربون قد و بالات برم من...
با تظاهر به ناراحتي گفتم:خدا نكنه عزيزم...
رفتم تو اتاقم و لباس هاي راحتيم رو پوشيدم...خدايا به اميد تو...
با لحني كه تمام سعيم رو به كار بردم كه مظلوم باشه گفتم:مامان...
مامان دقيقا با اين لحن آشنا بود،فقط وقتهايي كه ماموريت داشتم حالت صدام لوس ميشد...
با بغض توي صداش گفت:رائيكا نگو كه دوباره هم ماموريت داري؟
خدايا من كه هنوز چيزي نگفتم؟چرا اين مامان ما هميشه اشكش لب مشكشه؟اگه بدونه ميخوام برم تو باند قاچاق دختر چكار ميكنه؟
گفتم:مامان من،من كه هنوز چيزي نگفتم تو آماده شدي براي گريه كردن!بله ماموريت دارم و اين يكي هم با بقيه خيلي فرق ميكنه...
با ترس گفت:چرا؟
گفتم:همه چيز رو كه نميتونم توضيح بدم،فقط در همين حد بدونيد كه شايد چند ماه طول بكشه...
ترس رو تو چشماش ميخوندم،براي همين زود ادامه دادم:اما برميگردم،مامان قول ميدم برميگردم...
اشكاش سرازير شد...زود دست چپش رو كه بعد از سكته قلبيش از كار افتاده بود تو دستم گرفتم و گفتم:رائيكا فدات بشه،مامان گريه نكن...
تنها جايي كه رائيكاي مهربون ظاهر ميشد وقتي بود كه من و مامان تنها بوديم،هيچوقت نميتونستم گريه هاش رو تحمل كنم...
با هق هق گفت:رائيكا شماها چيزيتون بشه مرگ من صددرصده....
با تلخ رويي گفتم:ديگه نميخوام اين حرفا رو بشنوم مامان،مثل هميشه است اين ماموريت اما يكمي طولاني تر...مثل هميشه سالم ميام...
پوستش كه كمي چروك شده بود رو نوازش كردم و گفتم:گريه نميكني ديگه،مگه نه؟؟؟
گفت:باشه،اما رائيكا هيچ وقت به مادرت دروغ نگو،وقتي به حق علي بچه دار شدي ميفهمي كه مادر چقدر زود دروغ بچه اش رو تشخيص ميده...من كه از پس تو برنميام،برو،بازم تو رو به خدامون ميسپارم...
پيشونيش رو آروم و كوتاه بوسيدم گفتم:روژان هنوز تولده؟
گفت:آره،از دستت خيلي جوشي بود،گفت زياد نميمونم و زود برميگردم...
لبخند زدم و گفتم:مامان مواظبش باش...
صداي در اومد و متعاقبش صداي روژان:مامان من اومدم...
هميشه همين طور بود،ورودش رو اعلام ميكرد...نميدونست خونه ام براي همين گفتم:خوش اومدي...چه حلال زاده هم هست...
صداي متعجبش گفت:رائيكا تويي؟؟؟
گفتم:نه صداي ضبط شده امه...
با دو اومد تو پذيرايي و گفت:تو كه گفتي كلي كار دارم نميتونم بيام جشن...چرا اينجايي؟
با سمت اتاقم رفتم و گفتم:الانم ميگم،بايد برم به كارام برسم...
گفت:اينو نميگفتي چي ميگفتي؟
لبخند زدم و به سمت اتقم رفتم و به روي نقشه ام فكر كردم...
***
با آرايش زيباييم صد برابر شده بود...مشكي خط چشم حصار چشماي سبز لجني مثل زمردم شده بود و روژ حنايي و روژ گونه هم روي پوست سفيدم خودنمايي ميكرد...لباسام اصلا باب ميلم نبود...كاش حداقل ميشد با لباس آبرومند برم...موهاي طلاييم كمي كج روي صورتم ريخته بودم...خيلي كم...فقط براي اينكه بفهمن موهام طلاييه...كفشاي كتوني قديميم رو پوشيدم و به مامان كه با گريه داشت از زير قرآن ردم ميكرد نگاه كردم...
گفتم:مامان مگه شما به من قول نداده بودي گريه نكني؟به همين زودي فراموش كردي؟
اشكاش رو پاك كرد و با هق هق گفت:برو رائيكا،برو به سلامت...
بسم الله گويان از در خارج شدم...

با آرايش زيباييم صد برابر شده بود...مشكي خط چشم حصار چشماي سبز لجني مثل زمردم شده بود و روژ حنايي و روژ گونه هم روي پوست سفيدم خودنمايي ميكرد...لباسام اصلا باب ميلم نبود...كاش حداقل ميشد با لباس آبرومند برم...موهاي طلاييم كمي كج روي صورتم ريخته بودم...خيلي كم...فقط براي اينكه بفهمن موهام طلاييه...كفشاي كتوني قديميم رو پوشيدم و به مامان كه با گريه داشت از زير قرآن ردم ميكرد نگاه كردم...
گفتم:مامان مگه شما به من قول نداده بودي گريه نكني؟به همين زودي فراموش كردي؟
اشكاش رو پاك كرد و با هق هق گفت:برو رائيكا،برو به سلامت...
بسم الله گويان از در خارج شدم...
چقدر به ماشين عادت كرده بودم،با اين كه زياد راهي نبود اما بالاخره دو كورس ماشين بايد سوار ميشدم...خوب شد خونه مون توي محله ي متوسطي بود،مگرنه با اين اوضاع چقدر ضايع بودم...
***
چقدر دوست داشتم از اون محيط پر از دود سيگار و قليون فرار كنم...همه ي آدما با اوضاعي نامتناسب با يك عده مثل خودشون مشغول گذروندن عمرشون بودن...سعي كردم شهرزاد بشم و به بقيه بي توجه...كمي اطراف رو گشتم و نگار سه كله و دار و دستش رو ديدم ،جلوي چشم ترين صندلي رو كه نگار راحت منو ببينه انتخاب كردم و روش نشستم...حرفاي سرهنگ توي سرم رژه ميرفتن....نقشم از الان رسما شروع شد...
مشتم رو به حالت عصبي چند بار كوبوندم رو ميز...سعي كردم به بدترين خاطره ي زندگيم فكر كنم تا دوباره صورتم از عصبانيت سرخ بشه...پام رو به صورت عصبي تكون ميدادم و مفصل هاي لاي انگشتم رو ميشكوندم و تمام سعيم رو به كار گرفتم تا خودم رو مشوش نشون بدم و اصلا هم به نگار نگاه نكنم...مشتم رو به كف دستم ميكوبوندم و با كف دستم روي پيشونيم ميزدم...چند بار كه سرم رو تكون ميدادم نگاه نگار رو روي خودم احساس ميكردم...پس نه؟با اينهمه آرايش ميخوام تو چشم نباشم؟همه دارن با نگاهشون درسته قورتم ميدن...خداي منو ببخش...صداي در كه اومد،نگاهم به سمت شخصي كه وارد ميشد كشيده شد...سروان محسني يكي از همكارا بود كه كمك ميكرد تا نقشه رو پيش ببريم...به سرعت پاشدم كه منو ببينه و هول بودنم رو نشون بده...بر طبق نقشه با يك قيافه ي بي تفاوت اومد سمتم...نگار به سمتش چرخيده بود تا طرفي كه منتظر بودمش رو ببينه...نقشه تا اينجا داشت عالي پيش ميرفت و نگار رو كنجكاو كرده بوديم....
سروان-بشين...
زود به حرفش گوش كردم...
سروان-ببين شهرزاد...
با لحن نزار و بلندي گفتم:آقا بهرام،تو رو جون اون دوتا بچه ات...تو رو به حق هر كي ميپرستي...نگو كه جور نشد...
سرش رو انداخت پايين و گفت:باور كن سعيم رو كردم....
به صورت شاكي از جام بلند شدم و گفتم:چرا ادعا داريد خدا رو ميشناسيد؟چراااااااااااااا اااااا؟شما از دين چي ميدونيد؟
جيغم دراومد و گفت:دين فقط به تسبيح دست گرفتنه؟آررررررررررررررررر ه؟
با يكمي مكث ادامه دادم:نميخوام اين دين رو...
جيق زدم:دين اينو گفته كه اميد الكي بديد به يك دختر يتيم؟
همه داشتن نگاهمون ميكردن،سروان هم مثلا سعي داشت آرومم كنه...
داد زدم:نميخوام آروم بشم...نميخوام...ميفهمي؟ از حقم نميگذرم..به همون علي تون نميگذرم...تو كه اطمينان نداشتي اين كار جور بشه براي چي همون پولي رو هم كه داشتم به باد دادي؟صرف كلاس هاي چرت و پرت...به اميد اينكه قبول بشم؟كو پس؟هرروز پول بده برو تا اون سر دنيا كامپيوتر و هزار تا كوفت ديگه ياد بگير كه بشه اين؟ نميخوام...به خدا نميخوام...با هق هق گفتم:مادرم چيزيش بشه ازت نميگذرم آقا بهرام...داغت رو به دل عزيزات ميزارم...
سروان بر طبق نقشه به اينجا كه رسيد بلند شد و يكي خوابوند تو گوشم...خودم رو پرت كردم به ميز كناري...
سروان داد زد:هيچي بهت نميگم دور برندار ضعيفه،تو كي باشي كه داغ منو به دل عزيزام بزاري؟تو هم ثمره ي همون نصرت دودي...كوكب سبزي فروش هم ديگه عمر بيشتر از اين زياديشه...
به سمتش حمله كردم كه نگار و دار و دستش پريدن سمتم و گرفتنم....همونجور گفتم:بميري...ايشالا بميري...عوضي كثافت...ابروي هرچي مسلمونه بردي...اون مسجد و قرآنت بخوره تو فرق سرت...برو گمشو از جلوي چشمم...برو ميسپارمت به علي...علي تو نه علي مامانم...جيغ زدم:برو گمشو...
سروان سرش رو انداخت پايين و از در رفت بيرون...منم با عصبانيت خودم رو از دست نگار و دار و دستش كشدم بيرون و سرم رو رو ميز گذاشتم ونفس هاي مقطع و عصبي اي كشيدم...بهتر از اين نميشد...خودم ايمان داشتم كه گل كاشته بودم...همش رو هم مديون مامان و بابا بودم كه تصور كرده بودم همون مامان و باباي شهرزادن...الان اصلا نبايد به نگار توجه ميكردم چون زود ضايع ميشدم...همونجور كه حدث ميزدم اومد طرفم و گفت:چي شده خانمي؟
با اعصاب داغون سرم رو آوردم بالا و داد زدم:تو ديگه چي ميگي؟حالم از زندگي و آدم هاش به هم ميخوره...بعد زار زدم:واي ماااااااماااااااان...
از عكس العملم تعجب كرد اما به روش نيورد و ادامه داد:تو الان عصباني هستي عزيزم،شايد من بتونم كمكت كنم...
به عصبانيت و حرصي گفتم:نميخوام كمك هيچ كس رو...نميخوام...زبون آدميزاد ميفهمي؟از جلو چشمام دور شو...برو...
بلند شد و گفت:هر وقت از حرفات پشيمون شدي برگرد...
بعد با لبخند ازم دور شد...ميدونستم تا دو سه بار ديگه محل سگ هم بهم نميده...اما براي نقشه لازم بود...سريع كيف قديمي مامان رو برداشتم و از كافي شاپ زدم بيرون و به سمت اداره راه افتادم...

با صداي سرهنگ وارد اتاق شدم...بازم كار هميشگي،اداي احترام،كه دوستش داشتم اما نه براي خودم...فقط دوست داشتم من احترام بزارم نه ديگران به من...
گفت:بشين سروان،واقعا ممنونم ازت...
نشستم،در غالب رائيكا،با لحن جدي همون رائيكاي هميشگي گفتم:وظيفه ام بود سرهنگ...
سرهنگ لبخند پدرانه اي به روم زد و گفت:صداي ضبط شده ات رو شنيدم،كرداني عالي بود،آنقدر عالي كه واقعا نميدونستم كسي كه دارم صداش رو ميشنوم شهرزاده يا رائيكاي خودمون...
لبخند خجولي زدم و گفتم:باور كنيد انقدر تعريفي نيستم...
سرهنگ ادامه داد:خوب تا اينجا باب ميل ما پيش رفت،بگو ببينم بعد از رفتن سروان محمدي چي شد؟
گفتم:بر طبق پيش بيني هامون،نگار فورا اومد طرفم...اما به حالت تهاجمي باهاش برخورد كردم چون لازم بود،اگه زود وا ميدادم و به حرفش گوش ميكردم فورا متوجه ميشد كه كاسه اي زير نيم كاسه است،اينطوري خيلي بهتره،مطمئنم بالاخره بازم مياد سمتم...
سرهنگ با افتخار گفت:كارت عاليه...
جواب دادم:متشكرم سرهنگ...
سرهنگ گفت:خوب،سروان كرداني از اين به بعد مواظب تمام كارات مثل هميشه باش،به هيچ عنوان درباره ي اين ماموريت كسي چيزي نفهمه،كافيه تا يك سهل انگاري به دردسر بزرگي بندازتمون و تمام نقشه هامون رو نقش بر آب كنه...
با حركت سر تائيد كردم و گفتم:بله،حواسم هست...
***
دوباره اين پاتوق جهنمي...
وارد كافي شاپ شدم...بوي سيگار و عرق و كوفت و زهرمار همه با هم قاطي شده بود...كاش اين ماموريت نبود تا من كلا اين كافي شاپ رو پلومب ميكردم...نگار طبق معمول جاي هميشگي نشسته بود...تو اين شش روز كه اينجا اومده بودم هميشه همونجا ميشست و منم صندلي كه اولين بار اونجا نشستم،جايگاه همشگيم شده بود...دو روز اول دوتامون نسبت به هم بي تفاوت بوديم اما روز سوم شروع كردم به نگاه هاي سرشار از پشيماني سمت نگار...ميدونستم متوجه نگاهام شده اما اينم ميدونستم انقدر زود غرورش رو نميشكنه بياد جلو و حتي ممكنه من مجبور بشم برم جلو براي عرض معذرت!
دوباره سر جاي هميشگيم نشستم و نگاه هاي هيز و خيره ي خيلي از مردا رو رو خودم تحمل كردم،حالم از اين موقعيتم بهم ميخورد،كاش ميومد سمتم...بهش نگاه كردم...فارق از من داشت با اكيپ دوستاش ميخنديد و قليون ميكشيد...شايد حدودا بيست و هفت،هشت ساله بود...يك قيافه كاملا معمولي،موهاي رنگ و مش قهوه اي و طلايي،ابروهاي رنگ شده قهوه اي،چشم هاي معمولي و مشكي و دماغ و دهن كاملا معمولي...نه بانمك،نه جذاب،فقط ميشد به قيافش نسبت بامهر رو داد،البته به دور از خروار آرايش هاش...تمام نيرويم رو انداختم توي چشمام و با التماس بهش زل زدم...ميدونستم به كسي كه ده مترم ازم فاصله داشت اينجوري نگاه ميكردم برميگشت سمتم،انگار كه برق گرفته باشتش...نگارم يك آدم معمولي،زود برگشت سمتم...التماس رو تو چشمام ريختم...
لبخندش رو قورت داد و از جاش بلند شد...خدايا ممنونتم...ممنونتم...اومد سمتم و نشست رو صندلي روبروييم...خودم رو دستپاچه نشون دادم...خيره و مسلط تو چشمام نگاه كرد و گفت:پشيموني؟
سرم رو تكون دادم و با ترس ساختگي تو چشماش نگاه كردم...قه قه زد و گفت:چته دختر؟انگار لولو خرخره ديده...بعد دستش رو آورد جلو و گفت:من نگارم...
باهاش دست دادم و گفتم:منم شهرزادم...
گفت:انروز بدجور آمپر سوزونده بودي...بعدش هم خنديد...
لبخند خجولي زدم و گفتم:معذرت ميخوام،باور كنيد اگر جاي من بوديد بدتر از اين ميشديد...
دستم و توي دستش فشار داد و گفت:چكارت كرده بود؟
صدام رو لرزون كردم و گفتم:همه ي پولي رو كه با بدبختي جمع كرده بودم تا مامانم رو عمل كنم ازم گرفت و من رو فرستاد براي كلاس هاي كامپيوتر و چيزايي كه يك منشي بايد بلد باشه،ميگفت اگه اين ها رو ياد بگيري ميتوني منشي بشي و بعد با پولي كه جمع كني راحت مامانت رو عمل كني...
اشك هايي كه تو چشمام جمع شده بود روي گونه ام سرازير شد:من مامانم رو خيلي دوست دارم نگار...خيلي...نميتونم توصيفش كنم...خيلي از روز ها رو يادمه كه براي اينكه از باباي مستم كتك نخورم خودش رو مي نداخت جلو و خودش به جام كتك ميخورد...
با هق هق گفتم:نگار نميدوني چقدر از دست بابام كتك خورد تا نزاره من زن يك آدم بدتر از بابام بشم كه از بابام فقط دو سال كوچيكتر بود...نگار از همون روز كارش كشيد به بيمارستان...از حرص خوردن براي من ناچيز سكته كرد...مامانم سكته كرد نگار...من هر كاري كه بتونم انجام ميدم تا عملش كنم... من اون قلب نازش رو بايد سالم بهش برگردونم...نگار هميچوقت،هيچوقت بهرام رو نميبخشم...اون پول تنها اميد و سرمايه ي من بود...نميبخشمش....
اومد صندلي كناري من نشست و من رو كشيد بغلش...تو بغل كي بودم من؟من غير از مامان تا حالا بغل هيچكسي نرفته بودم...روژان هم هروقت چند روز ازم دور ميشد بغلش ميكردم...الان چطور تو بغل كسي مونده بودم كه نه تنها منو نميشناخت بلكه دشمنم هم بود!از من بعيده...
من و از خودش دور كرد و دو دستش رو روي شونه هام گذاشت و گفت:تو خيلي نازي دختر...نكن اينكار رو با خودت...من تا جايي كه بتونم كمكت ميكنم...
هول زده گفتم:چه كمكي؟
جواب داد:آروم آروم دختر...مگه نشنيدي ميگن گر صبر كني ز غوره حلوا سازي...
با التماس گفتم:نگار من ميگم نره تو ميگي بدوش،من دارم ميگم نميتونم صبر كنم،مامان قلبش ضعيفه...
گفت:ببين شهرزاد،بايد چند روزي بگذره تا بشناسمت،نميتونم همين طور كار رو بهت پيشنهاد كنم،اينجوري نه براي من خوبه نه براي تو...در ضمن يك خدايي داري تو..همين طور كه تا الان مواظب مامانت بوده ،الان هم مواظبش ميمونه...نترس دختر...حكمتي بوده كه من و تو با هم آشنا بشيم...
آروم گفتم:خدا كنه اين چند روز زودتر بگذره...
خنديدو از جاش بلند شد:من ديگه بايد برم،فردا اينجا مياي؟
گفتم:آره ميام.
گفت:پس باي تا فردا.
لبخند زدم و گفتم:خداحافظ...
رفت سمت دوستاش و من از كافي شاپ خارج شدم...نقشه از الان عملا شروع شده بود...ديگه رفتن به اداره ممنوع بود و تمامي پيام ها تلفني رد و بدل ميشد...اين آغاز راه پر پيچ و خمي بود كه با كمال ميل قبولش كرده بودم...

با صداي زنگ گوشيم دستام رو كه گوجه اي شده بود شستم و از آشپزخونه زدم بيرون...سرهنگ بود...صدام رو صاف كردم و جواب دادم:بفرماييد.
جواب داد:الو؟سروان خودتون هستيد؟
گفتم:بله سرهنگ بفرماييد...
گفت:صداي شما و خواهرتون خيلي به هم شبيه...من هميشه ميپرسم تا اشتباه نكنم...خوب چه خبر؟
گفتم:بالاخره اومد طرفم...بايد چند وقتي منتظر باشم تا پيشنهاد كار بده...
نيم ساعت بود كه داشتم با سرهنگ حرف ميزدم و قرار ها رو مشخص ميكردم..وقتي كه قطع كردم،به سمت آشپزخونه رفتم كه مامان گفت:رائيكا مادر سرهنگ بود؟
همونجور كه برنج آبكش رو توي قابلمه ميرختم گفتم:بله مامان،سلامتون رو رسوند...
گفت:كي ميري؟
همونجور كه صورتم رو از بخار هايي كه بهش ميخورد جمع كرده بودم،گفتم:مگه قراره جايي برم؟
اومد تو درگاه آشپزخونه ايستاد و گفت:ميدوني كه چي ميگم...انقدر حرف رو عوض نكن...
به طرفش برگشتم و گفتم:چرا اذيت ميكني خودت رو با اين موضوع؟مامان من هر وقت وقت رفتن شد،شده ديگه...اينم مثل بقيه...
نذاشت صحبتم رو كامل كنم و گفت:هم خودت ميدوني و هم من كه اين مثل بقيه ماموريت هات نيست...پس انقدر اين جمله رو تكرار نكن...
در قابلمه رو گذاشتم تا برنج دم بياد و بعد گفتم:نميدونم كي وقتش ميرسه...اين خوبه؟
لبخند كم جوني زد و جواب داد:هر چيزي كه دروغ نباشه خيلي خوبه مادر...رفتم طرفش و دستم رو روي شونش گذاشتم و گفتم:برام كه دعا ميكني مامان؟مگه نه؟
گفت:براي بچه هام دعا نكنم براي كي دعا كنم؟
لبخند زدم و به سمت اتاقم رفتم،روژان روي زمين خوابيده بود...بگو دختر مجبوري توي سرما اينجوري بخوابي؟پتوش رو روش انداختم و رفتم سمت كمد...لباس هاي هميشگي و رو پوشيدم و راه افتادم سمت پاتوق...
تا وارد شدم به طرف ميز نگار نگاه كردم،تا متوجه ام شد اشاره كرد كه برم طرفشون...رفتم و كنارش نشستم و روبه جمع سلام كردم...همه جواب سلامم رو با سرخوشي دادن و نگار گفت:خوب دخترا اين دوست عزيزمون اسمش شهرزاده و قراره بشه عضو جديد اكيپ،شيرفهمه؟
همه با حركت سر تائيد كردن و نگار با اشاره به يكي يكيشون اونا رو به من معرفي كرد:خوب شهرزاد خانم اين مهرنازه،ليلا،نازنين،سوگند و گلاره...
به چهره ي تك تكشون نگاه كردم،حس كردم سوگند مثل بقيشون نيست...چهره ي مظلومي داشت و سربه زير بود...قيافه اش هم زير خروار آرايش پوشونده نشده بود...
نگار كه نگاه من رو روي سوگند ديده بود رو به بقيه گفت:ديديد گفتم اين دختر مهره مار داره؟
بعدش روي ميز ضرب گرفت و با تكون دادن گردنش خوند:مهره ي مار داري تو دلبري...اما ميگذري از عشقم همش سرسري..آره مهره ي مار داري تو دلبري...اما ميگذري از عشقم همش سرسري...
همه غير از من و سوگند به آهنگش خنديدن و همراهيش كردن...به سوگند نگاه كردم،چشماي سورمه اي و مو و ابروي روشنش با بيني قلمي و لب هاي غنچه ايش نماي قشنگي به صورتش داده بود...خداي من اما چشماش يك چيز ديگه بود...يك رنگ منحصر به فرد...ياد ماهي فايترم افتادم،اونم سورمه اي بود و براق...وقتي كه مرد چقدر ناراحت شدم...يك دفعه سرش رو آورد بالا...سنكپ كردم از ديدن چشماش كه توي درياي اشكش شناور بود...نفسم گرفت...زود سرم رو انداختم پايين...خدايا اين دختر چش بود؟چرا چشماش اشكي شده بود؟سعي كردم برم تو جلد رائيكايي با نام شهرزاد... اما براي اولين بار دلم ميخواست معني غم توي اون چشما رو بفهمم...بفهمم چرا دلم داره آتيش ميگيره...بفهمم چرا حس ميكنم اين دختر با همه ي اينا فرق داره...بفهمم چرا آرايش نداره...چرا خوشحال نيست كه ازش تعريف كردن...چرا داشت گريه ميكرد...چرا؟...چرا دلم ميخواست رائيكاي هميشگي نباشم و به قلبم اجازه بدم دلش براي يكي از دوستاي مجرم كه شايد خودش هم مجرم باشه به رحم مياد؟اسم جرم كه اومد دوباره سخت شدم...دوباره شدم رائيكاي هميشگي..دوباره ياد همه چيز افتادم...دوباره داغ دلم تازه شد و نگاهم رو به سمت نگار كشوندم...
بهش گفتم:خوب من الان بايد چكارا كنم؟
فكر كنم ليلا بود كه گفت:هيچي عزيزم،بايد چند روزي پيش ما باشي كه بشي عين ما...
تو دلم گفتم:دور از جونم...اما رو به همون دختره گفتم:بعدش چي ميشه؟
نازنين كه به خاطر موهاي قرمزش يادم مونده بود،گفت:بعدش رو همون وقتي كه بعدش شد بهت ميگه...نترس...
زود جواب دادم:من گفتم ميترسم؟من از هيچ چيز تو اين دنيا نميترسم...
نازنين گفت:از اول جسارت رو توي چشمات ديدم...
نگار ادامه داد:از همين جسارتش توي صحبت با...بهرام بود؟
سرم رو به معني تائيد تكون دادم و نگار ادامه داد:آره از همين جسارت چشمات توي صحبت با بهرام از همه بيشتر خوشم اومد...
پوزخند زدم و گفتم:از هر كسي كه حقم رو بخوره متنفرم،براي همين حالم از اين دنيا به هم ميخوره...چون چيزي كه الان هستم حقم نيست...چيزي كه مادرم هست حقش نيست...حقم رو از دست زن هايي كه بدون هيچ تلاشي هرروز بايد از يك طرف دنيا سراغشون رو بگيري،ميگيرم...صد در صد ميگيرم...
تو ذهنم داشتم فكر ميكردم من و اين حرفا؟چه مضخرفاتي...
نگار قه قه زد و گفت:مثل يك ماده ببر...
پشت چشمي نازك كردم و گفتم:مثل يك ماده ببر...
نگار به طرف يكي از دخترا كه از همون اول خيره داشت نگاهم ميكرد گفت:مهرناز چرا ساكته؟
به نگار نگاه كرد و گفت:به علت رنگين كمان پشت كوه...
رادارام فعال شد...يعني چي؟رنگين كمان پشت كوه؟
نگار گفت:بيخيال بابا...برق دنبال مداره...
جان؟اينا چي ميگن؟حواسم باشه به سرهنگ گزارش كنم...
مهرناز لبش رو لوچ كرد و گفت:از ما گفتن،به نظرم دختر خوبيه...
نگار با افتخار نگاهم كرد و گفت:معلومه...
تا يك ساعت داشتيم درباره ي همه چيز بحث ميكرديم،ميدونستم خوب تو دلشون جا باز كردم..سوگند تا ازش نظري نميخواستن حرفي نميزد...براي من سوگند شده بود يك علامت سوال بزرگ...
تا رسيدم خونه جريان هاي مهم و كلمات نامفهوم رو گزارش دادم و بعدش هم از فرط خستگي به سرعت خوابم برد...