ششمي ها

"عصابم خيلي داغون بود پسره چلغوز چه فكري در مورد من كرده فقط الكي داشتم با گوشيم ور ميرفتم ولي بد جور داغ كرده بودم 
از زير چشم نگاش كردم با همون اخم داشت پاشو تكون ميداد 
نگاش هم به ميز بود 
خاتون هم با سيني بزرگ امد تو تراس برديا تا خاتون ديد سريع از رو صندلي پاشد رفت سيني از دستش گرفت گذاشت رو ميز خاتون هم امد نشست رو صندلي كناري من : خاتون : بابا ت هنوز نيومده 
من: نه گفت دوش ميگيرم ميام 
خاتون : پاشو برو صداش كن الان اش يخ ميكنه مزه اش ميره 
با گوشيم شمارشو گرفتم 
منتظر بودم كه جواب بده گوشي بزارم در گوشم
خاتون: هنوز كه نشستي كه پاشو ديگه 
صداي پوزخند برديا بلند شد
يه نگاه بهش كردم 
تا خواستم چيزي بگم بابا جواب داد 
جانم باران
الو بابا نمياي پايين ميخوايم اش بخوريم يخ ميكنه
بابا : لباس بپوشم ميام
گوشي قطع كردمم
رو به خاتون گفتم الان مياد
يه چشم غره اساسي هم به اقاي اخمو رفتم
كه صداي خنده اش بلند شد 
با تعجب برگشتم طرفش
يه ان هنگ كردم وقتي خنديد خيلي خوشگل شد اصلا قيافش از اون ترسناكي در امد
خاتون: برديا مادر به چي ميخندي ديونه شدي 
برديا : نه ماماني يه ان قيافه بچه گربه وحشي امد تو نظرم 
اين با من بود گربه وحشي؟؟؟ 
رامين هميشه ميگفت هر وقت عصبي ميشي چشمات شبيه گربه وحشي ميشه 
خاتون: مگه قيافه گربه خنده داره 
برديا : اين يكي خيلي خنده دار بود 
دلم ميخواست خفش كنم بچه پرو به من ميگه بچه گربه من يك حالي از تو نگيرم باران نيستم
يكم نگاش كردم اونم زل زده بود بهم 
صورتش جدي بود ولي چشماش توش خنده موج ميزد
امدم يه چي بارش كنم كه بابا امد تو تراس 
سلام بر همگي 
برديا از جاش پاشد گفت: 
احول اقاي دكتر بابا دستش گرفت گفت قربانت تو چه طوري
برديا : شكر خوبيم
بابا امد رو صندلي نشست 
گفت : كوروش چه طوره خيلي وقت ازش بي خبرم
برديا : بابا هم خوبه سلام دار خدمتتون
بابا: بازنشسته شد اره 
برديا: اره يه 5 سالي هست 
خاتو ن تو هر بشقاب اش ميريخت ميزاشت جلومون
رو به من گفت اگه كشكش كم برو از تو اشپز خونه بيار روي كابينته
قاتل كشك بودم مخصوصا" سابيده نشده
از پشت ميز بلند شدم 
رفتم تو تراس به اشپز خونه هم راه داشت 
خاتون: باران جا اون شال منم بياره تو چوب لباسي جلو دره
ظرف كشك با شال خاتون ورداشتم امدم بيرون 
شال دادم به خاتون كشكم گذاشتم كنار دست خودم 
داشتيم اش مون ميخورديم كه زنگ خونه زده شد
بابا: باران پاشو ببين كي 
اگه گذاشتن يه اش كوفت كنيم
از پلهاي تراس رفتم پايين دويدم طرف در صداي داد بابا بلند شد بارا ن ندو...... در باز كردم مامان پري بابا علي بود ن 
رامين پشت ماشين بود 
سلام بر مامان پري خودم گونشو بوس كردم 
رفتم كنار تا بيان تو 
مامان پري: خوبي عزيزم
مگه ميشه عشقم ببينم بد باشم 
مامان پري : زبون نريز اتيش پاره 
بابا علي: يه كم ما رو تحويل بگير ما هم هستيم 
رفتم طرفش گفتم چاكر بابا علي هم هستيم
بابا علي پيشونيمو بوس كرد رفت تو 
به رامين گفتم تو نمياي تو 
رامين : اگه لطف كني درو بزني ميام
اهان وايسا برم ريموتو بيارم 
از در حياط تقريبا" با جيغ گفتم بابا: در بزن رامين ماشين بياره تو 
2مين بعد در باز شد تا امد سوار ماشين شم تا جلو تراس ببرتم نامرد گازشو گرفت رفت 
با فرياد گفتم خيلي نامردي
رامين : يكم پياده روي كن برات خوبه چاق شدي شكم در اوردي



شكمم نگاه كردم گفتم تو غلط كردي 
كجام چاق شده خوش هيكل تر از من تا حالا ديدي
رامين : نه والا تو اين مورد تكي
يه قر به گردنم دادم با ناز گفتم : پس چي باران يدونست نمونست مثل من اصلا" نيست 
رامين : بسه بسه 
حالمو بد كردي من يه چي گفتم تو چرا جو گير شدي 
گربه وحشي
با شنيدن اين كلمه امپرم ميزد بالا 
برديا هم بهم گفت گربه وحشي
رامين كه ازم دور شده بود بلند گفتم هفت جد ابادت گربه وحشي
رامين با خنده برگشت طرفمو گفت 
بازم به خودت ميرسه خانوم گربه 
دمپايمو از پام در اوردم پرت كردم طرفش نامرد جا خالي داد خورد به ماشين بابا صداي دزد گيرش بلند شد 

رامين دمپاي پرت كرد طرفمو گفت نشونه گيريت هم خوب نيست 
دمپايمو پام كردم رامينم رسيده بود بالا داشت با برديا رو بوسي ميكرد 
رفتم طرف تراس 
از پلها رفتم بالا 
بابا داشت با بابا علي صحبت ميكرد خاتون مامان پري هم باهم برديا خان هنوز مشغول خوردن بود اون هيكل گنده يه جوري بايد پرش كنه 
داشتم دنبال جام ميگشتم ديدم اقا رامين جاي بنده اشقال كرده اش منم دار ميخورم 
اقا رامين اونجا جاي بنده بود اونم اش بنده بود دهنيم بود
منو تو نداريم كه غريبه نيستي برادرزادمي
من اصلا" بد دل نيستم 
من : ولي من بدم مياد دهني كسي بخورم مخصوصا" طرف مقابلم ريش سيبيلم داشته باشه 
الان اون قاشق دهنيتو كردي تو كشك تنها كسي كه حواسش به بحث مابود برديا بود 
داشت نگامون ميكرد رامين: عادت ميكني يعني بايد عادت كني
دليلي نميبينم عادت كنم دوستم ندارم عادت كنم

مگه دست خودته چه بخواي چه نخواي بايد عادت كني 
رفتم ظرف كشك از جلو دستش ورداشتم گفتم چرا چرتو پرت ميگي
رامين: عزيزم چرت پرت چي من در مورد واقعيته زندگي دارم باهات بحث ميكنم
واقعا" بعضي وقتا رامين ميرفت رو مخ كه الان درست داره همن كار ميكنه 
الان دلم ميخواد تمام اون ته ريششو با مچين بكنم
رامين خيلي رو مخي بگير كوفت كن 
رامين جدي ميگم از الان بايد تمرين كني 
رفتم رو اون يكي صندلي نشستمو گفتم تمرين چي
رامين : دهني خوردن ديگه 
من : رامين خيلي چندشي چجوري ميتوني دهني كسي بخوري
رامين اصلا" سخت نيست قاشق دهني خودشو گرفت جلوم گفت بيا اينو بخور ببين چيز بدي نيست 
روم كردم اونطرف گفتم نميخوام ادم كثيف 
رامين سرشو تكون داد گفت دلم براي اون كسي كه ميخواد تورو بگير ميسوزه 
من : انوقت چرا 
رامين : براي اينكه دهني نميخوري
من : چه ربطي داره چون دهني نميخورم بيچارس
رامين : اره ديگه مگه ديوانس 
خرجتو بده ولي دهنيشو نخوري 
رامين انقدر رو مخ من راه تازه منظورشو گرفتم دهني نميخوره كثافت منظورش لب بود 
با صداي بلند گفتم رامين خيلي بي ادب منحرفي 
رامين: اخيش گرفتي منظورم 
ديگه داشتم ازت نا اميد ميشدم با اين ايكيوت
چشمم به برديا افتاد معلوم بود جلو خودشو گرفته تا نخنده چشماش ميخنديد ولي صورتش نه 
رامين بي شعور جلو اين داشت اينجوري ميگفت 
با عصبانيت ليوان ابي كه كنارم بود بي هوا خالي كردم تو صورتش با جيغ يه هو از جاش بلند شد 
صندلي پشتش پرت شد رو زمين 
بابا علي : چته رامين 
رامين : هيچي يه خورده گرمم بود كه باران خنكم كرد 

- بيا بريم تو بابا ... بيا بريم حرف بزن ببينم چي شده ؟ تو كه با اين اشكا دل منو خون

كردي!

توسكا جلوتر از مامان باباش رفت تو و بغ كرده روي مبل نشست، ريحانه هم كه ديگه 

رنگي به رو نداشت و مدام به اين فكر ميكرد كه اگه توسكا طلاق بگيره چه جوابي به 

سر و همسر بده و چه جوري خود توسكا رو به خاطر اين درد آروم كنه نشست 

روبروش ... جهانگير هم كنار توسكا نشست دست يخ كرده و لرزون دخترش رو گرفت 

و گفت:

- چي شده بابا؟ آرشاوير كجاست؟

باز چونه توسكا لرزيد، باز ياد بدبختيش افتاد ... چطور مي تونست بدون آرشاوير زنده

بمونه؟ آرشاوير عاشقش .. آرشاويري كه دنياش بود ... ريحانه كلافه گفت:

- د حرف بزن دختر ... به بابات بگو چه خاكي تو سرمون شده ...

جهانگير چشم غره اي نثار ريحانه كرد، دست نوازش روي دست توسكا كشيد و

گفت:

- دخترم ... حرف بزن با بابا ... مي دوني كه يه تنه هر جور كه در توانم باشه غصه

هاتو از روي دوشت بر مي دارم ...

توسكا فين فين كرد و با اينكه خجالت مي كشيد از دردش براي باباش گفت ...

جهانگير سر به زير به حرفاي توسكا گوش كرد و وقتي حرفاي توسكا تموم شد گفت:

- مطمئني بابا؟ به متخصص سر زدي؟

- دكتري كه پيشش مي رفتم بهترين بود ... 

- آرشاوير خبر داره؟!!

- كه اومدم اينجا؟

- نه ... از اين مشكل .. اومدنتو كه مي دونم خبر نداره! اگه خبر داشت تو اينجا نبودي ...

چونه توسكا لرزيد خودش هم خوب مي دونست بيهوده داره از آرشاوير فرار مي كنه 

اما مگه چاره اي هم جز اين داشت؟ مطمئن بود اگه آرشاوير هم چنين مشكلي 

داشت تنهاشت مي ذاشت ... اون يم خواست فداكاري كنه به خاطر دل عاشقش ...

براي بابا شدن آرشاويرش ... جلوي دوباره گريه كردنش رو گرفت و گفت:

- آره ... اون قبل از من فهميد ... اولش هم سعي داشت بگه مشكل از اونه تا من 

ناراحت نشم ... اما من كه خودم شك كرده بودم امروز صبح رفتم مطب دكتر ... خانوم 

دكتر مطمئنم كرد كه مشكل از منه ... مي خواست اميدواري الكي بهم بده اما از تو

چشماش خوندم كه ديگه راهي نيست ... 

ريحانه وسط حرفاش غريد:

- د از كجا مي دوني دختر؟ همينطور ول كردي اومدي؟ خير سرت تحصيلكرده و 

معروفي ... اينهمه مي گن علم پيشرفت كرده! بتا شوهرت برو يه سر خاج مداوا كن

... اين روزا هيچ درد بي درموني وجود نداره ...

توسكا با نا اميدي گفت:

- نه مامان ... بيماري ارثي كه ديگه درمان نداره ...

ريحانه عصبي غريد:

- اه! اينقدر ارثي ارثي نكن براي من دختر ... اگه ارثي بود تو الان اينجا جلوي من 

ننشسته بودي! مي خواي دشمن شادمون كني؟!! پاشو برو چهار تا دكتر ديگه سر 

بزن اگه همه شون گفتن نمي شه اونوقت برگرد بيا خونه بابات ... در هم هميشه به

روت بازه ... بد مي گم جهانگير ...

توسكا عصبي و با اعصابي متشنج از جا بلند شد و گفت:

- بس كن مامان! اگه مزاحمم همين الان مي رم ... 

جهارنگير سريع دستش رو گرفت و گفت:

- بشين گل بابا ... كي گفته تو مزاحمي؟ تو روي چشم من جا داري ... تا وقتي من

زنده ام خودم پشتتم ... اما به نظر منم تصميمت عجولانه است ...

توسكا دوباره نشست و گفت:

- نه بابا ... من به حسم ايمان دارم! من نمي تونم بچه دار بشم ... 

- خوب گيريم كه چنين چيزي باشه ... اينهمه بچه تو پرورشگاه بابا! ثواب هم مي

كنين ... تو كه مي دوني آرشاوير بيخيالت نمي شه ...

توسكا هق زد:

- بايد بشه بابا ... بابا ... من نمي خوام يه عمر شرمنده آرشاوير باشم ... اون نبايد به

پاي من ناقص بسوزه! حقشه زندگي كنه ... حقشه بچه داشته باشه ... 

جهانگير كه ديد فعلا حرف زدن باهاش بيفايده است رو به ريحانه كه مي خواست بازم

بهش بتوپه دستي تكون داد و گفت:

- فعلا تو خسته اي عزيز من ... برو يه كم استراحت كن ... سر فرصت فكر مي كنيم

و يه تصميم درست و درمون مي گيريم ... 

توسكا با قدرداني به پدرش خيره شد و از جا بلند شد، همون لحظه موبايلش زنگ 

خورد و رنگ توسكا پريد ... مطمئن بود كه آرشاويره ... با ناراحتي به باباش خيره شد

و گفت:

- آرشاويره بابا ...

جهانگير اشاره اي به كيف ولو شده توسكا روي مبل كرد و گفت:

- خوب جواب بده بابا! خوب نيست بنده خدا رو تو هول و ولا نگه داري ... 

توسكا كه مي دونست حرف زدن با آرشاوير فقط سستش مي كنه خواست شونه 

خالي كه كه ريحانه با يه شيرجه گوشي رو از توي كيف توسكا بيرون كشيد و داد

دستش و گفت:

- جواب بده! خدا رو خوش نمي ياد ... توسكا!!!!

توسكا ناچارا، دكمي لمسي سبز رنگ رو كشيد و گوشي رو دم گوشش گذاشت:

- الو ...

صداي نگران آرشاوير آتيش به جونش زد:

- توسكا ... عزيزم؟!!! كجايي؟ خونه نيستي؟!!! موسسه هم كه نبودي ... اومدم دم

موسسه دنبالت ...

توسكا آهي كشيد، ولو شد روي مبل، پاهاي قدرت ايستادن نداشت ... با بغض

گفت:

- آرشاوير ... من ...

صداي بوق اتمام كار قهوه جوش و تلفن خونه با هم قاطي شد....زود بلند شدم و دكمه ي استپ قهوه جوش رو زدم و به صفحه ي تلفن خيره شدم....مامان بود....چقدر حلال زاده است اين فرشته....انگاري تازه يادم اومد چقدر دلتنگشم،لبخند نشست كنج لبم،تلفن رو تو دستم محكم فشار دادم و با صدايي كه سعي ميكردم سرخوش باشه گفتم-الو...-الو مامان كيف حاليك؟(الو مامان حالت چطوره؟)واي كه چقدر دلتنگ اين شيرين زبون عرب بودم-سلام مادر من....من خوبم شما خوبيد؟-الحمدالله....شني سويين؟(خدا رو شكر چه كار ميكني؟)-كاراي هميشگي....كار خاصي نيست....-متأكد يوما؟(مطمئني مادر؟)-اي يوما...ماذا كذب؟(آره مادر...براي چي دروغ؟)-وأود أن الملح(دلم شور ميزد)- مادر من خودت رو ناراحت نكن....چيزي نيست كه....-تعتني بنفسك(مراقب خودت باش)-حتما تو هم همين طور.....-في امان الله(در پناه خدا)-مراقب خودتون باشيد مامان....خداحافظ....قطع كردم و با لبخند به گوشي خيره شدم....
هميشه همينطوري بود....تو تلفن ناخوداگاه عربي حرف ميزد....تو خونه اينطور نبود اما عادت كرده بود تو تلفن عربي حرف بزنه....لبخندم محو شد....يادم اومد كه خيلي وقته هر آدمي دورش بوده عربي هم بلد بوده....يادم اومد كسي نبوده تا تو تلفن باهاش فارسي حرف بزنه.....چون با هر كي كه حرف ميزد غير از فارسي عربي هم بلد بود و عربي شده بود زبون اصليشون....
دلم براي مادر تنهام سوخت....خاكسترش رفت و نشست رو اونهمه خاكستر نفرت چند ساله و بازم تلبار شد....فنجونم رو پر كردم ....روي كاناپه نشستم و قهوه ام رو مز مزه كردم....
ياد مهموني آخر هفته افتادم...
ياد اينكه بايد تو ارسيما غرق بشم تا يادم بره شخص ديگه اي هستم....ياد اينكه ارسيما با من زمين تا آسمون تفاوت داره....ياد اينكه ارسيما فقط يك نقطه ي مشترك با من داشت و اونم سرسختيش دربرابر جنس مخالف بود و ديگر هيچ...ياد مهموني خونه ي پريسان افتادم....مهموني اي كه امكان نداشت يك هفته برگزار نشه....يكدفعه دستورات سرهنگ اومد تو ذهنم و جلدي پريدم تو اتاق و لب تاپم رو از تو كمد درآوردم....روي پام گذاشتم و سريع به اينترنت وصل شدم ...جي ميلم(gmail)رو باز كردم....يك ميل فرستادم براي داريوش:سلام داريوش خوبي؟چه خبر؟اسباب كشي كرديد؟كمك نياز داشتيد در خدمتم....دستم تند روي دكمه هاي مشكي كيبرد كشيده ميشد،تايپ كردن كه تموم شد يه بار زير لب خوندمش- سلام داريوش. خوبي؟چه خبر؟اسباب كشي كرديد؟كمك نياز داشتيد در خدمتم...روي گزينه ي سند(send)كليك كردم ....يه ايميل كمي تا قسمتي سِري....مفهومي در عين حال ساده....پاكش كردم و ديس كانكت(disconnect)شدم...لب تاپ رو گذاشتم تو كمد و رفتم تو تخت خوابم....فرصت نشد به چيزي فكر كنم چون نرمي پتو گلبافت روي بدن برهنه ام خواب رو به راحتي مهمون چشمام كرد...

رائيكا/شهرزادصداي مهرتاج باعث شد حواسم رو از در و ديوار خونه براي پيدا كردن يك دوربيني چيزي بگيرم و به سمتش برگردم....مهرتاج:شهرزاد من و ليلي داريم ميريم خريد براي مهموني فردا....مهتاب و سوگندم حواسشون به كاراشونه تو ساختمون پشتين....شيش دونگ حواست رو ميدي پيش خانم پريسان....فهميدي؟خطايي ازت نبينم....باشه؟گفتم:باشه حواسم هست....همينجور كه از آشپزخونه خارج ميشد زمزمه كرد:اميدوارم....اين بهترين وقت بود براي يك سركشي درست و حسابي تو خونه....پرده ي آشپزخونه رو كنار زدم و همينجور كه خودم رو سرگرم آماده كردن داروهاي پريسان كردم حواسم رو جمع كردم تا با بيرون رفتن ماشين جمشيد برم سراغ كارم....صداي تك بوق ماشين و بسته شدن در مهر تائيد زد به رفتنشون....سيني داروها رو برداشتم و رفتم سمت اتاق پريسان....صداي موسيقي لايت كل طبقه ي بالا رو پر كرده بود....با انگشت اشاره و شصتم دو ضربه به اتاقش زدم....صداي موسيقي قطع شد و بعد صداي پريسان بود كه فضا رو پر كرد:تويي شهرزاد؟گفتم:بله خانم....پريسان:بيا داخل...با عجله وارد شدم تا سريع بعد از دادن داروهاش برم و به سركشيم برسم..... روي تختش نشسته بود و يك كتاب تو دستش بود....من-خانم وقت داروهاتونه....برگشت و خيره شد بهم و دستش رو به سمت سيني دارو ها دراز كرد....رفتم سمتش و سيني رو گذاشتم رو عسلي و قرصاش رو از كاور درآوردم و به دستش دادم....وقتي خوردن داروهاش تموم شد سريع بلند شدم تا برم و به كارام برسم...تا خواستم دهن باز كنم كه ازش اجازه بگيرم.گفت:شهرزاد من چشمام خسته شده ديگه....بيا بقيه اين كتاب رو برام بخون تا وقتي كه خوابم ببره....چون پشتم بهش بود چشمام رو بهم فشردم و به شانس گندم بد و بيراه گفتم....افتضاح تر از اين نمي شد....بهترين وقت رو داشتم از دست مي دادم....چاره اي نبود....رفتم طرفش و كتاب رو ازش گرفتم ولي تو دلم هي دعا ميكردم زودتر خوابش ببره....كتاب صد سال تنهايي گابريل گارسيا ماركز بود....قبلا خونده بودمش....كتاب جالبي بود اما الان اصلا....نزديك يك ربع بعد چشماي پريسان بسته شد....كتاب رو دمر رو تخت گذاشتم و چند بار دستم رو جلوي صورتش تكون دادم....خواب خواب بود....خوشحال كتاب رو بستم و گذاشتم رو عسلي و آروم از اتاق خارج شدم....بدو رفتم طرف سالن و شروع كردم به زير نظر گرفتن...مطمئن بودم حتي اگه دوربيني نصب بود و كسي مي ديد فكر ميكرد يك كنجكاوي ساده ست،در صورتي كه مثل عقاب همه چيز رو زير نظر گرفته بودم....سيستم امنيتي خونه فوق العاده بالا بود....چند نوع از پيشرفته ترين قفل هاي مركزي نصب شده بود كه به خاطر اينكه آموزش ديده بودم تونستم شناساييشون كنم...دوربين هاي مداربسته سرتاسر خونه كار شده بود و من مطمئن بودم دوربين هاي مخفي هم تو اين خونه فراوونه....-ميشه بپرسم داري چكار ميكني؟به سرعت برگشتم سمت صدا....نگاهم تو يك جفت نگاه مشكي قيرآلود قفل شد....نگاهي كه فوق العاده آشنا بود.....

صداش پر تعجب شد و گفت:تو؟تو اينجا چكار ميكني؟هيچي نگفتم...تو ذهن منم دقيقا همين سوال بود؟اون اينجا چكار ميكرد؟يك نگاه به لباسام انداخت و با صداي بلند و پر تعجبش گفت:تو مستخدم اينجايي؟بازم هيچي نگفتم...يك سوال ديگه....اون كيه اينجا بود؟اخماش رفت تو هم و آروم گفت:چرا جواب نميدي؟سرم رو انداختم پايين و گفتم:داريد مي بينيد ديگه....نيازي به توضيح نيست....با اجازه....مي خواستم برم سمت آشپزخونه كه گفت:كجا ؟برگشتم و گفتم:دارم ميرم سر كارم....با اجازه....رفتم سمت آشپزخونه و اونم پشت سرم اومد:وايسا ببينم...من گيج شدم....اونروز كه ديدمت بهت نمي اومد مستخدم باشيد....برگشتم سمتش و با كمي عصبانيت گفتم:مگه مستخدم ها چجورين؟شما عادت داريد انقدر راحت همه چيز رو به سخره بكشيد؟پشت ميز نشست و گفت:يك قهوه برام بريز....يك لحن فوق العاده دستوري! دقيقا بدترين نوع رفتار صاحب خونه با كارگر يا مستخدم !يك فنجون قهوه براش پر كردم و جلوش رو ميز گذاشتم...داشتم ميرفتم كه مج دستم رو گرفت و عصبي داد زد:دارم باهات حرف ميزنم پس بشين سرجات....صداش شبيه توبيخ هايي بود كه همكارامون براي بازجويي از مجرم ها استفاده مي كردن اما كم نياوردم و ايستادم جلوش و گفتم:ميشنوم بفرمائيد....به سرعت بلند شد و گفت:بهت ميگم بشين....هيچ حركتي نكردم كه اومد سمتم....دستش رو رو شونم گذاشت و مجبور به نشستنم كرد....هيچي نگفتم....سكوتم بيشتر عذابش ميداد....تو دلم آشوب بود...نقشم نابود شده بود....به خاطر من بي دست و پا....دوست داشتم بميرم....صداي محكمش پيچيد تو گوشم:تا جايي كه يادم مياد شما خانم كرداني بوديد درسته؟آب دهنم رو قورت دادم....بدبخت شده بودم....فاميلم رو يادش بود....كارم تموم بود....بايد تا آخرين حد توانم سعيم رو ميكردم....گفتم:بله الانم ميگم....دستاش رو روي ميز ستون كرد و سرش رو رو دستاش گذاشت و گفت:يك مستخدم انقدر ريلكس پنج ميليون رو تقديم نميكنه،ميكنه؟بي پروا تو چشماي مشكيش خيره شدم و گفتم:پنج ميليون براي پنج نفر بود نه خواهر من تنها....توي موهاش چنگ كشيد و گفت:به هر حال....براي قشر شما يك ميليونم يك ميليونه....تازه وقتي بهت گفتم پولا رو بردار بايد خوشحال ميشدي نه آمپر بسوزوني....از اون نگاهاي برق آسام به طرفش انداختم ولي اون بدون هيچ حركتي بازم بهم خيره بود....داشتم هيستريك ميشدم....حرصي و از لاي دندونم گفتم:خوشم نمياد زير دين شما قشر بالا باشم....جور كردنش از قشر خودمون راحت تر از موندن زير دين شماست....عصبي بلند شد و دستش رو كوبيد رو ميز كه قهوه از فنجون پرش سرازير شد روي ميز....داد زد:دختره ي دروغ گو اون پژو زير دست توي مستخدم چكار ميكرد؟يا ابوالفضل....به هيچ عنوان ياد اين يكي نبودم....سعي كردم به خودم مسلط بشم و ريلكس پوزخندي زدم و گفتم:براي يكي از آشناهامونه كه تو قشر شماست....پوزخند زد و تو چند سانتي صورتم رو دستاش خيمه زد و گفت:پس تو هم مثل خواهرت عقده ي ماشيني آره؟چنان عصبي از جام بلند شدم كه اگه نكشيده بود عقب با سرم رفته بودم تو صورتش....داد زدم:اجازه نميدم به من و خانوادم توهين كنيد....با همون پوزخند مزخرفش گفت:چرا اومدي اينجا؟اگه پول ميخواستي ميرفتي از همون اشناتون كه از قشر ماست كمك ميگرفتي....گفتم: من نياز به كمك ندارم....اون روزم نسبتا ماشينشون رو داده بودن به من تا كارشون رو راه بندازم....اگه يادتون باشه عجله داشتم....گفت:بله من اصولا چيزي رو از ياد نمي برم....كه اينطور....بعدش خنديد و گفت:اوهو...تروخدا نگاه كن....اونروز گفتم حالا انگار كي هست كه انقدره پر غروره....فكر كردم ملكه اي چيزي باشي....بعد با مسخرگي گفت:نميدونستم مستخدم خونه ي خودمونه!

هنوزم نميدونستم محمدي كيه اين خونه است...پسر....برادر....كي ميتونست باشه....خشك گفتم:حالا هميديد؟بله من مستخدم اين خونم....بلند شد و قدم به قدم نزديكم شد....از جام تكون نخوردم....چند سانتيم ايستاد و گفت:مباركم باشي....نگاه حقيري به صورتش انداختم و رفتم طرف ميز كه فنجون رو بردارم كه مچ دستم رو گرفت....تلاش كردم دستم رو از دستش دربيارم اما خيلي محكم اسير شده بودم....ميتونستم با يك ترفند حرفه اي راحت دستم رو آزاد كنم اما به هر حال الان من شهرزاد بودم نه رائيكا....بغل گوشم زمزمه كرد:اسمت چيه خانم كرداني؟صورتم رو برگردوندم سمتش كه رخ به رخ شديم....هر كسي كه نگاهمون ميكرد فكر ميكرد كه....وضعيتمون افتضاح بود....نفس هاي گرمش كه پخش ميشد تو صورتم حالم رو بد ميكرد....بين چشماي سياهش و چشماي سبزم جدال بود....حس ميكردم چشماش داره رسوخ ميكنه تو عمق چشمام...و مطمئن بودم نگاه برق آساي منم به چشماش كم از نگاه خودش نداره....-آقا هيراد....محمدي سريع برگشت سمت صدا و منم خيره شدم به صورت قرمز سوگند....سوگند نگاه عصبانيش رو تو چشمام انداخت و زودم از چشمام گرفت....بعد به سمت محمدي برگشت و با يك لحن خاصي كه بين مسخرگي و عصبانيت گفت:آقا هيراد متوجه نشديم كه اومديد...هيراد همونطور كه مماس من كنارم ايستاده بود گفت:من مثل هميشه اومدم....شما نبوديد....سوگند يك نگاه ديگه به من كرد و گفت:من و مهتاب توي حياط پشتي بوديم....داشتيم ميزها رو براي فردا شب آماده ميكرديم.....تنها كسي كه تو خونه بود شهرزاد بود....محمدي برگشت سمتم و گفت:شهرزاد؟بعد رو به سوگند ادامه داد:آره...مامان تو اتاقشه ديگه؟من ميرم بهش سر بزنم.....بدون توجه به ما از آشپزخونه خارج شد و فقط من و سوگند مونديم....سوگند اومد سمت من....تا بهم رسيد بي توجه بهم به سمت راست هلم داد و خم شد و از تو كشو قيچي رو درآورد و داشت ميرفت بيرون كه دستش رو گرفتم وگفتم:چيزي شده سوگند؟همونجور پشت به من گفت:دستم رو ول كن....از شونه گرفتمش و برش گردوندم سمت خودم....چشماي سورمه ايش غرق تو اشك بود....دوباره همون لرزش دلم رو حس كردم و گفتم:چي شده سوگند؟با صدايي كه از بغض لرزون بود گفت:ولم كن شهرزاد....فكر ميكردم تو مثل من باشي....مثل خيلي ها نباشي....اما اشتباه ميكردم....من اصولا آدم شناس خوبي نيستم....متاسفم كه اين كاخ تونست دلت رو بلرزونه.....عصبي گفتم:چي براي خودت بلغور ميكني؟مگه من چكار كردم؟قيچي رو كوبوند رو كابينت و نسبتا داد زد:هيچي....تو هيچ كار نكردي....فقط تا بوي پول به مشامت خورد خودت را باختي....تا يك پسر ديدي خودت رو فروختي....با نفرت تو چشمام خيره شد و گفت:براي آدمايي مثل تو متأسفم شهرزاد....تو چشماش خيره شدم و گفتم:سوگند....يك چيز ميگم خوب گوش كن....من دختري نيستم كه تو داري فكر ميكني....من اين هيراد شما رو قبلا ديدم.....اونم تا من رو ديد شناخت....جريان داره....برات توضيح ميدم.....سوگند يك برگ برنده ميتونست براي من باشه و من به هيچ عنوان نبايد از دستش ميدادم....ادامه دادم:ازم توضيح بخواه....خودت برداشت نكن....خطاي ديد بود چيزي كه فكر كردي....جواب ندادنم هيستيريكش كرد كه اومد نزديكم....من از اين آدما خوشم نمياد كه مايل باشم خودم رو به اينا بفروشم....حالا ميخواي باور كن ميخواي باور نكن....ولي من فكر نميكردم انقدر زود ديدت نسبت به آدما تغيير كنه....واقعا كه....راهم رو گرفتم كه برم كه سوگند با گريه گفت:شهرزاد نزار آلودت كنن....نزار اين پول خامت كنه....خدايي كه بالا سرمه ميدونه جايي كه بايد باشم اينجا نيست....جاهايي نيست كه قراره تو آينده برم....اما من از اول گفتم كه مي جنگم....براي به دست اوردن چيزايي كه مي خوام مي جنگم....برگشتم سمتش و گفتم:همينه سوگند....منم دارم ميجنگم....فقط همين....و به هر قيمتي....سعي كردم از اين حال و هوا بيارمش بيرون:خوب كاري نداريد ديگه؟سوگند اشكاش رو پاك كرد و گفت:فقط پاپيون ها مونده كه به ميزا وصلشون كنيم....اگه كاري نداري بيا پيش ما....لبخند زدم و گفتم:بزن بريم....

رو به سوگند گفتم:آخه مهموني حدود پنجاه نفري پاپيون و ميز براي چشه؟سوگند پوزخند زد و گفت:بعضي وقتا مهمونيشون رو تو به اصطلاح حياطشون ميگيرن....اين مهموني يكمي بزرگتره....به هر حال اين بار پسرش هيرادم هست...يك سرنخ ديگه....اين خيلي خوبه....شركت برسام ميتونه يكي از سرنخاي اين باند باشه....گفتم:مگه هميشه نمياد؟گفت:نه بابا....شايد ماهي يك دفعه به مامانش سر بزنه...اين هفته هم به ضرب و زور پريسان اومد....پوزخند زد و با تن صداي آرومي گفت:مي خواد خواهر زادش رو بچسبونه بيخ ريش پسرش....نمي دونم چرا حس كردم راستش رو نگفت اما خنديدم و گفتم:زور زوري؟خوبه....يكمي گوشه كنار حياط رو نگاه كردم و گفتم:پس مهتاب كو؟سوگندم يك نگاه انداخت و گفت:همين جاهاست ديگه...تو اين درندشتي شايد گم شده باشه....خنديدم و سوگند گفت:بيا سر اين پارچه هه رو بگير...از هر فرصتي براي ديدزدن حياط استفاده ميكردم...چيز خاصي به چشم نمي خورد.....نبودن مهتاب كه طولاني شده بود برام سوال پيش آورده بود....كار ميزا كه تموم شد با سوگند رفتيم داخل.....سوگند:بشين برات يك چايي بريزم بخوري....هوا سرد شده ها....گفتم:آره ديگه....دستت درد نكنه....بعد از خوردن چاي مهتاج و ليلي هم اومدن....انقدر كار ريخته بود تو سرمون كه فرصت نداشتم حواسم به چيزي باشه....با صداي محمدي دست از كار برداشتيم:شهرزاد مامان كارت داره....همه با تعجب به هم نگاه كرديم....مهتاب گفت:چرا خودشون خبر نكردن؟شما براي چي اومديد؟اخم هاي محمدي رفت تو هم و گفت:اشكالي داره؟مهتاب سرش رو انداخت پايين و گفت:شرمنده آقا....محمدي رو به من گفت:راه بيوفت....رفتم طرف سينك و دستام رو شستم و خشك كردم....رفتم سمتش كه عقب گرد كرد و راه افتاد....منم سرعت قدمام رو طوري تنظيم كردم كه پشتش باشم....برگشت سمتم و گفتم:بيا ديگه....گفتم:دارم ميام....اخم كرد و گفت:قطار بازي نيست كه پشت من راه مياي....بيا كنارم!با تعجب گفتم:كنارتون؟با خنده گفت:نگفتم كه بيا بغلم كه تعجب كردي....آره بيا كنارم....رائيكاي وجودم داد زد:داره پرو ميشه...آدم باش....اخم كردم و بي حرف كنارش رفتم و با هم راه افتاديم....به اتاق كه رسيديم در رو باز كرد و وارد شد و منتظر شد تا منم برم داخل....پريسان در حالي كه سرش تو كمدش بود گفت:شهرزاد با هيراد بريد تا لباس فردا شب منو بگيريد....با تعجب گفتم:براي چي با اقا هيراد؟خوب با آقا جمشيد ميرم....با اخم گفت:كاري كه بهت گفتم رو بكن....منتظر دستور تو نبودم....رو به محمدي كردم كه حداقل اون يك چيزي بگه...اما اونم بي تفاوت بهم خيره شد و فقط رو به مامانش گفت:بگيد رفتيم اونجا آماده باشه....حوصله ندارم منتظر بشم...گفته باشم....رو به من گفت:تا ده دقيقه ديگه بيرون باش....شونه اي بالا انداختم و از اتاق زدم بيرون....تو ذهنم همش ميگفتم لفطش بدم جبران اون روز بشه اما ترس از خراب شدن ماموريتم مانع از اين كارم ميشد....لباس هام رو پوشيدم و زدم بيرون....محمدي تكيه به جنسيس كوپه ي آبي متاليكش با اون پليور بادمجوني و شلوار لي شورمه ايش واقعا جذاب شده بود....رفتم طرفش....نگاهي بهم انداخت....از سر تا پا....ذره بيني....گر گرفتم....خوشم نمي اومد اينطوري زير نگاه خيره ي كسي باشم....براي فرار از جو موجود گفتم:بريم؟خنديد و گفت:خوشتيپ كردي ها....خوشگل شدي.....خوشم اومد....مرض....مردتيكه هيز....انگار براي اين لباس پوشيدم....يا انگار داره درباره ي يك وسيله نظر ميده بي شعور....با اخم گفتم:لباس هاييه كه مادرتون خواستن بپوشيم....دليل خاصي نداشته.....رفت طرف در سمت خودش و گفت:چه فرقي داره؟مهم اينه كه تو رو عروسك كرده....اصلا خوشم نمي اومد اينطوري حرف بزنه....گفتم:ميشه اينطوري حرف نزنيد؟گفت:مگه چطوري حرف زدم؟برام جالبه كه يك دختر خودش رو به در و ديوار ميزنه تا به چشم بياد و يك تعريفي بشنوه اونوقت يكي مثل تو با تفاوت 180درجه اينطوري جبهه ميگيره....

گفتم:من همينطوريم....نيازي نمي بينم تعريفي بشه ازم....سوار شدم....محمدي چيزي نگفت و من محو ماشين شدم....امكانات فوق العاده اش در كنار زيباييش هر چشمي رو محو خودش ميكرد....محمدي گفت:ماشين مدل بالاتر از سمند سوار شدي؟مسخرگي كلامش كاملا واضح بود....نمي زاشتم غرورم رو بشكنه....حتي غرور شهرزاد رو.....رائيكا الان شهرزاد بود!نميدونست بنز ماشين كار ماست!برگشتم سمتش و گفتم:احتياجي نبود كه سوار بشم...هميشه انقدر راحت همه چيز رو به سخره ميكشيد و به رو مياريد؟همونجور كه داشت دور ميزد گفت:نمي خواد عصباني بشي....روم رو كردم طرف پنجره و اداش رو درآوردم...صداش سكوت ماشين رو شكست:از اخراج نمي ترسي نه؟دل نترسي داري كه اداي منو درمياري...برگشتم سمتش و با تعجب بهش خيره شدم....خوب مچم رو گرفته بود....ادامه داد:شانس اوردي امروز رو فرمم مگه نه الان در راه خونتون بودي....واقعا نمي دونستم چرا حرفاش انقدر هيستريكم ميكنه،با خونسردي گفتم:خيلي دلنشينه زير دست داشتن نه؟زور گويي مزه ميده ميدونم....قه قه زد و گفت:تروخدا نگاش كن....يادت رفته داري با پسر صاحبكارت حرف ميزني؟نه خوبه خوشم اومد....زمزمه كردم:تو از چي خوشت نمياد؟با صداي جديش گفت:گوهر شناس خوبي هستم و تو گوهري براي من....برگشتم سمتش و يكي از اون نگاه هاي برق آسام رو بهش كردم....پرروي وقيح....با اداي مسخره اي گفت:واي مامانم اينا...چشمات رو اونجوري نكن دلم ريخت....خشك ادامه داد:متاسفم براي خودم كه بايد اين رو بهت بگم اما كمك ميخوام ازت...منتظر نگاهش كردم كه گفت:مامان گير داده مي خواد اين مليكا رو ببنده بيخ ريش من....فردا شب كمك ميكني تا از شرش راحت بشم....ذهنم سريع شروع كرد به آناليز....سريع گفتم:شرمنده به كارم احتياج دارم....برگشت سمتم و گفت:كارت محفوظه اين رو من ميگم....من-نمي تونم ريسك كنم....حرف خانم پريسان يك كلامه....محمدي-حتي اگه اخراج شدي من تو شركت خودمم استخدامت ميكنم....من-متاسفانه نمي تونم اعتماد كنم....داد زد:ببين تو مستخدمي و بايد به حرف من صاحب كار گوش بدي....با داد جواب دادم:دليل نميشه....شما كاراي خونه بهم بده شهرزاد نيستم انجام ندم...كاراي بيرون از حاشيه نه من مستخدمه نه شما صاحبكار....دستش رو رو بوق فشار داد و سبقت گرفت و گفت:نه بابا....يك وقت از جواب كم نياري؟رو به پنجره گفتم:فكر نكنم دختر دور و برتون كم باشه....به اونا بگيد كمكتون كنن....مطمئنا با كمال ميل قبول ميكنن....گفت:من به كمك اونا نياز ندارم....من-پس به كمك منم نياز نداريد....داد زد:كاري نكن به خونه نرسيده حكم اخراجت دستت باشه....اينجوري هم كارت رو از دست ميدي و هم پيش من كاري نداري....مأموريتم؟الان بايد چه كار كنم؟خدايا اينم شانسه نصيب من كردي؟واي خدا....گفتم:اما...گفت:اما نداره همين كه گفتم....گفتم:اِاِاِ خوب گوش بديد....من بايد چه كار كنم؟برگشت سمتم و با لبخند شيطونش گفت:نمي دونستم انقدر كار دوستي....خوبه....كار زياد سختي نيست كمك ميكني مليكا خود به خود حالش از من بهم بخوره....چيزايي كه تو ذهنم رژه ميرفت اصلا چيزايي نبود كه دلم بخواد راست باشه....با چشماي گرد شده گفتم:منظورتون چيه؟برگشت سمتم و گفتم:نفهميدي؟اصولا شما دخترا از چي بدتون مياد؟راحت بگم مليكا بايد من و تو رو در حال معاشقه ببينه.....جيغ زدم: چيــــــــــــــــــــــي ؟ ديگه چي؟داد زد:يواش بابا كر شدم....همين كه شنيدي....گفتم:شما با خودتون چي فكر كرديد كه همچين چيزي ميگيد؟محمدي-اينكه اگه قبول نكني اخراجت قطعيه....اين چي ميگه؟ من چه طور ميتونم اين كار رو كنم؟مأموريتم چي؟ اگه اخراج بشم؟با عصبانيت گفتم:من فقط يك خدمتكارم....كسر شأنتون نيست شما رو در حال معاشقه با يك خدمتكار ببينن؟محمدي-تو قرار نيست اونشب يك خدمتكار باشي....تو به عنوان پارتنر من وارد مهموني ميشي....من-حالتون خوبه؟مادرتون چي؟بقيه خدمتكارا؟اونا كه من رو ميشناسن....برگشت و گفت:ميشه انقدر تخته گاز نري؟برات توضيح ميدم خوب....منتظر نگاش كردم و اونم همينطور كه حواسش به راهش بود گفت:امروز كه مامان اين بحث رو دوباره پيش كشيد و منم بازم مخالفت كردم مامان گفت كه فقط در صورتي بيخيال اين ماجرا ميشه كه خود مليكا بگه نميخواد....مليكا بقيه خدمتكارا رو ديده و فقط تو بينشون جديدي....اين بهتريين راهي بود كه به فكر رسيد....در ضمن من به مامان گفتم هر كاري ميكنم تا اينجوري بشه....اونم حق نداره بزنه زيرش و نميزنه....اينطوري هم تو كارت رو خواهي داشت،هم من به خواسته ام ميرسم....من-اگه يك دفعه اي بعدها اومد خونتون و من رو تو لباس خدمتكار ديد چي؟محمدي-اونموقع ديگه فرقي نداره....تازه بدتر از من زده ميشه....يكم فكر كردم....بد فكري هم نبود....عوضش ميتونستم بتازونم....بعد از يكمي سكوت گفتم:چي به من ميرسه؟خنديد و گفت:اوهو....خانوم رو....بهتر از اينكه اخراج نميشي و در ضمن براي يك بار تو عمرت شدي معشوقه ي يكي از قشر ما....برگشت سمتم و يك چشمكم حواله ام كرد....با حرص گفتم:اگه كمكتونم نكنم بازم همه ي اينا رو خواهم داشت....ابروش رو انداخت بالا و گفت:پارتنر قشر ما رو از كجا داري؟پوزخند زدم....پوزخندم رو كه ديد گفت:البته آره....فهميدم....ولي تو از اون دختراش نيستي هستي؟حرصي برگشتم سمتش و يك چشم غره حوالش كردم....خنديد و گفت:باشه بابا بيخيالش....در عوضش يكي از خواسته هاي عاقلانه ات اجابت ميشه....دستش رو آورد سمتم و گفت:هستي؟يكمي خيره به دست سفيد و بزرگش شدم و بعد آروم دست كوچيك و همرهنگ خودش رو تو دستش گذاشتم....

دستم رو تو دستش نگه داشت و يك فشار كوچولو بهش وارد كرد و گفت:خوش ميگذره بهت....برگشتم و با حرص گفتم:يادتون باشه حد داره....تاكيد ميكنم....برگشت سمتم و گفت:نميگفتي هم ميدونستم....محتاج نيستم....حيوونم نيستم....ادامه داد:اولين نكنه....استفاده از سوم شخص اكيدا ممنوع....تا فردا تمرين ميكني و فقط هيراد صدام ميكني....شيطون ادامه داد:و البته عزيزم و گلم و عشقم و اين حرفا...جدي گفتم:من كار خودم رو بلدم....محمدي-صد البته....يك نمه از نقش بازي كردنتون رو تو شركتم ديدم.....ادامه داد:بعد از اينكه لباس مامان رو گرفتيم ميريم براي تو لباس بگيريم....هيچي نگفتم و اونم ساكت شد و راهش رو رفت....من اينكاره نبودم.....هر چقدر هم راحت بودم اينكاره نبودم.....رائيكاي وجودم داشت ميمرد....حس ميكردم كاراي شهرزاد رائيكا رو ميكشه....ديواري كه وجودم رو تحت محاصره ي خودش قرار داده بود شهرزاد داره ويرون ميكنه....نمي تونستم كنار بيام با اين كه قبول كردم....شهرزاد اصلا اوني نيست كه هستم....اوني نيست كه دوست دارم.....شخصيت غير قابل نفوذم رو نميزاشتم شهرزاد له كنه....خراب كنه و زير پاش بزاره.....من هر كاري ميكردم كار رائيكا نبود.....شهرزاد بود.....كاراي شهرزاد نفرت رائيكا رو بيشتر ميكرد....قلب سنگيش رو فولادي ميكرد....وجود سردش رو قنديل مي بست و گرماي درونش رو آتيش ميكرد.....ميدونستم آخر اين قضايا رائيكايي كه پرورش يافته جلد شهرزاد رو تيكه تيكه ميكنه.....نابودش ميكنه.... دوباره ميشه خودش ...هموني كه قبلا بود ...همون قدر نفوذناپذير...به بقيه ثابت ميكنه چقدر سرسخته...چقدر مقاومه... رائيكا مياد تا به همه ي كسايي كه باعث شدن رائيكا بشه بگه:آره من رائيكام نه شهرزاد....خودتون بزرگش كرديد....پرورشش دادين بفرمائيد تحويل بگيريد.....من نميزاشتم شهرزاد پوشالي رائيكا رو بشكنه.....من الان شهرزادم و شهرزاد رائيكا نيست.....و شهرزاد هر كاري ميتونه بكنه چون به رائيكا ربطي نداره....به هيچ عنوان....شهرزاد دست يافتني و رائيكا به همون اندازه نفوذناپذيره....با صداي محمدي به خودم اومدم:پياده شو رسيديم....فروشگاه افق....يك فروشگاه فوق العاده بزرگ....پياده شدم....چشم ها خيره شد به ما....جنسيس كوپه ي آبي جيغ ميزد....مرد خوشتيپ و خوش چهره و يك ليدي با كلاس كه با اون لباس ها ميدرخشيد....اومدم رو پياده رو و محمدي كنارم قرار گرفت و دستم رو تو دستش گرفت....هيچ حسي بهم دست نداد.....عين يك دست دادن ساده....انگار كه محمدي دست يك عروسك رو گرفته نه يك دختر....نه يك آدم....كه خون تو بدنش جريان داره.....در كنار هم وارد فروشگاه شديم....به مردم حق ميدادم كه بهمون خيره بشن....خيره شدني بوديم....چه تك....چه الان كه در كنار هم نور علي نور شده بوديم!فروشنده اصلي كه مرد مميان سالي بود با ديدن محمدي تقريبا دويد سمتمون و بعد از كلي خوش آمد گويي دعوتمون كرد به يك قهوه كه محمدي قبول نكرد و گفت:ممنون از لطفتون....عجله داريم....مرد به يكي از كاركناش گفت:شهروز لباس خانم محمدي رو بيار....پسر به سرعت رفت طبقه ي بالاي فروشگاهشون و با يك بسته ي پيچيده اومد پايين و بسته رو داد دست هيراد....هيراد به سرعت تشكر كرد و يك بسته رو گذاشت رو ميز و خداحافظي كرد....بسته ي لباس رو گذاشت تو صندوق عقب و سوار شديم....گفت:خوب بريم سر وقت لباس خانم....چيزي نگفتم و اونم راه افتاد....با ايستادن ماشين بدون اينكه منتظر باشم پياده شدم....اينبار محمدي بدون اينكه بياد سمتم و دستم رو بگيره راه افتاد....پوزخند زدمم....فكر كرده حالا دارم براش كلاس ميزارم....نمي دونست اصلا برام مهم نبود....راه افتادم و پست سرش ريلكس قدم برمي داشتم و خيره به مغازه ها بودم....با صداي حرصيش دست از ديد زدن برداشتم:ميشه عجله كني؟من مثل تو بيكار نيستم....چيزي نگفتم و فقط رفتم طرفش و شونه به شونه اش راه افتادم....آروم گفت:خوشم مياد كه برات فرق نداره من كيم...در هر زماني خودتي....لبخند زد و ادامه داد:خود جالبي داري....بدون اينكه منتظر حرفي از طرف من باشه گفت:بيا رسيديم....شنيدم لباس هاي خوبي داره....پوزخند زدم....از كدوم دوست دخترش شنيده خدا عالمه! خيره شدم به لباس ها...تنوع خيلي بالا بود....محمدي گفت:شهرزاد اون رو ببين....انگشت اشارش رو دنبال كردم و رسيدم به يك پيراهن آبي آسموني كه از همش سنگ كاري شده بود و تا زانو تنگ شود و از زانو به بعد گشاد ميشد....بند دار بود و حتي روي بندهاش هم سنگ كار شده بود.....يك لباس فوق العاده با دو نوع پارچه ي خوشگل و سنگ كاري هاي زيبا....رو به محمدي گفتم:سليقه ي خوبي داريد....محمدي يكي از ابروهاش رو انداخت بالا و گفت:اولا بله دوما داري نه داريد....رو به فروشنده گفت:خانم از اون لباس آبي آسمونيه سايز خانوم مي خواستم....زن يك نگاه سطحي بهم انداخت و گفت:بفرمائيد تو اتاق پرو تا بيارم خدمتتون.....محمدي دستش رو پشت كمرم گذاشت و به سمت اتاق پرو هدايتم كرد....لباس رو كه بهم دادن شروع كردم به عوض كردن....وقتي تموم شد و به خودم تو آينه خيره شدم از ته دل خدا رو شكر كردم....فوق العاده شده بودم....محمدي در زد و گفت:پوشيدي؟من-آره....محمدي-باز كن ببينم....پوفي كردم و در رو باز كردم....محمدي چند دقيقه خيره و با لبخند نگاهم كرد....اينبار ديگه داغ شدم....زير نگاه پر از تحسينش داغ شدم....روش رو اونور كرد و در رو بست و نفس حبس شده ي من راهش رو پيدا كرد....صداش رو شنيدم كه گفت:همين رو ميبريم....

با يك نگاه ديگه به آينه و مطمئن شدن از وضعم از اتاق خارج شدم.
راهمو به طرف آشپز خونه كج كردم.واي خداي من چقدر اين آشپزخونه بزرگ بود.سوگند رو ديدم كه داشت به مستخدم ها دستور ميداد.لبخند زدم و رفتم كنارش ايستادم.خيلي دلم ميخواست هرچي ميتونم بيشتر باهاش صميمي بشم.كه بدونم دختري كه تا حالا تفاوتش رو با بقيه دوروبري هاي نگار ديده بودم تن به اينجا بودن و اينجا موندن داده.
با دست تكون دادن هاي سوگند به خودم اومدم.
خنديد و گفت:
چي شدي؟رفتي هپروت؟
با لبخندي كه از ته دلم بود گفتم:
نه داشتم پري نگاه ميكردم حواسم پرت شد.....!
لبخند سوگند از رو صورتش جمع شد....انگار نه انگار چند دقيقه قبل داشت ميخنديد....با ديدن حالت صورتش دلم گرفت.
با غمي كه تو صورتش بود گفت:
اي كاش نبودم.....براي كسي كه هيچي نداره بهتره اين يه قلم هم نباشه....چون مايه دردسره....مايه عذاب....همه فكر ميكنن به خاطر نداريت سهل الوصول تري.....مخصوصا اگه سايه اي بالاي سرت نباشه....
الان نه زمان درستي بود براي دردِ دل و نه مكان درستي!ترجيح دادم از اون حال و هوا بيارمش بيرون و كنجكاويم رو بذارم براي يه روز ديگه...حالا حالا ها وقت داشتم....
با لبخندي كه خودمم مصنوعي بودنش رو حس ميكردم گفتم:
بي خيال بابا...حالا كه خدا داده...پس ازش استفاده كن!
سوگند آه كشيد و گفت:
حتما...اونم چه استفاده اي!!!
يه دفعه مهتاج وارد آشپزخونه شد و با صداي بلندي كه كمتر از فرياد زدن نبود گفت:
تو هنوز اينجايي شهرزاد؟اصلا به اون برنامه اي كه بهت گفتم گوش كردي؟بهتره عجله كني الان وقت قرص هاي خانومِ پريسان هست.با اين بي دقتيا خيلي زود اخراج ميشي دختر جون.قرص ها تو كابينت اولي كنار ديوار هستن.عجله كن.
بعد غر غر كنان از آشپزخونه خارج شد.لحظه هاي آخر صداشو ميشنيدم كه ميگفت با اين احمقا ديگه دارم پير ميشم!
سريع قرص ها رو برداشتم و توي يه سيني با ليوان آب گذاشتم.سعي كردم طوري راه برم كه آب توي سيني نريزه آخه از اين ها بعيد نبود با ريختن اولين قطره آب توي سيني اخراجم كنن!
****
سيني رو با يه دستم نگه داشتم و آروم در اتاق خانوم پريسان رو كوبيدم.چقدر اسمش بهش مياد...سليقه اوني كه اين اسم رو انتخاب كرده براش عالي بوده.
با شنيدن صداي محكم و با ابهتش وارد اتاق شدم.بدون اينكه سرش رو بالا بياره گفت :
كمي تاخير داري ولي چون روز اول اينجا بودنته ميبخشمت.
تو دلم گفتم:آره حتما به خاطر روز اول اينجا بودنمه نه قيافه اي كه دارم!
با احترام سيني رو روي عسلي كنار تختش گذاشتم و دوتا از قرص ها رو بهش دادم تا بخوره.با نوشيدن آبي كه آورده بودم اخماش رفت تو هم....
واي خدا به خير بگذرونه.
با صداي خونسرد ولي عصبي اي گفت:
بايد از مهتاج ميپرسيدي خانم چه آبي ميخوره...من آب سرد نميخوردم....اينكارا نبايد تكرار بشه...فهميدي؟
سعي كردم خونسردي خودمو به دست بيارم.نفس عميقي كشيدم كه از چشماي تيز بين خانوم پريسان دور نموند.با آرامش گفتم:
عذر ميخوام خانوم.منو ببخشيد.مهتاج نبود و من حواسم نبود از كس ديگه اي سوال كنم.
دروغ كه شاخ و دم نداره!الهي شكر مهتاج نبود!
نگاه گذرايي بهم انداخت اينبار با لحن عصبي اي گفت:
اين چيه سرت كردي؟مگه مهتاج لباس كامل بهت نداد؟
قبل از اينكه بتونم جوابي بهش بدم زنگ رو به صدا در آورد و مهتاج مثل قبل انگار كه پشت در باشه ظاهر شد.
خانوم ازش پرسيد:
لباس اين دختر چرا اينطوريه؟مگه نميدونيد از سرپيچي از قوانينم متنفرم؟
مهتاج جواب داد:
خانوم من متوجه نشدم.
- يعني چي متوجه نشدي؟مگه نميدوني كارت تو اين خونه چيه ؟جواب منو بده.
- چشم خانوم بيشتر دقت ميكنم.
- زودتر برو تا اين پارچه كهنه رو از روي سرش باز كنه.
مهتاج با حرصي كه از تو صداش پيدا بود گفت:
راه بيفت شهرزاد.بايد بريم پايين.
سعي ميكردم قدم هامو آروم آروم بردارم تا يه فكري براي عصبانيت اين ديو سه سر كنم . ولي بيشتر باعث ناراحتي و عصبانيتش شدم اونقدر كه اگه ميتونست سرمو گوش تا گوش ميبريد.
با جيغي كه مهتاج زد به خودم اومدم و بهش چشم دوختم:
من بايد يه حرف رو چند بار بزنم تا توي كله پوكت فرو كني؟هان؟اينقدر زبون نفهم بودن نوبره!
سعي كردم آروم جواب بدم :
آخه مهتاج خانوم موهاي من ميريزه...اون لچك خيلي كوچيك بود ترسيدم سرم كنم.
واقعا تو اون لحظه كه از اخراج و خراب شدن ماموريتم ميترسيدم هيچي ديگه به فكرم نرسيد تا بگم.
مهتاج بدون اينكه تغييري تو قيافش بده گفت:
موهاتو قراره ببندي نه اينكه باز بذاري و روش لچك سر كني.فهميدي؟
وقتي هم موهاتو ميبيندي ريزشي نداره!
حالا هم سريع برو تو اتاقت و همون رو سرت كن.
تا پنج دقيقه ديگه اينجا باش وگرنه من ميدونم و تو...

كش موهام رو با حرص باز كردم....مشتم رو كوبيدم به ديوار و با حرص لچك رو از روي تخت چنگ زدم و جلوي صورتم گرفتم....هميشه از زور گويي متنفر بودم....اونم بخاطر اين نيم متر پارچه!صداي مهتاج پيچيد تو گوشم:شهرزاد اومدي يا نه؟دختر تو انگار كارت رو دوست نداري....با صداي بلندي تقريبا فرياد زدم:دارم ميام.... همونجور كه لچك رو ميبستم زير لب غر زدم:امون هم نميدن كه....به خودم نگاه كردم...موهام طلاييم از جلو و عقب دراومده بود.....هيچي ديگه قدم اول رو برداشتيم....معلوم نيست تا كجا بايد پيش بريم!عصبي يك نفس عميق كشيدم كه به اعصابم مسلط بشم...اومدم بيرون و مهرتاج رو كه پشتش بهم بود صدا زدم:مهتاج خانم....برگشت سمتم و يك نگاه بهم كرد و گفت:نميتونستي از همون اول همينجوري باشي؟اومد نزديكم و گفت:چه موهاي نازي....چقدر تو خوشگلي دختر....انگار كه به خودش بياد دوباره صداش جدي شد و گفت:برو پيش خانم....اگه كاري نداشت بيا پايين كمك بچه ها براي نهار....داشت ميرفت كه گفتم:سوگند كجاست؟ايستاد و گفت:سر كارش....تو آشپزخونست احتمالا....برو بعد بيا ببين كجاست....برو ديگه....رفتم به سمت سالن...پله ها و نرده هاي چوبي خودشون رو سخاوتمندانه به رخ ميكشيدن....سكوت توي سالن رو فقط صداي موسيقي لايت زيبايي ميشكست....آروم آروم از پله ها رففتم بالا....به پشت در اتاقش كه رسيدم لحظه اي ايستادم و بعد در زدم....صداش به گوشم رسيد:بله؟من-منم خانم.....شهرزاد....گفت:كاري ندارم....فعلا تا نهار كسي مزاحمم نشه....چشمي گفتم و با حرص برگشتم سمت سالن....تا حالا تو عمرم از كسي زور نشنيده بودم....رفتم تو آشپزخونه كه ديدم سوگند داره كاهو خرد ميكنه....مهتاب و يلي هم بودن....سلامي گفتم كه همه جواب دادن....رفتم روبه روي سوگند و گفتم:چكار كنم الان؟گفت:كار خاصي نيست....عوضش فردا حسابي كار داريم....با تعجب گفتم:فردا چه خبره؟مهتاب در حالي كه سرش تو قابلمه ي روي گاز بود گفت: پس فرداش مهموني داريم....صداي ليلي باعث شده سرم رو به طرفش بچرخونم:مهموني هاي آخر هفته....بعضي وقتا تعدادشون ميره بالا و بعضي وقتا هم نه شايد ده نفر....گفتم:ده نفر كمه؟سوگند با پوزخند گفت:مهموني كوچيكشونه....بزرگترينش مثل عروسي بود....من تو عمرم تو فك و فاميلامون از اين عروسيا نداشتيم....مهمونا فك كنم صد نفري ميشدن....تو باغ برگزار شد....گفتم:حالا اين مهمونيه بزرگه يا كوچيك؟ليلي در حالي كه چشماش از خرد كردن پياز اشكي و قرمز شده بود گفت:هي يك چيزي بيشتر از كوچيك....حدودا پنچاه نفر....گفتم:حالا چرا آخر هفته؟سوگند گفت:اينو بايد از خودشون پرسيد...هميشه پنجشنبه ها دور هم جمع ميشن....مهتاب با شيطنت گفت:احتمالا دور از چشم ما دعاي كميل ميخونن يك وقت ريا نشه....هممون زديم زير خنده....سوگند گفت:آره هيچكي هم نه و اينا...فك كن پريسان با چادر گل گلي بنفش و آبي سر سجاده در حال تسبيح....تصورشم خنده دار بود....ليلي گفت:فك كن دعا كنه بعد همون لحظه اجابت نشه به خدا ميگه اخراج....ديگه مهتاب غش كرده بود از خنده....جمع باحالي بود....سوگند گفت:خوب بسه بسه ديگه به كاراتون برسيد....همه مشغول كارشون شدن....منم رفتم سراغ قابلمه ها تا يك كاري براي خودم بتراشم!

نهار رو روي ميز دوازده نفره ي توي سالن به بهترين شكل چيديم....سه نوع غذا فقط براي يك وعده!
چقدر اصراف ......قيمه و شيرين پلو و ميگو پلو.....اه كه چقدر از ميگو متنفرم....
به ظرف بزرگ سالاد و سه ظرف از ژله هاي قرمز و نارنجي و سبز خيره شدم....قاشق ها رو مرتب كردم و به ميز خيره شدم....يك ميز نهار تك نفره!
فقط سه تا قاشق در سايز هاي مختلف و چنگال و كارد كنار بشقابش يود!
رفتم سمت اتاقش و بعد از صاف و صوف كردن خودم در زدم....
من-خانم نهار آمادست.... 
صداي پر اقتدارش بلند شد:بيا تو....
در رو باز كردم....روي تختش دراز كشيده بود....گفت:بيا كمكم كن بلند بشم....
رفتم سمتش و آروم پشت كمرش رو گرفتم و كمكش كردم تو جاش بشينه....پتو رو هم از رو پاش برداشتم و آروم عقب كشيدم....
يكدفعه صداي پارس سگي اومد....رنگم پريد....نفسام كوتاه و بلند شد....ضربان قلبم نظمش رو از دست داد....دوباره همچي تو هم پيچيد....صداي پارس سگ....تاريكي....صداي چندتا مرد....رعد و برق....هنوز اون باد وبارون رو حس ميكردم....من چقدر ميترسيدم از همه ي اينا....
با ترس برگشتم سمت صدا....كنار شومينه يك در حدودا يك متري بود....هن و هن نفس هام رو ميشنيدم....يكدفعه كله ي سگ سياه اومد بيرون....پريدم عقب....چشماي سخيدش فقط معلوم بود....صداي نفس هاش و پارس هاي كوتاهش به گوش ميرسيد....اگه ترس از توبيخم نبود همون لحظه جيغ ميزدم تا راه نفسم باز بشه.....كاش از اون دخترا بودم كه غش كنم و راحت شم....غش تو برنامه ام نبود....
پريسان كه از تخت اومده بود پايين بهم نگاهي انداخت و گفت:تو چرا انقدر رنگت پريده؟
صداي پارس سگ باعث شد چشمام رو ببندم و دستم رو بزارم جلو دهنم و يك جيغ كوتاه و آروم بكشم....
صداي خنده ي زن سكوت اتاق رو شكست....اما من فقط نگاهم به سگ بود كه هنوز همونطوري تو جاش باي مونده بود....
زن ساكت شد و گفت:تو از سگ ميترسي؟
بدون ا ينكه منتظر جوابم باشه رو به سگ گفت:كيدو بدو بيا پيش مامان....
سگ يكدفعه اومد بيرون و دويد سمت پريسان و من دويدم سمت اتاق....
سگ رفت زير دست پريسان و خودش رو به پاهاي پريسان مالوند....و من داشتم نفرت انگيز ترين صحنه ي زندگيم رو نگاه ميكردم....
پريسان برگشت سمت و گفت:كيدو پسر خوبيه.....كيدو شهرزاد دوست ماست....بهش سلام كن....

سگ دو قدم اومد جلو و من بيشتر چسبيدم به ديوار....سگ شروع كرد به تكون دادن دمش....
پريسان دست كشيد پشتش و گفت:پسر من چه با ادبه....آفرين.....كيدو فقط اونايي كه بدن رو اذيت ميكنه....
رو به من باهمون لحن جديش گفت:از كيدو نترس....اگه ببينه كسي باهاش دوست نشه خيلي ميره طرفش....هيستيريكش نكن....باهاش خوب باش....كاري به كارت نداره....حالا هم راه بيفت بايد بريم....وقت نهارم داره ميگذره....
سعي كردم آروم باشم....سگ رفت طرف در و آروم رفت داخل....پاهام جون گرفتن و راه افتادم....

يك جلوه ي ديگر!
كاور قرص رو پرت كردم رو عسلي و سيم كارت جديد رو از تو كاور درآوردم و انداختم تو گوشي....سريع و بدون مكث شماره گرفتم...
-بفرمائيد...
-سلام سرهنگ....تيرداد هستم...
-سلام خسته نباشيد سرگرد تيرداد....كارها چطور پيش ميره؟
شقيقه هام رو با انگشت و اشاره و شصتم فشردم و گفتم:فردين گفت تا دو سه ماه ديگه مي خوان برن سفر...دبي احتمالا شايدم رياض....
سرهنگ:خوب؟
ادامه دادم:سخت بود...خيلي...اما بعد از حدودا دو هفته به در و ديوار كوبيدن تونستم نظرش رو جلب كنم....فهميد خيلي كار از دستم برمياد و پيشنهاد داد همراهيشون كنم....
سرهنگ خوشحال گفت:عاليه سرگرد....اين خيلي خوبه....در ضمن منم براتون خبر دارم....
ساكت منتظر شدم كه گفت:يكي از بانوان سروان هم تونستن اولين قدم رو براي نفوذ به اين گروه بردارن...
با تعجب گفتم:ميشناسمشون؟
گفت:سروان كرداني....
هر چي به ذهنم فشار آوردم غير از يك علامت سوال هيچي نصيبم نشد....گفتم:چون فقط چهار روز توي ستاد شما بودم به ياد ندارمشون....
سرهنگ:درسته...گفتم بهتون اطلاع بدم شايد با هم برخورد كرديد....از مشخصات بارزشون چشم هاي سبزشونه...
گفتم:بله متوجه ام....ممنون....
سرهنگ ادامه داد:سرگرد يك كاري دارم براتون....به بچه هاي ستاد سپردم،حدود چهار نفر رو در اختيار شما ميزارم...شما فقط بايد نظارت دورادور داشته باشيد بهشون....از نزديك سروان شايان بهشون نظارت دارن....
گفتم:در چه رابطه اي؟
سرهنگ:عرض ميكنم خدمتتون....منزل سروان كرداني بايد تعويض بشه....
با تعجب گفتم:مگه عوض نشده؟
با لحني كه كمي شماتت توش بود گفت:سرگرد....اگر از اول تغيير مكان ميدادن اونا به راحتي با يك تحقيق از همسايه ها ميفهميدن تازه به محلشون اومدن و شك ميكردن و با يك پيگيري ساده متوجه ميشدن اما حالا به بهانه ي عقب افتادن اجاره چند ماهه و ندادن اجاره ي اين ماه اين عمل كاملا عاقلانه تره....راحتي كار اينجاست كه اولين حقوق خانم كرداني صرف لباس شد براي ايشون....كار اين گروه اينه كه به صورت كاملا مخفيانه و تحت نظر از همسايه هاي محله ي قبلي ايشون سوالي بكنيد كه ببينيد ميدونن شغل خانم كرداني چيه؟اگه نميدونن كه هيچي اگر ميدونن تاكيد كنيد به كسي چيزي بروز ندن....حواستون باشه جناب تيرداد....اين قضيه به هيچ عنوان لو نره....
تو دلم به هوش سرهنگ آفرين گفتم و گفتم:بله درست ميگيد....مطمئن باشيد....كاري نداريد؟
سرهنگ:موفق باشيد....
قطع كردم و سيم كارت رو درآوردم و دو نيمش كردم و گذاشتم تو جيبم كه تو خيابون يك سطل زباله ديدم بندازش دور....بلند شدم و ربدوشامبرم رو برداشتم و رفتم سمت حمام....كلم بعد از اون همه سر و كله زدن با يك مشت خلافكار نياز به استراحت داشت....سر درد امونم رو بريده بود...قرصم اثر نكرده بود....
.
آب سرد يك لحظه نفس كشيدن رو از يادم برد....اما خيلي زود عادي شد.....همينطور زير دوش داشتم فكر ميكردم....وجود يك زن تو اين گروه براي خودش ريسك بالايي بود....هر چي فكر كردم اصلا شخصي به نام كرداني يادم نميومد...چرا متوجه اش نشده بودم؟ البته انتظار بيجايي بود توي چهار روز كه منتقل شده بودم به اين ستاد و شهر و بعدشم رفتم ماموريت تمام اشخاص رو بشناسم....
دوباره ذهنم پر كشيد سمت فردين....تو اين پونزده شونزده روز همه جوره امتحان پس داده بودم بهش....از گوش دادن تمامي دستورات ريز و درشتش و رفتن باهاش به مهموني هايي كه توش هيچ خبري از گروه و باند حرفه اي نبود و فقط يك پارتي بود و يك مشت آدم علاف و الكي خوش...ياد دخترايي مي افتادم كه با تمام تلاششون موفق نشده بودن بيان سمتم براي پيشنهاد رقص و هزار تا كوفت ديگه....دستي توي موهاي خيسم كشيدم و درجه ي آب رو بردم بالا.....چقدر فردين بهم خنديده بود و گفته بود گوشت تلخ....اما بد نبود هيچ خوبم بود....بيشتر ازم خوشش اومده بود....تا اينكه بدون چك و چونه مواد روبرده بودم به آدرسي كه داده بود بدون هيچ دردسري!بدش ميومد يك جاي كار ميلنگيد!والا....
شامپو زدم به موهام و صورتمم شيش تيغ كردم و زود زدم بيرون....موهام رومرتب سشوار كشيدم و فشن به صورت كج ريختم تو صورتم....چقدر فرق داشتم با هميشه....اوني كه هميشه موهاش رو به عقب سشوار ميزد حالا شده بود يك پا فشن....اوني كه هميشه يك ته ريش داشت حالا صورتش از حرير صاف تر بود....شلوار كتان مشكيم و كت اسپرت سفيدم رو پوشيدم و زدم بيرون....
سوار كمري سفيدم شدم و آهنگ هميشگي رو پلي كردم و راه افتادم.....صداي طلاييش سكوت ماشين رو پر كرد:
اي واژه ي بي معني...
رويائي بي تعبير....
آغاز ترين پايان....
آزاد ترين تقدير...
از قلب تو مي رويد....
نبض غزلي تازه.....
پنهان شده اي در من....
گمنام پرآوازه....
تو سايه ي خورشيدي....
تو بوسه ي در بحران...
تو دلهره اي آرام....
مهتابه تر از باران....
ارامش طوفاني...
ميسازي و ويرانم...
رسوايي رازآلود...
ميپوشي و عريانم....
من حادثه بر دوشم...
من عشق نميدانم...
در هيچ تمامم كن...
تا زنده شود جانم...
اي واژه ي بي معني...
رويائي بي تعبير....
آغاز ترين پايان....
آزاد ترين تقدير...
من را تو به خود خواندي...
معشوقه ي ناخوانده...
دل را به ازل بسپار...
يك دم به ابد مانده....
(سايه آفتاب عليرضا قرباني)
دوباره تكرار رو زدم....صدبارم ميشد خسته نميشدم....نزديك قرار كه رسيدم مجبوري فلش رو درآوردم و گذاشتم تو جيبم...دستم به سيم كارت خورد و سريع زدم كنار و پياده شدم و تويي يكي از سطل زباله ها انداختمش....CDرو فرستادم تو ضبط و صداش رو تا ته زياد كردم....خودم داشتم كر ميشدم....
ابيرام الن حالا بيا....
تا كه همه با هم بره دستا بالا....
آها...
شيطوني نكن با اين دلم....
آره دوست دارم ناز گلم....
يك كاري كن تا آروم شه دلم....
خودت ميدوني كه عاشقتم....
بيا اين دلمو بازي نده....
فاصله ي دلم تا تو كمه.....
اگه لجبازي كني باز يك نمه....
بدون ميرم ميدم دلم رو به همه!!!!
واقعا معني اون كجا اين كجا....اون چقدر خوش معني بود...به قول خود قرباني رازآلود....

قامت بلند فردين پيدا شد...با اون شلوار قهوه اي و پيراهن خردلي مثل هميشه خوش پوش و آن تايم جلوي در كافي شاپ ايستاده بود....جلوي پاش زدم رو ترمز كه سرش رو آورد پايين و با اون صداي مردونه اش گفت:چطوري داداش؟گفتم:سلامتي...بپر بالا بريم ببينم چكارم داري انقدر سريع احظار شدم....خنديد و سوار شد و همونجور كه كمربندش رو مي بست گفت:كار مهم تر از اين كه آخر هفته بازم مهموني مي خوايم بريم؟تو دلم عزا گرفتم اما به ظاهر خوشحال برگشتم سمتش و گفتم:جون داداش؟يكي زد پشت كمرم و گفت:به جون تو....ماشين رو به حركت انداختم و گفتم:خوب الان بايد كجا بريم؟همونطور كه حواسش به گوشيش بود گفت:بريم از يكي از دوستام دو دست لباس برداريم....برو پاساژ تنديس....سري تكون دادم و گفتم:اوكي تنديس سنتر....چيزي نگفت و من سرعتم رو بردم بالا....تو پاركينگ پاساژ پارك كردم و پياده شديم....فردين راه افتاد و منم شونه به شونه اش حركت كردم....از لحاظ قد و هيكل كپ هم بوديم....هر دوتامون قد بلند و هيكل ورزشكاري....هر چي باشه به قول داريوش يك پا باشگاهي باز بوديم!فردين بدون توجه به تمام بوتيك هاي لباس راه خودش رو پيش ميرفت...نمي گفت هم هر كسي مي فهميد جاي خاصي مد نطرشه....گوشيش رو در اورد و شماره گرفت:الو ساميار...سلام خوبي؟...باشه بابا تو هم....برو پيش شاهرخ منم دارم ميام اونجا....
فردين جلوي يك بوتيك بزرگ كه ويترينش مخلوط رنگ طوسي و وسايل چوبي بود ايستاد و يك نگاه سرسري به لباس ها انداخت و گفت:بريم تو....
همونجور كه دستش پشت كمرم بود به سمت درب مغاره هدايتم كرد و با هم وارد شديم....رو به دو تا پسر اونجا گفت:فرش قرمزتون كو؟دو تا پسرا خندون برگشتن سمت ما و اومدن طرفمون....يكي از پسرا كه چشماي عسلي و موهاي قهوه اي تيره داشت گفت:به آق فردين...باد آمد و بوي عنبر آورد....اونيكي كه چشم و مو مشكي بود گفت:خوبي داداش؟خوش اومديد....فردين گفت:صد در صد....هممون زديم زير خنده...با اينكه به نظرم اصلا چيز خنده داري نبود! فردين ادامه داد:معرفي ميكنم دوستم ارسيما....دستش رو به سمت پسر مو قهوه ايه دراز كرد و گفت:ساميار و ايشونم شاهرخ....با دوتاشون دست دادم و مردونه اظهار خوشبختي كردم...ساميار گفت:به جمع ماها خوش اومدي....فردين گفت:معلومه كه اومده....وقتم رو نگير كلي كار ريخته تو سرم....يك دو دست لباس شيك و مجلسي ميخوام براي خودم و اين داداشمون....شاهرخ رفت سمت پيشخوانش و گفت:الساعه....فردين رو به ساميار گفت:تو هم هستي؟ساميار گفت:شك داشتي؟فردين گفت:نه بابا توي كنه نباشي كه اصلا مهموني تشكيل نميشه....ساميار پشت چشمي نازك كرد و گفت:شك نكن...بعد رو به من گفت:تو هميشه انقدر ساكتي؟خنديدم و گفتم:نه بابا....يكمي بيشتر آشنا شيم از دست من سر به بيابون ميزاريد....الان چون مثلا اوله آشناييمونه بزار يكمي آقا وار رفتار كنم....خنديد و گفت:نه بابا بزن قدش...زدم قدش كه صداي شاهرخ گفت:اينا چطورن فردين؟فردين به سمت شاهرخ برگشت و منم خيره شدم به دو تا كت و شلوار براق مشكي و دو تا پيراهن سفيد كه شبيه هم بودن....شاهرخ ادامه داد:بنظرم شبيه هم بپوشيد چيز جالبي ميشه...فردين به سمت من نگاهي انداخت و گفت:نظرت چيه؟گفتم:بد فكري نيست...جالبه...فردين رو به شاهرخ گفت:خوبه...بده پرو كنيم كه كلي كار دارم....لباس ها رو گرفتيم و رفتيم سمت اتاق پرو....كت و شلوار رو پوشيدم و خيره شدم به ارسيماي توي آينه كه خودم نبودم!پسري با چشماي سبز آبي كه تو اون كت و شلوار مثل هميشه مي درخشيد...

صداي ساميار از بيرون به گوش رسيد:شازده پسرا نميخوان مشرف بشن بيرون، چشممون به جمالشون منور شه؟
كتم رو درست كردم و زدم بيرون كه همزمان شد با بيرون اومدن فردين....بهم خيره شديم....فردين جذاب شده بود....سبزه ي صورتش جذابيش رو بالا برده بود و حالت قشنگ ابروهاش....بيني رو به بالايي داشت و كوچيك،....چشماش هم مشكي بود....
بهش گفتم:بابا خوشتيپ...
محكم زد روي شونه ام و با اون صداي مردونش گفت:بابا دختر كش...
شاهرخ گفت: قراره چقدر تلفات بدين؟
ساميارم اظهار نظر كرد...مشخص بود از كت شلوارا خوشش اومده:آقا تقلبه...شاهرخ يك دستم از اين كت و شلوارا به من بده با اينا ست بشم...
شاهرخ پوزخندي تحويلش داد وگفت:آخه اينا كجا تو كجا...برو بابا...
ما سه تا خنديديم و ساميار يك پس گردني نثار شاهرخ كرد...
بعد از حساب كردن لباس ها اومديم بيرون كه فردين گفت:پنجشنبه ساعت نه بيا ميدون تجريش...
من-طبق معمول دير وقت...باشه...تا كي طول ميكشه؟
شونه اي بالا انداخت و همينجور كه از در پاساژ خارج مي شد گفت:رفتنمون رو ميدونم برگشت رو شرمنده....
منم بيخيال گفتم:مهم نيست...فقط جوري بيايم بتونم يك دو ساعتي كپم رو بزارم....بابا فردا تو شركت كارم داره....
زد پشت كمرم و گفت:باشه مهندس...
عصبي از ضربه اي كه خورده بودم خواستم يه چشم غره نثارش كنم كه پشيمون شدم، بذار به وقتش...
به جاش خونسرد به سمت ماشين رفتم
سوار ماشين شديم و فردين رو جلوي همون كافي شاپ پياده كردم و راه افتادم سمت خونه....
با باز كردن در موج گرما سرازير شد به سمتم....غرق شدم تو سكوت خونه....
كتم رو دراوردم و پرت كردم رو كاناپه و با يك حركت تيشرت جذبم رو دراوردم و از شرش خلاص شدم....
رفتم سمت آشپزخونه و درب كابينت بغل ديوار رو باز كردم و از در مخفي توش كه تو ديوار كار شده بود دفترچه ام رو درآوردم و شروع كردم به نوشتن گزارش....
غرق تو نوشتنم بودم كه با احساس سرما بلند شدم و به خودم بد و بيراه گفتم بابت اين طور نشستنم تو خونه....اينم وضعه من دارم؟
قهوه جوش رو روشن كردم و يك پتو رو بدن برهنه ام انداختم...صداي مامان پيچيد تو گوشم،صداي قشنگش با اون لهجه ي شيرين....
هميشه تو زمستوناي استخون سوز اونجا با اين وضع كه ميديدم صداش در مي اومد:اين چه وضعشه آخه....خوب مگه مريضي پسر....يك چيزي تنت كن....واي اين چه وضعه اتاقه....تو كي زن ميگيري من از دست تو و اين شلختگي هات راحت بشم؟
لبخند به لبم اومد....چقدر دلم براي اون زن خونگرم و مهربون جنوبي تنگ شده بود....زني كه مادر بود اما بهتر از صد تا پدر برام پدري كرد....وقتي تو اون گرما توي اون حياط خلوت ماهي سرخ ميكرد و ميگفت:بخور گوشت بشه بچسبه به تنت....
وقتي بهش گفتم:مادر من بيا بهترين جاها برات خونه بگيرم....تو لب تر كن....اونم خيره به قاب وان يكاد دست سازش مي گفت:اينجا رو با هيچ جا عوض نميكنم....
وقتي از پولايي كه بابا هر ماه به حسابمون مي ريخت مي خواستم خرج كنم مي گفت:اينا مال خودته....دوست ندارم پول پدرت تو خونه ي من خرج بشه....
وقتي ميگفت:اگه دلش براي من سوخته بود من و زندگيش رو ول نميكرد....شك نميكرد....فكر نميكرد چشمم به پولاشه....خام حرفاي خوانوادش نميشد....من فقط يك دختر شهرستاني بودم....بي كس و كار....كه اومده بود و خواسته بود بشه همه ي كسم....وقتي ديد شده زندگيم رفت و زندگي و دودمانم رو به باد داد....
ياد شبايي افتادم كه از عصبانيت انقدري ضربه ميزدم به كيسه بوكسم كه تا سه روز دستم سرخ بودم....ياد اينكه پدري دارم نامرد....كه فقط با پولاش برام پدري كرد....كه فقط محبتش رو اينجوري نشون ميداد....حالم از هرچي پدره بهم ميخوره، همون پدري كه رفته بود....كه مادر شهرستانيم رو سپرده به امان خدا و رفته بود و با زني زندگي ميكرد كه مورد تائيد خوانوادش بود....پسر دار شده بود....دختر دار شده بود....زندگي ميكرد و يادش رفته بود كه زندگي دو نفر رو سوزونده، اول زني كه بهش دل بسته بود، بعدم پسري كه با نفرت بزرگ شد، با يه تلخي گزنده تو قلبش.... همون كسيكه زن خوزستاني و عربش رو كه خودش خواسته بودش ول كرد چون كسر شأنه بود براش....جون وقتي عين هاش رو غليظ تلفظ ميكرد آبروش ميرفت....چون وقتي جاي مامان به پسرشون ميگفت يوما زشت بود....چون وقتي به جاي حرف نزن بهش ميگفت اِسكِت اب ميشد ميرفت زمين...
چرا نميدونست پسرش با افتخار ميگه مادر من عربه....كه كسر شأنش نميشه.....با افتخار عربي بلده ولي وطنش ايرانه....مادر من يك ايراني بود....يك ايراني كه عرب بود....يك ايراني كه خونگرميش نشون ميداد اون يك ايرانيه....اون يك خوزستانيه.....پدرم نميدونست پسرش به مادرش افتخار ميكنه و همون پدر به اصطلاح متمدنش نفرت انگيز ترين موجود توي زندگيشه....چرا نميدونست خيلي از فارس ها براي من پدري كردن اما پدرم كه فارس بود هيچ چيزي از پدري ازش نديدم....چرا نميدونست اگه پولش نبود پسرش حتي نيم نگاهي بهش نمي انداخت.....مادر من مرد تحويل جامعه داد....خودش ميگفت و اون به اصطلاح پدر ميگفت و همه ميگفتن....من مرد شده بودم تا انتقام هر مرد و زني رو كه مرد صفت بودن از نامردا بگيرم....
نامردايي مثل اون به اصطلاح پدر، اوني كه اينقدر حقير بود كه بزرگي و منزلت رو تو فارس بودن ديد، لعنت به هرچي خود برتر بينه، لعنت به نامردي، دروغ ، دو رنگي... لعنت به هرچي پدر نامرده!

آروم جوابم رو داد و منم رفتم سمت تخت خودم...

داشتم روسريم رو روي سرم درست ميكردم كه روژان از خواب بيدارشد....
چشماش بادكرده بود و نشون ميداد ديشب رو خيلي بد گذرونده ....خميازه كشون اومد جلو و بغلم كرد...
بهش گفتم: اِ نكن.اين چه كاريه؟
با خجالت لبخند زد و گفت: ببخشيدا باعث شدم از كارت بيفتي.
جواب دادم: ديگه كه گذشت....ولي دفعه اول و آخرت باشه كه اينطوري همه رو تو هچل ميندازي،خوب؟
روژان سرش رو پايين انداخت و از اتاق زد بيرون...
***
نزديك نيم ساعت بود كه داشتم دنبال آدرس ميگشتم....ولي اسم كوچه رو پيدا نميكردم.هيچكس هم تواين خيابون پيدا نميشد ازش بپرسم كه كوچه گلها كجاست.
بالاخره پيداش كردم.....واي خدا چه كوچه ي طولاني اي.....حالا پلاك 36 كو؟
آهان پيداش كردم... خدا رو شكر هنوز دير نشده بود....اصلا دوست نداشتم بد قول به نظر برسم...جلوي خونه مهرسا اينا ايستادم وزنگ خونشون رو زدم و منتظر شدم تا آقاي مودت،پدر مهرسا،از خونه بياد بيرون.
مرد ميانسالي اومد دم در...
گفتم:سلام...آقاي مودت؟
گفت:خودم هستم...
گفتم:خوشبختم،خواهر روژان هستم...بايد بابت اتفاقي كه افتاده ازتون عذرخواهي كنم...
لبخندي زد و گفت:خدا رو شكر به خير گذشته...جوونن ديگه چكارشون كنيم؟
لبخند كم جوني زدم و زود جمعش كردم و گفتم:درست ميفرماييد...پس بفرماييد بريم تا دير نشده...
بعدش هم به ماشينم اشاره كردم...
لبخند زدو گفت:اجازه بديد با ماشين خودم بيام كه بعدش هم برم به كارام برسم...
ابروهام رو انداختم بالا و گفتم:اجازه ي ما هم دست شماست...پس شما جلو بريد من پشت سرتون حركت ميكنم...
سري با علامت تائيد تكون داد...منم رفتم سمت ماشينم...
بيست دقيقه اي بود كه توي راه بوديم كه يكدفعه ديدم آقاي مودت ماشين رو زد كنار...منم راهنما زدم و گوشه ي خيابون،پشت سر ماشين آقاي مودت نگه داشتم...آقاي مودت كلافه از ماشين پياده شد اومد جلوو گفت:ببخشيد خانم كرداني من كاري برام پيش اومده كه حتما بايد برم...معذرت ميخوام ازتون...اما ميشه خودتون تنهايي برين و خسارت رو بپردازين؟
بعدش هم ازكيفش پولشون رو درآورد و گفت:اين پول تمام بچه هاست...اينم آدرس..اشكالي كه نداره براتون؟؟؟
گفتم:نه جناب،چه اشكالي...بازم معذرت ميخوام بابت كار بچه ها...
آقاي مودت لبخندي زد و گفت:منم بازم ميگم كه تقصير همشون بود...كاري ندارين؟
گفتم:نه به سلامت...
دستش رو تكون داد و دويد سمت ماشينش...
خدايي عجب مرد با فرهنگ عاقلي بود...خوب خدايا به اميد تو...برم اين خسارت رو بدم كه كلي كار دارم...
روبه روي دفتر محمدي وايساده بودم و داشتم به برجي كه آدرسش تو دستم مچاله شده بود نگاه ميكردم.معلوم بود كه اين خسارت پول خورد تو جيبشم نميشه....عجب ابهتي داشت...مخصوصا با نماي سنگ و شيشه اي كه روش كار كرده بودن حسابي تو چشم ميزد.
وارد لابي بزرگ ساختمون شدم و به سمت آسانسور حركت كردم .....آسانسور شلوغ بود ولي من اصلا حوصله نداشتم كه 8 طبقه رو از پله بالا برم....مي ارزيد صبر كنم براي آسانسور...
شركت مهندسين مشاور برسام....وارد شدم...بعد از ورودي سمت چپ يه دختر نسبتا جوون پشت ميز نشسته بود،به سمتش رفتم و گفتم:روز بخير خانم...لطفا به آقاي محمدي اطلاع بديد كه كرداني اومده...
منشي سري تكون داد و ازم خواست كه كمي صبر كنم تا جلسه مهندس تموم بشه...
اعصابم داغون شد...نميدونم مهندس نميدونست جلسه داره كه قرار نذاره؟كلي كار دارم...هروقت كارم بيشتره اينطوري ميشه....عجب شانسي دارما!
بيست دقيقه گذشت و ديگه داشتم از نشستن خسته ميشدم كه منشي گفت ميتونم داخل بشم.
كسي كه از اتاق بيرون نيومد....پس چطوري جلسه داشتن؟اي خدا من به اينا چي بگم ها؟اصلا فكر نميكنه شايد مردم كار و زندگي داشته باشن...اينا فكر كردن كين؟
وارد اتاق مديريت شدم ..... يه اتاق بزرگ كه جز اون دري كه ازش اومدم تو در ديگه اي نداشت...پس حدسم درست بود واصلا جلسه اي در كار نبود...
ست اتاق قهوه اي كرم بود و معلوم بود ديزانري كه طراحيش كرده واقعا كارش رو بلد بوده...مبلمان اتاق چرم بود و گوشه ديوار هم يه گلدون بامبو گذاشته بودن كه به فضا روح داده بود...
با چرخيدن صندلي محمدي به خودم اومدم و نگاهم رو از روي وسايل به خودش معطوف كردم...
مردي كه روبه روم مي ديدم تقريبا 30 ساله به نظر ميومد با چشماي مشكي...اين اولين بار بود كه تو عمرم اين رنگ رو ميديدم،نه رنگ سياه... سياهي چشماش عادي نبود..سياه بود و مغرور...با ابروهاي پر پشت كه غرور تو چشماش رو بيشتر نشون ميداد و با پوزخند داشت منو برانداز ميكرد...

وارد اتاق مديريت شدم ..... يه اتاق بزرگ كه جز اون دري كه ازش اومدم تو در ديگه اي نداشت...پس حدسم درست بود واصلا جلسه اي در كار نبود...ست اتاق قهوه اي كرم بود و معلوم بود ديزانري كه طراحيش كرده واقعا كارش رو بلد بوده...مبلمان اتاق چرم بود و گوشه ديوار هم يه گلدون بامبو گذاشته بودن كه به فضا روح داده بود...با چرخيدن صندلي محمدي به خودم اومدم و نگاهم رو از روي وسايل به خودش معطوف كردم...مردي كه روبه روم مي ديدم تقريبا 30 ساله به نظر ميومد با چشماي مشكي...اين اولين بار بود كه تو عمرم اين رنگ رو ميديدم،نه رنگ سياه... سياهي چشماش عادي نبود..سياه بود و مغرور...با ابروهاي پر پشت كه غرور تو چشماش رو بيشتر نشون ميداد و با پوزخند داشت منو برانداز ميكرد...نه حوصله اش رو داشتم نه وقتش رو كه منتظر بشم تا به حرف بياد...سريع و جدي گفتم:كرداني هستم...خواهر يكي از دخترهايي كه باهاشون تصادف كرديد...از كيفم پول رو درآوردم و رفتم جلوي ميزش و بدون اينكه نگاهش كنم پول رو گذاشتم رو ميزش و اومدم عقب:لطفا چك كنيد كه كم و كسري نداشته باشه...بعد هم به طرف محمدي نگاه انداختم...محمدي با غرور پول رو برداشت و سرسري يك نگاهي بهش كرد و بعد دوباره گذاشتش رو ميز...سكوت توي اتاق حكم فرما بود...وقتم همينطور داشت به هدر ميرفت،براي همين همون طور جدي ادامه دادم:بازم معذرت ميخوام بابت سهل انگاري بچه ها..من بايد برم...خدانگهدار...عقب گرد كردم و خواستم برم كه صداي مقتدرش تو اتاق پيچيد:ميشه ازتون خواهش كنم بنشينيد؟برگشتم سمتش و گفتم:بله...اما لطفا زياد طول نكشه چون خيلي كار دارم...لبخندي زد كه معنيش رو نفهميدم...روي صندلي نشستم و اون گوشي تلفن رو برداشت و يك شماره گرفت و گفت:خانم شكيبا لطفا دو تا قهوه برامون بياريد...رو به من گفت:قهوه كه ميخوريد؟پوزخند زدم...تازه يادش اومده بود نظر بخواد...گفتم:من چيزي ميل ندارم آقاي محمدي...گوشي رو دوباره به گوشش نزديك كرد و گفت:همون دو تا قهوه...مردك انگار نميفهمه ميگم چيزي نمخوام...به من چه...بزار يك قهوه بياره...محمدي گوشي رو گذاشت و گفت:خانم....كارام مونده بود اينم بازيش گرفته بود...بي حوصله گفتم:كرداني هستم...ادامه داد:بله خانم كرداني شما واقعا فكر ميكنيد من به اين پول نياز دارم؟به حالت سوالي نگاش كردم كه پول رو برداشت و از جاش بلند شد و اومد روي صندلي روبه روي من نشست و پول رو محترمانه روي ميز گذاشت...با تعجب نگاهش كردم كه گفت:فقط به اين خاطر خسارت رو بهونه كردم كه بهتون بگم اجازه نديد دختراتون بدون بزرگتر سوار ماشين بشن...اين غريضه سنيشونه كه سرعت رو دوست دارن...عاشق اين هستن كه مهارت هاشون رو به نمايش بزارن و حتي به رخ بكشن...ماشين من خسارتش خيلي بيشتر از اين شد...اما من نيازي نميبينم كه خسارت بگيرم...خدا رو شكر كه بلايي سر خودشون نيومد...گفتم:ممنون از راهنماييتون اما خودمون هم اينا رو بهشون گفتيم...فقط يك سوال براي چي بدون اينكه جلسه اي دركار باشه من رو منتظر نگه داشتيد؟كاش به اين فكر ميكرديد كه همونطور كه خودتون كار داريد مرد هم كار و زندگي دارن...لبخند زد و گفت:دقيقا قصدم همين بود نه توهين به شخص شما...اينكه خيلي راحت ميشه آدم ها رو از كار و زندگي انداخت...با لحن نسبتا عصبي گفتم:شما از همه لحاظ ميتونيد خسارتتون رو بگيريد...هر چه قدر هم كه باشه...ما شما رو مجبور نكرديم ببخشيد..خودتون بخشيديد پس لطفا منت نزاريد...از جام بلند شدم و گفتم:بايد برم...اونم بلند شد...از من يك سر و گردن بلند تر بود...گفت:نميخواستم ناراحتتون كنم...بدون توجه بهش خداحافظي كردم و اومدم بيرون...واي خدا عجب آدماي نچسبي پيدا ميشه...خدا بگم چكارتون نكنه دختراي بي فكر كه مجبور ميكنيد ما رو هر حرفي رو تحمل كنيم...

برگشتم و به تابلوي شركت نگاه كردم....شركت صادرات و واردات قطعات اتومبيل برسام(به معني آتش بزرگ)نگاهم كشيده شد به پنجره هاي بزرگ ساختمان...محمدي از پشت پنجره دست به سينه داشت نگاهم ميكرد...ريلكس سوار ماشين شدم و به سمت خونه رفتم...
***
واي خدا بازم اين لباس ها...ديگه حالم داره ازشون بهم ميخوره...خوب بود حداقل ميتونستم روسريم رو عوض كنم...كيف رو روي دوشم انداختم و از خونه زدم بيرون...
به پاتوق كه رسيدم اوفي كردم و وارد شدم...دهمين روز اينجا بودن...خدايا كي خلاص ميشم از اين بيكاري؟از دست يك مشت آدم علاف؟آدمايي كه همه ي عمرشون رو با سيگار و دود و دم ميگذرونن و دلشون به بردن تو قماراشون خوشه...
سلام كردم و رفتم روي صندلي نشستم...همه جوابم رو دادن...نگار گفت:شهرزاد خانم ما چطوره؟
پوزخندي زد و گفتم:معمولي...
نگار قه قه خنديد...چش بود اين؟مگه من چي گفتم؟حوصله ي جر و بحث باهاش رو نداشتم به خاطر همين ساكت به افراد توي كافي شاپ خيره شدم...بعضيا شاد...بعضيا غمگين....بعضيا عصبي...بعضي ها هم آروم و بي تفاوت...
نگار دستي رو شونم گذاشت و گفت:حلوا درست شد...
گنگ نگاهش كردم كه گفت:چشمات رو اينجوري نكن دختر...امروز عصر پيشنهادم رو بهت ميگم...
با خوشحالي برگشتم سمتش و گفتم:راست ميگي؟
نگار با خنده گفت:كاسه ات رو بيار ماست بگير...
انقدر خوشحال بودم كه به مسخرگيش هم خنديدم...از حال و هواي گرفته اومدم بيرون و شنونده ي بحثاي بيخودشون بودم...همش درباره ي مد لباس و مو و آرايش و كيف و كفش حرف ميزدن...درباره ي كنسرت فلان خواننده بحث ميكردن و به خاطرش به هم ديگه هم رحم نميكردن...انگار حالا اون خواننده هه كشته مرديه ايناست تا يكيشون مرحمت كنه و بهش جواب مثبت بده...به بيخودي حرفاشون پوزخند زدم...ساعت شش كم كم دخترا عزم رفتن كردن...ديگه فقط من مونده بودم و سوگند و نگار...
نگار روش رو كرد سمت من و گفت:خوب شهرزاد خانم و اما كار شما...
خودم رو به تشويش زدم...كارم رو خوب انجام دادم چون نگار گفت:انقد نگراني نداره كه...
بهش گفتم:نگار برو سر اصل مطلب...
نگار خنديد و گفت:از يك خانم پيري بايد مراقبت كني...كاراش زياده...خونه بزرگه و غير از تو و سوگند چند تا مستخدم ديگه هم هستن....
چهره ي متعجب به خودم گرفتم و گفتم:مستخدم؟
نگار با پوزخند گفت:انتظار داشتي الان بگم برو رئيس جمهور آمريكا شدي؟
با همون تعجب ادامه دادم:پس اينهمه وقت معطلي؟
نگار گفت:تو كم خونه اي نميري...قصريه براي خودش...با اينكه هزار جور امكانات دزدگير و دوربين و هزار تا كوفت و زهرمار ديگه تو خونه هست اما خوب بايد از مستخدم مورد اعتماد استفاده بشه...نظرت چيه؟
سرم رو انداختم پايين و گفتم:كار ديگه اي ميتونم بكنم؟مادرم حال و روز خوبي نداره...
نگار سر تكون داد و گفت:ميدونستم قبول ميكني...كار خوبي كردي...فردا اولين كار ميريم برات خريد...با اين لباس ها بري تو خونشون پرتت ميكنن بيرون...
نيم لبخندي زدم و سرم رو به علامت تائيد تكون دادم...
يك ورق از اين ماموريت خورده بود...

من-خوب الان كجا بريم؟
نگار-يك جايي كه فكر نكنم تو عمرت رفته باشي...
ناراحت شدم...من شهرزاد نبودم اما امثال شهرزاد كه بدون...كارشون كه به نگار كشيده...از حرف زدنش ناراحت شدم...
زد رو كمرم و گفت:ناراحت نشو...حقيقت محضه...امثال من و تو اگه به خودمون باشه عمرا همچين جاهايي راهمون رو گم كنيم...
لبخند غمگيني زدم...منم كه قشر متوسط جامعه بودم هيچوقت از اون بالا مالاها خريد نكرده بودم...مگه خل بودم براي يك مانتو كم كم پونصد هزار تومن ناقابلم رو بدم؟
لبخند غمگينم به پوزخند تبديل شد...تا چه حد فاصله ي طبقاتي...
نگاهي به سوگند كردم...متوجه نگاهم كه شد اومد سمتم و گفت:راست ميگه...نگران نباش...
گفتم:تو چندمين بارته كه ميري؟
گفت:تو اين يك سالي كه پرستار خانمه بودم زياد رفتم اينطرفا...خودت همه چيز رو ميفهمي...
در پرايد داغون نگار رو باز كردم و نشستم...سوگند هم جلو نشست و نگار سريع راه افتاد...
جلوي پاساژ تنديس نگه داشت...به نمايي بيروني پاساز نگاه كردم...نگام افتاد به نوشته ي
tandis center
c قرمز رنگ بهش نما داده بود...تو اين پاساژ رفته بودم اما خريد نكردم...
نگار دستي به شونه ام زد و گفت:بزن بريم دختر...
رفتيم داخل...شيشه هاي مغازه ها از تميزي برق ميزد...لباس ها و جواهرات و وسائل تزئيني توي دو طبقه پاساژ غوغا ميكرد...تجملات از سر و روي پاساژ ميريخت...نگار بدون توجه به اون همه لباس داشت راهش رو ميرفت...من بينشون ايستاده بودم...سوگند با پوزخند گفت:ميبينيشون؟
منتظر نگاش كردم كه گفت:انقدر پول از سر و روشون ميريزه كه نميدونن چطور خرجش كنن...پول پول مياره شده حكايت اينا...من و تو چيمون از اينا كمتره؟
پوزخندي زد و گفت:چه سوال مسخره اي...معلومه شانس...اگه منم شانس داشتم ميشدم دختر يكي از اين مادر و پدرا...ميشدم سرور خودم...روز به روز ماشين عوض كنم و اتاقم رو پر از تجهيزات كنم...چرا كسي به آرزوهامون توجه نميكنه؟يكي از سرويس هاي برليان اينا زندگي كوفتي امثال من و تو رو نجات ميده...نجاتم نده حداقل از اين لجن زار بيرون مياره...
با تعجب گفتم:از سوگند كم حرف بعيده...
لبخند غامگيني زد و گفت:تو دلم تلنبار شده بود...
خنديدم و گفتم:بيخيال همه چي...
با كينه گفت:اونايي كه اين پولا حقشونه كه هيچي اما جوابم رو از اونايي كه اين پولا حقشون نيست ميگيرم...به هر قيمتي...اينجا نتونم تو اون دنيا ميگيرم...جتي اگه نتونم مگه خدا نيست؟همون خدا ازشون ميگيره...
آروم گفتم:مواظب باش اين كينه خودت رو آتيش نزنه...
پوزخند زد و گفت:من دارم ميسوزم...
خواستم چيزي بگم كه نگار گفت:بيايد اينجا بچه ها...
سوگند قدم هاش رو سريع كرد و من هم شونه به شونه اش شدم...
تا رفتيم نگار سريع گفت:سلام...
مرد جووني از پشت پيشخوان اومد بيرون و گفت:به به باد آمد و بوي عنبر آورد...نگار خانم؟سوگند؟چه عجب؟

سوگند اما فقط با نفرت مشهودي نگاهش ميكرد...
هنوز حواسش به من نبود...بيشتر رفتم داخل و آروم گفتم:سلام...
مرد نگاهي به من انداخت و يكي از ابروهاش رفت بالا و كم كم لبخند زد.. مرتيكه ي هيز عوضي...چشماي عسليش داشت از كاسه درميومد...موهاي قهوه ايش رو به صورت فشن ريخته بود تو صورتش...
نگار گفت:شهرزاد خانم...دوست جديد ما...
مرد اومد جلو و دستش رو جلوم دراز كرد و گفت:ساميارم...از اشنايي باهات خوشحالم خانم خوشگله...
با نفرت نگاهي بهش انداختم و همونجور كه دستام رو پشت كمرم گرفته بودم سرسري گفتم:خوشبختم...
آره جون عمم...اگه دست خودم بود همين الان خفه اش ميكردم...
مرد قه قه ي زد و گفت:اوهو...بعد رو به نگار گفت:نه بابا...
نگار با عشوه گفت:ما اينيم ديگه...
واقعا كه...
نگار گفت:ساميار لباس ميخوام براي اين شهرزاد خانم...
ساميار گفت:اگه بشه شهرزاد قصه گوي ما چرا كه نه؟
نگار و خودش به حرف بيمزش خنديدن...ترجيح دادم ساكت بشم چون بعيد ميدونستم اگه دهنم رو باز كنم ديگه بتونم ببندمش...ساميار از يك دري رفت توي جايي مثل انباري....نگاهي به سوگند انداختم كه با نفرت راه رفته ي ساميار رو نگاه ميكرد...اومد سمتم و گفت:از هر حيووني پست تره...حيف حيوونا...
زير لب گفتم:عوضي...
دو سه دقيقه بعد ساميار با يك مانتوي يشمي از اون اتاقك اومد بيرون...به نگار نگاهي انداخت كه نگار با چشم به هم زدن تائيد كرد...اومد جلوم و با لبخند حال بهم زنش گفت:اين به پوست برفي و چشماي زمرديت مياد...
با نفرت مانتو رو از دستش چنگ زدم و رفتم تو اتاق پرو...كل اتاق رو زير ذره بين گذاشتم و وقتي مطمئن شدم دوربيني دركار نيست شروع كردم به پوشيدن...صداي خنده ي نگار و ساميار ميومد...
به خودم تو آينه نگاهي انداختم...مانتو واقعا تو تنم عالي بود اما به بدنم چسبيده بود و تا نصف رونم هم نميرسيد...انقدر قشنگ كار شده بود و دوخت خرده بود كه نگاه هر بيننده اي رو به خودش جذب ميكرد...نگار رو صدا زدم كه بياد نگاهش كنه...
گفت:عزيزم بيا بيرون...
رفتم بيرون كه با سه تا نگاه تحسين آميز رو به رو شدم...
يكي نگاهي از جنس ابرهاي سورمه اي شب...يكي يك نگاهي كه تحسين ازش ميباريد و معلوم بود داره به خودش آفرين ميگه به اين انتخابش و نگاه عسلي دريده اي كه داشت مانتو رو توي تنم پاره ميكرد...حس ميكردم اين عسلي چشماش داره كل لباس هاي توي تنم رو به آتيش ميكشه...
اولين نفر نگار بود كه به حرف اومد:واي شهرزاد هنوز تيپت رو كامل نكردي چقدر مامان شدي...
سوگند لبخند قشنگي به روم زد و ساميار هم لبخند زد...اما لبخند سوگند كجا لبخند ساميار كجا؟
نگار رو به ساميار گفت:خوب كاملش كن...
ساميار جواب داد:اي به چشم...يك شلوار چسبون ذغالي و يك شال مدل ابر و باد با تركيب هاي سبزهاي مختلف و مشكي و خاكستري كه به ذغالي ميخورد رو پيشخوان گذاشت...
بازم رفتم براي پرو...به هر جون كندني بود شلوار رو پوشيدم...واي خدا جونم دراومد...آخه مگه مجبوريم از اينا بپوشيم؟اين همش عذابه كه....
وقتي با تموم لباس هاي نو اومدم بيرون،ساميار گفت:دستم طلا..خدايي عجب چيزي شدي تو با اينا...
بدون توجه بهش به نگار خيره شدم كه گفت:اون لباسات رو ديگه بنداز آشغالي...شماره پات چنده؟
گفتم:سي و نه...
گفت:با سوگند همينجا باشيد الان ميام...ساميار با كامي هماهنگ كن...
ساميار گفت:باشه برو...
سوگند اومد طرفم و گفت:حواست باشه..اين هميجوري پررو هست...حرفي نزني كه وحشي بشه...
سري تكون دادم و با سوگند مشغول نگاه كردن به اجناس ديگه شديم...
ساميار گفت:قشنگن مگه نه؟
وقتي ديد جواب نداديم گفت:هاپو گازتون گرفته؟
تمام لبم پوستش كنده شده بود از بس گاز گرفته بودمش تا چيزي به اين نگم...سوگند خيلي ريلكس داشت اجناس رو نگاه ميكرد...
سوگند روي يكي از بلوز ها دست كشيد و رو به من گفت:فكر كنم بهت بياد...
ساميار اومد نزديك گفت:برش دارين...جنسش عاليه،رنگ ليمويي هم بهتون مياد...به شما سفيدا همه چيز مياد...
با چشمك گفت:پولشم براي رفتگانم خرما بگير....
بعدش هم شروع كرد به خنديدن...
جدي گفتم:ميشه بپرسم كي ازتون نظر خواست؟
سوگند رو به من گفت:حرص نخور شهرزاد جون...ايشون به نخود توي آش معروفن...
ساميار با تعجب به ما نگاه ميكرد و من رو به سوگند گفتم:به خاطر اين حرص بخورم؟مگه عدديه؟
سوگند زد زير خنده و ساميار از زير دندونايي كه بهم ميسايدشون گفت:خوشمزه تر از اون چيزي هستي كه بنظر مياد...بدم نمياد مزه ات رو بچشم...
كپ كردم...سوگند هم ساكت شد و با قدرت تمام رفت جلوش و كشيدش رو خوابوند تو صورت پستش و داد زد:گاله ات رو هر گوري باز نكن...جلوي هر كسي هم باز نكن...از چهره ي كريهت معلومه چه نحسي هستي...نياز به اثبات نيست...فهميدي؟
ساميار دستش رو از رو گونش برداشت و گفت:وحشي گريتون رو ثابت كرديد...بازم اينورا ميايد...مواظب خودتون باشيد...
بعدش هم رفت سمت پيشخوانش و با ابروهاي گره خورده پشتت نشست....
تو تمام عمرم بيشترين فحشي كه داده بودم به اين مردك بود....عوضي رواني....
پنج دقيقه در سكوت سپري شد كه نگار با يك بسته بزرگ تو دستش اومد:چي شده اينجا؟كتابخونه است؟
بعد بيخيال اومد سمتم و گفت:اين كيف و كفش...
با حرص كفش رو پوشيدم و كيف رو انداختم رو شونم و نگاهي به سر تا پام كردم...عالي شده بودم...حرف نداشت...
نگار كه معلوم بود كيلو كيلو تو دلش قند آب ميشه گفت:حقوق اولت صرف اينا شد...
با عصبانيت رو كردم بهش و گفتم:چيــــــــــــــي؟ نگار من به پولام نياز دارم...
با عصبانيت گفت:اونجوري راهت نميدادن...داد نزن...پس فكر كردي عاشق چشم و ابروي يك مستخدمن كه از پاساژ تنديس براش خريد كنن...
ساميار پوزخند صدا داري زد...سوگند هم غمگين نگاهم كرد....نگار ادامه داد:اونجا مرتب بودن براشون شرطه...
غمگين گفتم:با لباس هاي ارزونتر هم ميشه مرتب بود...
نگار عصبي گفت:بحث نكن انقد...هر چي به چشم بياي حقوقت ميره بالاتر...فهميدي؟حالا هم ساكت شو و راه بيافت...
لباس هاي قديميم رو با عصبانيت انداختم تو يك پلاستيك و زود از مغازه خارج شدم...سوگند و نگار هم كمي بعد اومدن بيرون...
اين تازه آغاز حرص خوردن هاي من بود...