ششمي ها

ادامه پست قبلي

-:باشه تو برو منم ميام

ارزو:زودا

وقتي ارزو رفت منم خواب از سرم پريده بود از تخت گرم و نرمم پريدم پايين و رفتم سراغ دستشويي خونه ما دو طبقه بود(دوبلكس)5خوابه هر5اتاقش بالا قرار داره هر اتاقم براي خودش سوا حمام دستشويي داره منم زود پريدم توي دستشويي اتاقم خودم و خالي كردم دست و صورتمو شستم و از دستشويي اومدم بيرون لباس خوابمو در اوردم يه بلوز ابي با يه شلوار سفيد پوشيدم موهامم
فرق وسط باز كردم و هر دو طرف و صاف كردم وپشتشو با كليپسم جمع كردميه ارايشيم تند تند كردم و يه صندل ابي هم به پا كردم و رفتم پايين توي اشپزخونه همه سر ميز بودند يه صبح بخير بلند گفتم و نشستم پشت ميز داشتم صبحونه ميخوردم كه صداي اس ام اس گوشيم بلند شد بله اريا بود
اريا:سلام گلم بيداري؟
نوشتم
-:سلام عزيزم اره بيدارم صبح به خير
نوشت
اريا:صبح تو ام بخير عشقم زود بلند شدي چرا؟
نوشتم
-:ميخواييم بريم خونه مادربزرگم
نوشت
اريا:چه زود پس؟
نوشتم
-: يك ساعت ديگه ميريم براي نهار هم اونجاييم
نوشت
اريا:خوش بگذره
نوشتم
-:مرسي
صبحونمو خوردمو بلند شدم برم حاضر شم بلوزم خوب بود شلوارمم عوض نكردم يه مانتو قرمز پوشيدم با شال سفيد يه كفش پاشنه بلند قرمز با كيف سفيد ارايشمميه كم پر رنگ كردم و يه عطر تلخ زدم و رفتم پايين همه حاضر بودند علي اقا گفت منو ارزو و ارشامو و ارتان با يه ماشين بيايم خودشونم با يه ماشين بيان
توي ماشين هيچ كس حرفي نميزد وقتي رسيدن هر 4تا با هم سوار اسانسور شديم وقتي به طبقه رسيديم اول ارزو و ارشام رفتن بعدش ارتان وقتي كه من اومدم پياده شم پسره بي شعور در اسانسور و ول كرد خورد مستقيم تو صورتم درد خيلي بدي توي صورتم پيچيد صورتم پر خون شد داشتم اه و ناله ميكردم كه ارتان گفت
:اخي الهي عزيزمببخشيد حواسم نبود
حالا من صورتم پر خون و اشك ارتان بي...عين خيالش نبود رفت داخل بقيه همه اومدن دم در مامانم و خاله به كمكم اومدن و اروم اروم رفتم سمت دستشويي سرم داشت گيج ميرفت صورتمو شستمو رفتم رو تخت دراز كشيدم هرچي فوش بود نثار ارتان كردم
مامانم واسم شربت قند اورد

ارتان:اه اه بسه انقدر لوسش نكنيد
خاله:ساكت شو ارتان حساب تورم ميرسم
ارتان:به من چه خوب خودش حواسش نبود
بين بحص خاله و ارتان رفتم و گفتم: ول كنيد خاله

ارتان
اخي دلم خنك شد در و زدم تو صورتش اما بازم دلم واسش ميسوزه
ولي بيخيال شدم و رفتم سراغ نهار بي بي كباب و جوجه سفارش داده بود انيام اومد با يه چشم قره به من نشست غذاشو خوردو ارزو به مامان و خاله كمك كرد ميزو جمع كردنداقا بزرگ همه رو احضار كرد

اقا بزرگ:ببينيد بچه ها اين اموالي كه داريم همش از جون كنده هاي منو پدرمه من دوست ندارم اين پولا دست قريبه بيوفته منظورم وقتي شما ازدواج كرديده

اقا بزرگ يه سكوتي كرد هنوز منظورشو متوجه نشده بودم

اقا بزررگ ادامه داد كه با اين حرفش كل خونه ساكت شد:من دوست دارم نوه هام با هم ازدواج كنند

همه توي شوك بوديم كه انيا با صداي بلندي گفت:چييي؟

اقابزرگ:يعني تو و ارتان ارزو و ارشام همين

-:يعني من بايد با اين ...ازدواج كنم

انيا:خيلي ام دلت بخواد بچه پرو

اقا بزرگ:بسه ديگه همين كه گفتم اخر هفته عقد و عروسي برگزار ميشه

انيا

من خيليناراحت بودم ارتانم عصبي بود اما ارشام و ارزو از خداشون بود خلاصه اون شب با كلي دنگ و فنگ تموم شد و همه راهي خونه شديم
.....
ارتان:مامان تو رو خدا شما يه چيزي به اقا بزرگ بگو

خاله:وا مگه انيا چشه دختر به اين خوبي تازه دختر خالتم كه هست

ارتان:مادر من من اصلا قصد ازدواج كردن ندارم اگرم داشته باشم با انيا ازدواج نميكنم ما اصلا نميتونيم با انيا زير يه سقف باشيم اههههه

2روزبعد
دو روز گذشت و منو ارتان هنوز همو نديده بوديم امروز قرار بود بريم خريد عروسي

ارتان:خيلي خوش حالي داري با من ازدواج ميكني؟البته بايدم خوش حال باشي

-:اه اه اه اعتماد به نفست منو كشته چرا بايد خوش حال باشم دارم با كله پوكي مثل تو ازدواج ميكنم

ارتان:...

مامان:بسه بچه ها دير شد

-:اومديم مامان بزار يه زنگ به دوستم بزنم
بعدش رو به ارتان گفتم:تو بر پايين منم الان ميام عشقم بعدش قهقه زدم تا حرصش دربياد

-:الو الميرا سلام
الميرا:مرض كجايي دختر خل و چل؟

-:همين جام دارم ميرم بيرون با ارتان

الميرا:با كي؟ارتان؟از كي تا به حال با ارتان ميري بيرون

-:از وقتي فهميدم قراره زنش بشم

الميرا:چي بشي زنش؟؟؟؟؟؟

همه چيو براش تعريف كردمو تا اونم به بقيه بچه ها بگه


الميرا:بهتر ايجوري نقشه بهتر پيش ميره

-:اره والا.حالا كاري نداري من برم

الميرا:نه برو عتيقه

-:گمشو بابا اسگول

الميرا:باي

-:باي

رفتم پايين ديدم داره حرص ميخوره كلي ذوق كردم

-:بريم

ارتان:چه عجب خانم تشريف اورد

خاله:ارتان به عروس گله من كاري نداشته باشا

-:بريم خاله جون

خاله:خاله جون بي خاله جون من مادر شوهرتم پس ميشم مادرت پس به منم ميگي مامان

-:چشم

خاله:چشم چي؟

-:چشم مامان جون

خاله:ارتان توام از اين به بعد به خالت ميگي مامان

ارتان:وا ممان حرفا ميزنيا واسه من همون خالس

خاله:نخير همون كه گفتم اكي؟

ارتان با حرص گفت:اكي

لباس هاي مد روزش رو پوشيد، جلوي آينه ايستاد و به گودي كمرش كه توي مانتوي سورمه ايش بهتر خودشو نشون مي داد خيره شد، پوفي كرد و گفت:
- زيادي گوده اين گودي كمر من!
اما خودش هم مي دونست كه قشنگه، فقط توي مانتوهاي تنگ زيادي خودشو نشون مي داد ... بيخيال شال سفيد سورمه ايشو روي سرش انداخت، كيف سفيدش رو هم برداشت و بعد از چك كردن خاموش بودن گاز و خاموش كردن چراغ هاي روشن از در بيرون زد ... چون خونه شون پشت به افتاب بود توي روز هم مجبور بودن چراغ روشن كنن ... از پله ها كه رفت پايين، دست توي كيفش كرد و سوئيچ ماشينش رو در آورد ... يه راست رفت توي پاركينگ و با دزدگير در كمري سفيدش رو باز كرد و سوار شد ... كيفش رو روي صندلي كناري گذاشت، گوشيشو از توش در اورد و اس ام اس داد:
- حاج آقا ... من دارم مي رم استخر ... دو ساعت ديگه بر مي گردم خونه ... 
اس ام اس رو سند كرد و راه افتاد. ماشين رو از رمپ بالا برد و با ريموت در پاركينگ رو بست ... يادش اومد كمربندش رو نبسته، توقف كرد، كمربند رو بست و راه افتاد ... همزمان صداي اس ام اس موبايلش بلند شد، از روي صندلي كناري برش داشت و اس ام اس رو باز كرد، به نگاهشبه روبر و خيابون فرعي خلوتشون بود، يه نگاهش به اس ام اس:
- حاج خانوم بمون يه دقيقه ، من الان مي رسم خونه ... ببينمت بعد برو ...
هنوز اس ام اس رو كامل نخونده بود ، سرشو اورد بالا كه مطمئن بشه خيابون هنوز خلوته، اما درست همون لحظه يه نفر از توي پياده روها و از بين شمشادهاي بلند پريد جلوي ماشين، گوشي از دستش افتاد و جفت پا رفت روي ترمز ... صداي جيغ لاستيكاش بلند شد ... با ترس به روبرو خيره شد ... يارو سالم جلوش ايستاده بود ... با ديدن مسيح جلوي ماشين بيشتر وحشت كرد ... نمي دونست چي كار كنه! يه هفته بود ديگه خبري نشده بود و طناز با اين تصور كه مسيح دست از سر خودش و زندگيش برداشته بيخيال حرف زدن با احسان شده بود ... اما حالا دوباره ... باز بدنش لرزيد ... نمي دونست پا رو بذاره روي گاز و فرار كنه يا بمونه؟! مسيح راهشو بند آورده بود، اگه مي خواست بره بايد مي زد بهش ... تو فكر يه چاره بود كه در سمت خودش باز شد و بازوش تو دست مسيح گير افتاد، بازوشو سريع كنار كشيد، بدون اينكه نگاهي به چشماي وق زده اش بندازه، داد كشيد:
- به من دست نزن !
به كمربند گير بود و تلاش مسيح براي پياده كردنش جواب نداد، سرشو خم كرد و با لحن مشمئز كننده مخصوص خودش گفت:
- بيا پايين طنازم ... بيا پايين كم ناز كن براي من ...
طناز با ترس نگاش كرد و از در التماس در اومد ... اس ام اس احسان براش زنگ خطر بود ... 
- تو رو خدا برو مسيح ... دست از سر من بردار! من شوهرمو دوست دارم!!!
مسيح دستشو محكم تر كشيد طوريكه طناز حس كرد بازوش داره كنده مي شه به ناچار كمربندش رو باز كرد و رفت پايين، مسيح كوبيدش به ماشين و گفت:
- هي خانوم! دم از دوست داشتن مي زني بايد دوست داشتن من باشه! مي فهمي ...
ناخن بلند انگشت كوچيكشو كشيد روي لباي طناز ... طناز با چندش و هق هقي كه از ترس دچارش شده بود صورتش رو برگردوند ... مي ترسيد ... دل كوچولوش بيقرار بود ... احسان برسه ! همسايه ها ببينن ... فيلمش پخش بشه ... نگراني هاش يكي دو تا نبود ... 
- طنازم ... حيف اين لباته با قيچي بچينمشون ... مي دوني كه ديوونه م!
قهقهه اي زد و گفت:
- از اي لبا صدايي جز براي من خارج بشه مي برم مي اندازمشون جلوي سگا ... عزيز دلم ... يه هفته بهت وقت دادم كه اقدام كني براي طلاق ... اما انگار تو منو جدي نگرفتي ... امروز اومدم كه طور ديگه باهات حرف بزنم ... تو ... سهم مني! من سهممو پس مي گيرم ... هر طور كه شده! فهميدي ... به نفعته كه تا فردا اقدام كني ... اگه فردا ديدمت كه مثل دختراي خوب داري مي ري دادگاه مي كشم كنار تا وقتي كه آزاد شدي مي يام دنبالت و با هم مي ريم ... اگه نه ... ديوونه مي شم طناز ... بده كه من ديووونه بشم ...
طناز ديوونه تر از مسيح شده بود، ترس بيچاره اش كرده بود ... با دستاش مسيح رو محكم هول داد، ازش فاصله گرفت و گفت:
- چي مي خواي از جونم عوضي؟!!! مگه شهر هرته؟ از دستت شكايت مي كنم ... دست از سر من بردار ...
با صداي ترمز وحشتناكي نگاش چرخيد به سمت جلوي ماشينش ... جنيسس احسان رو خيلي خوب مي شناخت ... احسان پياده شد... انگار حركاتش اسلوموشن بود ... آروم و كش اومده ... بهت زده به اون دو نفر نگاه كرد ... طنازش ... وسط خيابون مشغول داد و بيداد كردن به يه مرد غريبه بود! مردي كه احسان نمي شناختش ... با زحمت لب باز كرد و گفت:
- طناز اينجا چه خبره؟!
طناز ديگه خودشو مرده مي ديد ... روح از تنش رفته بود ... اما بايد يه زري مي زد ... نبايد مي ذاشت زندگيش به اين راحتي نابود بشه ... پس سريع و بغض آلود گفت:
- اين آقا يه دفعه پريد جلوي ماشينم احسان ... نزديك بود تصادف كنيم ...
احسان احساس آسودگي كرد، سريع جلو رفت دست طناز رو گرفت و گفت:
- تو خوبي عزيزم؟!!!
طناز سرشو به نشونه مثبت تكون داد ... همه اشتوي دلش داشت دعا مي كرد مسيح خفه شه و بره! اين قضيه رو بايد خودش براي احسان تعريف مي كرد، نبايد مي ذاشت از زبون كس ديگه بشنوه ... اعتمادش رو از دست مي داد ... قبل از اينكه احسان فرصت كنه بره سمت مسيح و مطمئن بشه بلايي سر اون نيومده مسيح با صدايي پر از خنده گفت:
- ا جدي طناز خانوم؟!!!
رنگ طناز پريد و احسان سر جاش ايستاد ... نگاش بين اون دو نفر در نوسان بود ... مسيح خيلي هم منتظرشون نذاشت ... خنديد و رو به احسان گفت:
- جوجه فكلي قشنگ! خانوم تو ... خيلي چيزا رو بهت نگفته ... بهتره ازش بپرسي ... به من قول داده همين امشب باهات حرف بزنه ... يه تصميمات جديدي هم داره ... اونا هم بهت ميگه ... خيلي منترظش نذار فقط خيلي زود عمليش كن ... 
بعد از اين حرف چشمكي به احسان زد، دستي براي طناز تكون داد و همينطور كه مي رفت به سمت ماشينش كه كنار خيابون پارك كرده بود گفت:
- سي يو!
مسيح رفت و احسان حتي نتونست يقه اشو بچسبه ببينه چه زري زده!!! طناز ديگه هيچ فشاري نداشت ... مزمئن بود فشارش به هفت و هشت رسيده! داشت از حال مي رفت ... به بازوي احسان چنگ زد، احسان بي توجه هنوزم به مسيري كه مسيح رفته بود خيره بود ... با صداي ناله مانند طناز تازه به خودش اومد:
- احسان ... منو ... ببر خونه ... 
قبل از اينكه فرو بريزه دستاي قدرتمند احسان گرفتنش ... با بهت به در بسته اتاق خيره مونده بود و پلك هم نمي زد ... چي شد؟!! همه چيز تموم شد؟!!! زندگيش به تاراج رفت؟ كاش هيچ وقت به هوش نيومده بود ... كاش با احسان طلبكار روبرو نشده بود ... كاش حداقل از قبل همه چيز رو براي احسان گفته بود ... حالا چي شد؟!!! درست ساعت يازده شب بود ... احسان همه حرفاشو شنيد ... كلمه به كلمه ... از همه حرفاش صداقت چكه مي كرد ... هيچي رو جا ننداخت ... مي خواست همه چيو بگه و گفت ... گفت ... گفت ... گريه كرد و گفت ... عذر خواهي كرد و گفت ... به غلط كردن افتاد و گفت ... وقتي حرفاش تموم شد جواب احسان چي بود؟!!! از جا بلند شد ... حتي نگاش هم نكرد ... رفت سمت اتاق ... نگاه طناز ملتمس و ناباور بهش خيره مونده بود ... اينقدر خيره موند تا در رو به هم كوبيد ... طناز موند و اشكاش ... طناز موند و خاكي كه به سرش شده بود و نمي دونست بعدش چي مي شه ... طناز موند و يه حكم صادر نشده ... يه قاضي كه نمي دونست عادله يا بي انصاف ... نفس هاي عميق مي كشيد ... بغضش سنگين بود ... گريه مي كرد اما راه نفسش گرفته بود ... از جا بلند شد ... با هق هق از يخچال ليواني آب برداشت و لاجرعه سر كشيد ... همونجا سر ميز غذا نشست و به گريه اش ادامه داد ... واقعاً نمي دونست چه خاكي به سرش شده و اين بي خبري از هر چيزي براش بدتر بود ... اينقدر گريه كرد تا سر همون ميز كه شاهد عاشقانه هاي زيادي از اون و احسان بود خوابش برد ... اشكاش روي ميز داغ بسته بود ... شبيه آب نمك خشك شده ... 
***
صبح با بدن درد بيدار شد ... همونطور سر ميز نشسته بود و قاضي بي انصافش حتي يه پتو روي بندش نكشيده بود ... فيلمبرداري داشت بايد مي رفت سر فيلمبرداري اما مگه مي تونست بازي كنه؟!! توي زندگي واقعي خودش درمونده شده بود چطور مي تونست فيلم بازي كنه؟!! آهي كشيد و از جا بلند شد ... بدون اينكه تو آينه نگاه كنه مي دونست چشماش پر از ورم و باده ... يه راست رفت سمت اتاقشون ... بايد با احسان حرف مي زد، هر چند كه مطمئن نبود احسان خونه باشه ... اونم فيلمبرداري داشت ... در اتاق باز رو كه ديد و تخت نا مرتب خالي مطمئن شد كه احسان رفته ... بغض كرده برگشت و ولو شد روي كاناپه ... گوشيش داشت زنگ ميخورد ... روي ميز جلوي مبلا بود ... حوصله هيچ كس رو نداشت ... اما با اين فكر كه شايد احسان باشه گوشي رو برداشت و با ديدن شماره مسيح حس كرد آتيش گرفته ... مغزش داشت مي سوخت و اگه امكانش بود از گوشاش دود هم بيرون مي زد ... سريع جواب داد و اصلا مهلت حرف زدن به مسيح نداد:
- كثافت آشغال ... اين همه سال رفتي پي خوش گذروني و هر*زگي ... حالا يادت افتاده بايد بياي مايملكت رو جمع كني ... خيلي عوضي هستي ... خيلي نامردي ... من احسانو دوست دارم ... مي فهمي؟ من عاشق شوهرمم ... توام هيچ غلطي نمي توني بكني ... اگه از دستش بدم ... اگه بلايي سر زندگيم بياد مي كشمت!!! مي فهمي؟!!!
اينقدر جيغ كشيد كه صداش گرفت ... مسيح هم توي سكوت همه حرفاش رو شنيد و وقتي طناز براي نفس گرفتن سكوت كرد گفت:
- ببين خوشگل من ... بد كردي ... خيلي بد كردي!!! پا رو دم مسيح گذاشتي ... مي دوني كه مسيح كيه؟!!! اميدوارم يادت نرفته باشه ... از الان منتظر هر اتفاقي كه ممكنه بيفته باش ... هر بلايي سرت بياد مسببش منم ... باي عزيز دلم ...
بعد از اون صداي بوق توي گوشي پيچيد ... طناز گوشي رو پرت كرد روي مبل و به هق هق افتاد ... اين چه بلايي بود كه داشت سر زندگيش مي يومد؟ چه بلايي بود؟!!!! تاوان چيو داشت پس مي داد؟ اين همه استرس براش زياد بود ... خيلي هم زياد بود ... 
اونقدر روي كاناپه نشست و اينقدر گريه كرد و هق هق كرد و خدا رو صدا كرد كه هوا تاريك شد ... بدون اينكه چراغا رو روشن كنه سرشو تكيه داده بود به پشتي كاناپه ... چشماش دو تا خط شده بودن و ديگه باز نمي شدن .... دماغش گرد و قرمز شده بود ... ديگه گريه نمي كرد، اما چند لحه به چند لحظه هق هق مي كرد ... حتي انرژي نداشت از جا بلند بشه بره يه ليوان آب بخوره ... گوشيشو برداشت و براي بار هزارم شماره احسان رو گرفت و باز همون پيام لعنتي رو شنيد ... احسان گوشيشو خاموش كرده و بود طناز از اين مي ترسيد كه احسان ديگه برنگرده ... مگه جرم اون چي بود؟!!! چي كار كرده بود؟!! هيچ وقت فكر نمي كرد يه شيطنت توي نوجووني كل زندگيشو توي جووني ببره زير سوال ... چقدر اون موقع ها خام بود كه فكر آينده شو نمي كرد ... اگه ذره اي فكر مي كرد ممكنه اين بلاها سرش بياد محال چنين خريتي بكنه و مسيح رو به زندگيش راه بده ... دلش ميسوخت براي همه دختراي نوجووني كه با نادوني هر كاري مي كنن و با گفتن اينكه ما دو روز جوونيم و حالا كو تا شوهر، همه چيز رو زير پاشون مي ذارن ... اينجا ايران بود ... دخترا توش محوم بودن به حبس ... اما پسرا هر غلطي دوست داشتن مي كردن و بعد از ازدواج شونه بالا مي انداختن و به روي مباركشون هم نمي آوردن ... خود احسان هزار تا دوست دختر رنگ و وارنگ عوض كرده بود ... اما نتونست طناز رو ببخشه ... نتونست ... با چرخيدن كليد توي در احساس كرد خدا دنيا رو بهش داده ... به سرعت از جا پريد ... در باز شد و احسان خسته و آشفته و كلافه پا به درون خونه گذاشت ... از ديدن تاريكي خونه جا خورد و فكر كرد طناز رفته ... دستش رو برد سمت كليد برق و لوستر وسط پذيرايي رو روشن كرد ... با ديدن طناز كه ايستاده بود كنار كاناپه و به خاطر نور شديد دستشو روي چشماش گذاشته بود تعجب كرد ... اما به روي خودش نياورد و راه اتاق رو در پيش گرفت ... طناز با يه جست پريد جلوي احسان و اولين چيزي كه گفت اين بود:
- احسان تو رو خدا ...
احسان غريد ...
- برو اونور ...
- احسان تو رو قرآن اينقدر بي انصاف نباش ... 
باز به گريه افتاد و هق زد:
- آخه جرم من چيه؟ احسان به جون مامانم من دست از پا خطا نكردم ... بعد از ازدواج با تو به كسي نگاهم نكردم ... 
احسان كه هم خستگي كار رو همراه داشت و هم خشمي كه از ديروز گريبانش رو گرفته بود طناز رو هل داد و گفت:
- برو اونور گفتم ...
طناز سكندري خورد و احسان رفت توي اتاق ... اما نتونست در رو ببنده چون طناز خودشو انداخت توي اتاق ... دست احسان رو گرفت و با صداي گرفته اش كه دل احسان رو هم ريش مي كرد هم اعصابش رو بيشتر به هم مي ريخت گفت:
- احسان ... يه ذره انصاف داشته باش ... جون عسل ... 
احسان غريد و دستشو كشيد: 
- اسم خواهر منو نيار .. 
طناز شكست ... اما كم نياورد ... با اينكه حس كرد اينقدر از نظر احسان منفور شده كه ديگه نبايد حتي اسم خواهرشو بياره ... 
- عزيزم .... چرا نمي ذاري حرف بزنيم؟ چرا قهر مي كني؟ يم توني كه طاقت قهرتو ندارم ...
احسان كت اسپرتش رو در آورد ... پرت كرد روي تخت و گفت:
- مگه حرفيم مونده؟!!!
- آخه مگه من چي كار كردم؟!! به خاطر يه خريت تو گذشته داري مجازاتم مي كني؟
احسان قدمي بهش نزديك شد ، دست گذاشت زير چونه طناز و صورتشو كشيد بالا ... از لاي دندوناي به هم چسبيده اش غريد:
- از اين خريتا تو گذشته ات كم نكردي ... از كجا معلوم همه حقيقت رو به من گفته باشي؟!! اگه چيزي تو گذشته ت نبود دليلي نبود كتمانش كني و خودتو عابد و زاهد جا بزني ... تجربه اي كه با هم تو غار داشتيم رو يادم نرفته ... توام يادته! كسي كه اومد طرفم تو بودي ... تو خواستي ... دختري كه رابطه نداشته باشه قبلش اينقدر زود ول نمي كنه خودشو ... از كجا معلوم عين همون رابطه رو يه كم كمتر با مسيح جونت نداشته باشي؟!!! هان؟!!! براي تو مثل اينكه عاديه ... 
طناز اينبار له شد ... خورد شد ... تيكه تيكه شد ... چشماش گرد شد و گريه اش بند اومد ... احسان بالاخره گفت ... بالاخره چيزي رو كه مثل سگ ازش مي ترسيد به روش آورد ... بالاخره بهش انگ هر**زگي چسبوند ... شوهرش ... همسرش ... كسي كه شبا با هم روي يه تخت مي خوابيدن ... كسي كه هم سرش بود ... همه زندگيش ... چونه اش لرزيد ... احسان خودش هم باورش نمي شد به طناز چنين حرفي زده باشه و اينقدر بي شرمانه قضيه غار رو به روش اورده باشه ... از طناز دلخور بود ... اونم به خاطر عدم صداقتش ... اما اين ديگه خيلي زياد بود ... نمي خواست هيچ وقت چنين حرفي به طناز بزنه چون به پاكيش ايمان داشت ... اما اّبي بود كه ريخته شده بود و جمع نمي شد ... طناز عقب عقب رفت ... نگاش اينقدر دلخور بود كه احسان از يادش رفت خودش هم دلخور بوده ... زمزمه وار گفت:
- طناز ... من ... 
طناز از اتاق زد بيرون ... مي خواست بره ... فقط مي خواست بره كجاش مهم نبود ... اينكه ساعت دوازده بود براش مهم نبود ... فقط و فقط مي خواست بره ... احسان ديگه بهش اعتماد نداشت و زندگي بي اعتماد به درد طناز نمي خورد ... حتي اگه بي احسان مي مرد ... اين گندي بود كه خودش زده بود ... احسان راست مي گفت ... اون بي حيا و هر*زه بود ... رفت به سمت در ... احسان توي اتاق خشك شده بود ... چه غلطي كرد؟!!! مشتش رو كف دستش كوبيد و سر خودش داد زد:
- احمق!!!
با شنيدن صداي در از جا پريد ... نبايد مي ذاشت طناز با اون وضعيت از خونه خارج بشه ... با يادآوري صداي گرفته و چشماي پف دارش بغض به گلوش چنگ انداخت ... چه جوري دلش اومد اونجوري طنازشو برنجونه؟ دويد سمت در ... پله ها رو دو تا يكي رفت پايين ... ماشين طناز از ديور توي كوچه مونده بود و احسان وقت نكرده بود بيارتش تو ... پريد توي كوچه ... طناز تو ماشين بود ... دويد سمت كوچه اما به ماشين نرسيده طناز گاز داد و رفت ... برگشت ... بايد مي رفت دنبالش ... سوئيچ ماشينش رو از جا سوئيچي چنگ زد و دوباره پريد از خونه بيرون ... ماشينشو از پاركينگ بيرون آورد و رفت سمت مقصدي كه خودش هم نميدونست كجاست ...
چمدونش رو كنار پاش گذاشت .. چمدوني كه توش پر بود از آرزوهاي رنگارنگش ... پر از حسرت هاش، پر از روياهاش ، اما حالا مجبور شده بود برش دارم و برگرده خونه باباش ... دستش ررو بالا برد و زنگ خونه رو زد. چقدر با باباش كلنجار رفته بود تا راضي بشه خونه رو بفروشه و برن يه جاي بهتر، اما باباش زير بار نرفته بود ... با صداي ريحانه توي حياط كه پرسيد كيه سرش رو به در چسبوند و بغض آلود سعي كردم بلند بگه:
- منم مامان ...
چيزي طول نكشيد كه ريحانه در خونه رو با رويي گشاد باز كردم و خواست بغلش كنه كه چشمش به چمدون خشك شد ... بهت زده دستاي از هم باز شده اش وسط زمين و هوا خشك شد ... توسكا بغض آلود گفت:
- مي شه بيام تو مامان؟
كنار رفت و اجازه داد توسكا بياد تو ... قلبش هزار تا در دقيقه مي كوبيد ... دخترش با چمدون اومده بود و اين فقط يه معني داشت. بغض توسكا تركيد و همونجا پشت در خونه خودشو توي بغل مامانش انداخت. ريحانه دستاش دور شونه هاي دخترش حلقه شد نمي دونست چه اتفاقي افتاده و توسكا چرا با اين وضعيت اومده!!! بعد از چند لحظه كه هنوز توي شوك بود، به خودش اومد، كنار كشيد و با ترس گفت:
- توسكا مامان! چي شده؟!!! چرا با چمدوني؟ شوهرت كجاست؟ 
توسكا هق زد و لب تخت وسط حياط نشست، ريحانه تيز و بز رفت به سمتش، زير بازوشو گرفت و گفت:
- بلند شو ببينم هوا سرد شده، نشين اينجا! بيا بريم تو ببينم چه خاكي به سرم شده!
توسكا لرزون و بي پناه همراه مامانش وارد راهروي خوش بوي خونه شد ... چند وقتي بود سر نزده بود به مامان باباش، اما نمي خواست هم اينجوري سر بزنه. همراه مامانش روي كاناپه راحتي نشست و گريه رو از سر گرفت ... ريحانه با اعصابي خراب و متشنج توپيد بهش:
- د دختر حرف بزنم ببينم چي شده؟!!! دعوات شده با آرشاوير؟ باز ناز كردي براش؟
توسكا دست از روي صورتش برداشت و با هق هق گفت:
- مامان ... مامان بيچاره شدم ...
ريحانه هزار تا فكر بد و مفي پيش خودش كرد و گونه شو خراشيد ... توسكا بي توجه به وضعيت مامانش بغض آلود سعي كرد گريه نكنه و گفت:
- ديدي اين ارث كوفتي رو به منم دادي؟!! ديدي مامان منم مثل خودت شدم؟ تو حداقل تونستي منو بزايي ... من حتي يه دونه هم نمي تونم ... مامان دخترت نازاست! مامان هيچ وقت مامان نمي شم! نمي شم ... نمي شم ...
ريحانه با چشماي گرد شده كه هر آن امكان داشت از كاسه سرش بيرون بزنه به توسكا خيره مونده بود ... چند لحظه همونطور موند و بعد يه دفعه دست راستشو بالا اورد با همه قدرتش كوبيد توي صورت خودش و گفت:
- واي خدا منو مرگ بده!
اشك توسكا باز صورتشو خيس كرد و گفت:
- من ديگه به درد هيچ مردي نمي خورم! آرشاوير عاشق بچه است ... منم همينطور... 
ريحانه وا رفته روي مبل اجازه داد اشك صورتش رو بشوره ... كم كم ورد گرفت و همينطور كه خودشو به چپ و راست تكون مي داد گفت:
- تو از كجا فهميدي؟!! رفتي دكتر؟ آزمايش دادي؟
توسكا فين فين كرد و گفت:
- هركار كه مي تونستم كردم ... اما نتيجه اي نداشت ... بيماري من ارثيه .. 
ريحانه باز كوبيد توي صورت خودش ... همون لحظه در خونه باز شد و جهانگير اومد تو ... با ديدن چمدون توسكا كه پشت در جا مونده بود تعجب كرد ... فكر اومدن هر كسي رو ميكرد به جز دخترش ... با صداي بلند گفت:
- يالله ... صابخونه؟ مهمون داريم؟!!!
ريحانه از جا پريد و گريه توسكا شدت گرفت ... دلش براي باباش خون بود ... باباش چطور بايد طاقت مي اورد؟ اگه مي فهميد توسكا مي خواد از آرشاوير جدا بشه كمرش ميشكست ... توسكا راهي جز اين نداشت ... آرشاوير عاشق بچه ها بود! بايد بچه خودش رو بغل ميكرد ... بايد! توسكا هم طاقت ديدن يه زن ديگه رو كنار خودش و توي زندگي آرشاويرش نداشت ... پس بايد حذف مي شد ... اونقدر خودخواه نبود كه آرشاوير رو مجبور كنه از حق مسلم خودش بگذره ... ريحانه پريد روي ايوون و با رنگ و رويي پريده و گونه هاي سرخ شده ناليد:
- اومدي جهانگير؟!!
سعي مي كرد صداشو پايين نگه داره كه توسكا نشنوه ... جهانگير با تعجب گفت:
- چي شده زن؟ اين چه وضع و روزيه؟
ريحانه باز خودشو تاب داد و گفت:
- بيچاره شديم! توسكا اومده قهر ... 
اخماي جهانگير در هم شد و گفت:
- چي شده مگه؟!!! آرشاوير اذيتش كرده؟!!
قبل از اينكه ريحانه بتونه حرفي بزنه توسكا از در اومد بيرون و بي حرف خودشو تو بغلش باباش رها كرد ... دستاي جهانگير با همه عشقش دور كمر توسكا حلقه شد و روي سرش رو بوسيد ... توسكا هق هق مي كرد و جهانگير لحظه به لحظه آشفته تر مي شد ... آخر هم طاقت نياورد و گفت:
- چي شده دردونه بابا؟ كي اشكتو در آورده؟ مگه بابات مرده كه اينطور زار مي زني؟
توسكا همون جا توي بغل باباش ناليد:
- بابا ... منو ببخش ... منو ببخش ... 
داشت مي مرد از اين همه غم كه روي شونه هاش بود... بايد غصه باباش و آبروش رومي خورد؟ غصه خودش و مامان نشدنش و آينده شغليش كه بازار شايعه خرابش مي كرد؟ غصه آرشاوير كه بدون توسكا نابود بود؟ غصه مامانش كه با تفكر سنتيش از روز جدايي توسكا يه روز خوش واسه خودش نمي ذاره؟!! بايد به كي فكر مي كرد؟

مرجان باز به حرف اومد و گفت:
- استاد ... برادرم ... خيلي وقته كه دنبال كار ميگرده ... اما كاري پيدا نمي كنه ... راستش ... خوب وضعيت ما رو تقريباً مي دونين ... از بعد از جريان كتاب ... مي دونم كه فهميدين از لحاظ اقتصادي قشر ضعيفي هستيم ... صابخونه مون جوابمون كرده ... با صابخونه درگير شدم .. اين شد وضع و روزم ... 
عكس العمل ويولت در برابر دروغ مرجان كه البته خيلي بهتر از اصل واقعيت بود نا خوداگاه بود ... دستشو گذاشت روي دهنش و ناليد:
- واي خداي من !
بغض گره خورد توي گلوي مرجان ولي اهل گريه و زاري نبود ... آهي كشيد و گفت:
- داداشمم باهاش درگير شد ... اما چه فايده؟!! دعاي روز و شبم شده كه داداشم يه جا كار پيدا كنه ...
ذهن ويولت سريع دويد سمت گالري آراد ... چه جايي بهتر از اونجا؟ مرجان رو هم تا حدودي مي شناخت مطمئن بود از اين اطمينان ضرر نمي كنه ... سريع دست مرجان رو گرفت و گفت:
- مرجان جان .. عزيزم غضه نخور ... زندگي پره از اين بالا بلندي ها ... سعي كن هيچ وقت خودت رو نبازي ...
مرجان توي دلش پوزخند زد:
- آره .... پره! اما نه براي شماها ... براي ما بدبخت بيچاره ها! هر روز يه رنگ بدبختي مي ريزه روي سرمون و زندگيمون رو رنگ و وارنگ ميكنه ... شما چه خبر دارين از سر گشنه زمين گذاشتن و بي پولي كشيدن؟! 
اما در جواب ويولت فقط به يه لبخند تلخ اكتفا كرد ... ويولت همراه با لبخند اطمينان بخش گفت:
- مي دوني كه آقاي كياراد همسرمه ...
مرجان تو دلش گفت:
- مي دونم....
- يه گالري فرش داره كه چند وقته شاگردش ازش جدا شده ... در به در دنبال يه آدم امين مي گرده ... كي بهتر از داداش تو؟ حتما باهاش صحبت مي كنم ... به داداشت بگو فردا عصر بره به اين آدرسي كه مي نويسم .. 
كاغذي از روي ميزش برداشت و تند تند مشغول يادداشت كردن آدرس گالري آراد شد ... مطمئن بود آراد هم جونش در مي ره براي كار خير كردن و اصلا مخالفت نمي كنه ... حتي مطمئن بود آراد اگه وضعيتشون رو بفهمه حقوق ميثم رو دو برابر مي كنه كه بتونه زخمي از زندگيشون رو درمون كنه ... آدرس رو نوشتن و كاغذ رو دراز كرد سمت مرجان ... توي دل مرجان عروسي بود ... بماند كه به خاطر دروغش يه كم هم عذاب وجدان داشت اما اونقدري نبود كه جلوي شاديش رو بگيره ... كاغذ رو گرفت و با قدرداني گفت:
- مرسي استاد .. واقعاً ممنونم ... يه عمر مديونتون شدم ...
ويولت با لبخند خواست جوابش رو بده كه يه دفعه درد شديد و عميقي توي سرش پيچيد ... اونقدر شديد بود كه بي اختيار دستش رو گذاشت روي سرش و ناليد ... درد لحظه به لحظه شديد تر مي شد ... چشماش داشت تار مي شد و حس مي كرد اتاق داره دور سرش مي چرخه ... دستش رو گذاشته بود روي سرش و لحظه به لحظه داشت بي حال تر مي شد ... با جيغ مرجان و حس مايع لزجي بالاي لبش دستش از روي سرش كشيده شد سمت لبش ... طعم شوري خون رو توي دهنش حس مي كرد ... با جيغ مرجان آراد از جا پريد و با ديدن ويولت كه سرشو چسبيده بود و چشماش داشت به سفيدي مي زد از جا پريد ... فريادش بي اراده بود :
- يا امام حسين! 
مرجان و دختري كه توي اتاق بودن يه قدم پريدن عقب و آراد سريع مير ويولت رو دور زد و سرشو كشيد توي بغلش ... مهم نبود كه پيرهن سفيدش با خون ويولت كثيف مي شد ... اون لحظه اصلا به اين قضيه فكر نمي كرد ... رنگ مرجان و دختر چادي هر دو پريده بود و به اين منظره خيره شده بودن ... آراد سر ويولت رو چسبيد بين دستاش و با ترس و حشتي كه كاملا تو صداش حس مي شد گفت:
- ويولت ... ويو ... عزيزم ... چي شدي؟!!! ويولت چته؟!!!
درد داشت آروم مي شد ... آروم و آروم تر ... مچ هاي دست آراد رو چنگ زد ... مرجان دويد سمت آب سرد كن كنار اتاق و گفت:
- من براشون آب مي يارم ...
آراد نمي شنيد ... اصلا حواسش نبود اونجا دانشگاهه و بايد در مقام يه استاد جلوي دانشجوها جلوي خودش رو بگيره ... باز سر ويولت رو بغل كرد و گفت:
- عزيز دلم ... حرف بزن ... صداي منو مي شنوي ... 
ويولت سرشو به نشونه مثبت تكون داد ... درد رفته بود ... سرشو كشيد عقب ... با پشت دست لبشو پاك كرد و گفت:
- خوبم آراد .. نگران نباش ... يه خون دماغ ساده بود... 
داد آراد بلند شد:
- خون دماغ ساده!!!! رنگت رنگ گچ شده!!! بلند شو ببينم ... مي ريم دكتر ...
مرجان ليوان آب رو گرفت سمت ويولت و با نگراني گفت:
- استاد ... آب ....
ويولت ليوان آب رو گرفت و رو به آراد كه كنارش زانو زده بود و با خشم و ناراحتي و نگراني بهش خيره شده بود لبي گزيد و به دانشجوها اشاره كرد ... آراد با كلافگي از جا بلند شد ... پشت به دانشجو ها و ويولت ايستاد و دستشو توي موهاش فرو كرد ... ويولت جرعه از آب رو خورد ... دستمالي كه دختر چادري به سمتش دراز كرده بود رو گرفت، بالاي لبش كشيد و تشكر كرد ... هر دو دانشجو فهميدن جو براي بيشتر موندن مساعد نيست ... زير لبي عذر خواهي كردن و زدن بيرون از اتاق ... آراد همين كه از رفتنشون مطمئن شد هجوم برد سمت ويولت ... سرشو كشيد توي بغلش و صورتش رو غرق بوسه كرد ... ويولت خنده اش گرفت و گفت:
- آراد نكن! يهو يكي مي ياد ... بريم خونه؟ 
آراد خودشو كشيد كنار و با خشم گفت:
- خونه؟!!! مگه خوابشو ببيني ... پاشو بريم بيمارستان .... خون دماغ شدن كه الكي نيست!
ويولت از جا بلند شد ... خنديد و گفت:
- خوبم هست ... منو نمي شناسي؟!! زرت زرت خون دماغ مي شم ... الان هم از خستگي بود ... تو خودت هم از زور خستگي چشمات خونريزي كرده شدي شبيه دراكولا! بريم خونه بخوابيم خوب مي شم ...
آراد دستشو كشيد و گفت:
- حرف بيخود نزن ... اول بيمارستان ... ويولت به خدا داشتم سكته مي كردم وقتي ديدم چه جوري خون از دماغت مي زنه بيرون و نا نداري حتي حرف بزني ...
ويولت نخواست حرفي از سر درد وحشتناكش بزنه ... خسته بود خيلي خسته ... اگه مي گفت چه دردي كشيده و حتي اگه مي گفت بار اولش نبوده كه اين درد سراغش اومده آراد ديگه دست از سرش بر نمي داشت ... فعلا فقط خونه رو مي خواست ... پس با خنده گفت:
- ننر نشو ... مي گم چيزيم نيست ... هنگ كرده بودم كه حرف نمي زدم! يهو خون زد بيرون ... اما براي من طبيعيه ... مي دوني كه چقدر ضعيفم ... قول مي دم اگه بازم اينجوري شدم بريم دكتر خوبه؟!!!
آراد با ترديد نگاش كرد ... ويولت از جا بلند شد و مثل بچه ها پا كوبيد روي زمين و گفت:
- بريم آراد ... خوابم مي ياد !
لبخند نشست روي لب آراد و گفت:
- مطمئني؟
- مطمئن مطمئن ... بريم كه يم خوام باهات در مورد مرجان هم حرف بزنم ...
آراد كتش رو روي پيرهن خونيش پوشيد و گفت:
- مرجان؟
- همين خانوم سبحاني ...
- آهان ... داشتي فضولي ميكردي؟!
ويولت خنديد ... رفت سمت در و گفت:
- اي همچين ... حالا بيا تو راه برات مي گم ... 
هر دو با لبخند از اتاق خارج شدن ...

خسته و كوفته با بدني خسته كوله پشتي راه راه سفيد و نارنجيشو روي شونه اش جا به جا كرد و سعي كرد به چيزاي خوب فكر كنم تا كوچه لعنتي طول و درازشون زودتر تموم بشه. مسير دانشگاه تا سر كوچه يه طرف اين كوچه طويل هم يه طرف ... ته مونده هاي انرژيشو هم از ته وجودش مي كشيد بيرون و جنازه اش رو تف مي كرد توي خونه. داشت به خودش غر مي زد كه براي چي اينقدر كيفشو سنگين مي كنه كه موقع برگشتن پدرش در بياد! اونم مي تونست مثل اينهمه دانشجوي راحت و ريلكس بره دانشگاه و برگرده، نه نگران جزوه نوشتن باشه و نه نگران خط كشيدن زير نكات مهم كتاب ها ... دم امتحان همه رو يه جا از خر خوناي كلاس بپرسه و خودشو راحت كنه! اما هر بار حس وسواس گونه اي بهش اجازه نمي داد كيف خالي دستش بگيره و بازم صبح به صبح كيفش رو پر از كتاب و جزوه مي كرد و راهي دانشگاه مي شد كه از خونه شون هم خيلي فاصله داشت. توي فكراي فرسايشي خودش غرق شده بود! يعني مي خواست به چيزاي خوب فكر كنه، اما مگه اين فكراي جديد مي ذاشت اون فكر خوبي هم داشته باشه؟!! بدبختي پشت بدبختي و اين بدبختي هاي آخر از همه بدتر! اينقدر غرق خودش بود كه متوجه نشد يه نفر سايه به سايه اش داره مي ياد ... با صداي چندشناك هومن از جا پريد و بي هوا يه قدم پريد عقب و چرخيد سمت هومن:
- به مرجان خانوم كم پيدا!!!
توي چند ثانيه خودشو جمع و جور كرد، كيفشو روي شونه اش بالا پايين كرد و در حالي كه خاك هاي فرضي روي آستين مانتوش رو مي تكوند گفت:
- برو رد كارت هومن! ميثم ببينتت خونت پاي خودته!
هومن يه قدم جلو اومد و با خنده گفت:
- جدي؟!! ميثم؟!! منو مي كشه؟!! هه! ساده اي خانوم ... ساده! آق داداشت مريدم شده خفن ناك! 
مرجان خوب از سوابق درخشان هومن خبر داشت. ساقي محله بود و نفرين يه عالم مادر داغديده و مادرايي كه بچه معتادشون افتاده بود گوشه خونه پشت سرش ... از شانس خركي مرجان خاطرخواه اون شده بود و هر جور كه مرجان باهاش برخورد مي كرد اون بازم از رو نميرفت و اتفاقا برعكس! روز به روز به روي مباركش هم اضافه مي شد و سمج تر مي افتاد دنبال مرجان ... همين جمله اي كه گفت شاخكاي مرجان رو تكون داد، قدمي جلو رفت و رخ به رخ هومن گفت:
- چي؟!! چه گهي خوردي؟!! ميثم؟ مريد توي خرچسونه؟ 
هومن ابرويي بالا انداخت، زنجير نقره اي رنگي رو كه به شلوار جين گل و گشادش آويزون كرده بود با يه حركت جدا كرد، شروع كرد به چرخوندن زنجيرش و گفت:
- هي هي خانوم خانوما غلاف كن! وقتي چيزي نمي دوني نطق بيجا ممنوع! بله مريد من شده! مشتري هاي بدبخت من شدن مشتري هاي پر و پا قرص آق داداشت ... رگ ميزنه براشون ... هوا موا خالي مي كنه تو رگشون ... ديگه بستگي به طرف داره! خودش مرگشو انتخاب مي كنه و آق داداشت اجرا مي كنه! خيلي راحت، يارو ميخواد بره اون دنيا! چي بهتر از اين كه ...
كيف مرجان كه توي تخته سينه اش فرو اومد داد كشيد:
- هوي چته رم كردي؟!!!
- حرف دهنتو بجو بعد نشخوار كن بعد اگه ديدي قد و اندازه تو تف كن بيرون نفهم عوضي! راجع به ميثم يه بار ديگه ...
اينبار نوبت هومن بود كه بپر هوس حرف مرجان:
- شاهدش همين الان هي و حاضر موجوده! برو توي ساختمون خرابه ... طبقه دويوم! همون گوش موشه ها مي بيني آق داداشتو كه داره مي بره رگ زندگي كاظم ننه پري رو ... برو با چشم ببين ... 
مرجان ديگه چيزي نشنيد، كوله اش حالا براش حكم پر كاه رو داشت، فقط مي خواست هر چه سريع تر خودشو برسونه به ساختمون خرابه اي كه آخر كوچه بود و شده بود مكان براي ساقي ها و معتادا و دائم الخمرها! بعضي وقتام كثافت كاري دختر و پسرايي كه مكان نداشتن ... هر چي بيشتر مي دويد انگار مسير كش مي يومد ... ميثم رو مي ديد ... با يه تيغ ... ميثم رو مي ديد با يه سرنگ ... ميثم رو مي ديد ... واي نه! ميثم نه! نمي ذاشت داداشش به كثافت كاري كشيده بشه .. داداشش قاتل نبود ... داداشش اگه جون كسي رو مي گرفت خودش زودتر بي جون مي شد ... ميثمش پاك بود و با احساس ... بي پولي چه كرده بود با داداشش؟ بالاخره رسيد، جلوي ساختمون خرابه كه رسيد يه راست دويد سمت پله هايي كه پله نبودن ... يه سطح شيب دار بود با چند تا پاره آجر وسطاش ... كفشاي اسپرتش كمكش كردن كه بدو بدو از روي اجرها بپر بپر بره تا طبقه دوم ... طبقه اي كه ميثمش توش نبود ... اميدوار بود كه نباشه ... حتي اميدوار بود هومن عوضي دروغ گفته باشه تا خودش رو برسونه بهش و يه خاكي تو سرش كنه ولي ميثم اينجا نباشه ... از پس خودش بر مي يومد ... هومن پخي نبود! رسيد طبقه دوم ... نور كمي اونجا بود و چشماش درست نمي ديد ... ديوارهاي نيمه ساز جلوي نور خورشيد رو گرفته بودن ... صدايي به گوشش خورد. چشماشو محكم روي هم فشار داد ... تو دلش غريد:
- ببينين ... بينين الان وقت كوري نيست!!! 
بعد از سي ثانيه بالاخره چشمش به نور كم عادت كرد و ديد ... ديد ولي كاش كور مونده بود و نمي ديد ... ميثم رو ديد كه سرنگ رو دستش گرفته، ميثم رو ديد كه توي يه دستش سيگاره و توي اون دستش سرنگش پر از هوا ... هوا كه به همه جون مي ده اما رفتنش توي بدن اون كاظم بدبخت ننه پري جونشو مي گيره ... كيفش از روي شونه اش سر خورد ... صدايي كه از حنجره اش زد بيرون براي خودش هم نا آشنا بود چه برسه به ميثم و كاظم ننه پري بدبخت ... 
- ميثم !!!
سرنگ از دست ميثم افتاد و از جا پريد ... توي اون تاريكي ... همون جايي كه نوري نبود ... همون جا كه ديواراي نيمه ساز جلوي نور رو گرفته بودن مرجان ديد ... رنگ پريده ميثم رو ديد و دستاي لرزونش رو ... ديد كه با هيجان و نفس نفس زنون گفت:
- مرجان!
مرجان رفت به طرفش پاهاش سنگين شده بودن ... دنبال خودش مي كشيدشون روي زمين ... پس هومن ساقي معتاد عوضيآشغال راست مي گفت!!! هومن راست مي گفت و داداش ميثمش مي خواست قاتلباشه حتي شده به شيوه اوتانازي ... فقط اون دكتر نبود ... كاظم پلكاش نيمه بسته بود ... خودش داشت جون مي كند پس ديگه اين قر و فرا چي بود كه به خودش مي ذاشت؟ با داد ميثم از جا پريد و نگاه از كاظم ننه پري بدبخت گرفت:
- تو اينجا چه گهي مي خوري؟!!! گمشو برو خونه ... راتو بكش برو تا خلاصت نكردم.
رفت جلو ...بايد ميثم رو نجات مي داد ... نمي ذاشت داداشش نابود بشه تو اين لجنزاري كه با دست خودش درست كرده بود ... جلوش ايستاد و دستاي لرزونش رو برد بالا ... بزرگتر بود ازش ... حق داشت ... پس درنگ نكرد ... دست رو برد بالا و با تموم قدرت فرود آورد رويگونه سمت چپ ميثم ... پوستش سفيد بود ... رد انگشتاش رنگ انداخت رو سفيدي پوستش ... دستشو گذاشت روي صورتش ... قبل از اينكه بفهمه چي شده و بخواد خروس لاري بشه و بپرسه به مرجان و چنگولاشوبه رخ بكشه مرجان شونه هاشو گرفت و هولش داد توي ديوار روبرويي ... لاغر بود ...محكم خورد توي ديوار ...چونه مرجان مي لرزيد ... امانمي تونست باعث اين بشه كه داد نزنه ...پس زد ... داد زد...با همه وجود... با سلول به سلول بدنش... با همه نفرتش ...با همه عشقش...
- چه غلطي ميخواي بكني؟!!! هـــــــــــآن؟ فقط قاتل نبوديم ...اونم به يمن بركت وجودتو قراره به خونواده مون اضافه بشه ...
داد ميثم بلند شد:
-خفه شو! خفه شو وقتي هيچي نمي دونيگه الكي نخور... دهنتو وا نكن ... آخه نكبت نفهم! تو چه مي فهمي چه پولي تو اين كاره!!
- پول؟!!! تف به اون پول! اين كاظم اگه پول داشت كه خرج موادش ميكرد ...چرا هوس خودكشي به سرش زده؟!!
- هه! فكركردي اگه پول نداشت زير بار ميرفتم؟!! مواد ديگه بهش حال نمي ده ... بچلونيش از همه بدنش شيره مي زنه بيرون ... مصرفش بالا رفته و نئشگيش كوتاه ... ميخواد بميره ... منو سننه؟ تو رو سننه؟ خودش جرئت نداره من كمكش مي كنه ... اون شوت مي شه اون دنيا و من مي شم صاحب هر چي پول داره!
مرجان داشت رواني مي شد. دستش رفت بالا ... ولي اينبار نه براي زدن ميثم ... براي شرحه شرحه كردن خودش ... كوبيد توي صورتش و جيغ زد:
- نمي خوام ... مي خوام از گشنگش بميريم ... مي خوام آواره خيابونا بشيم .. كارتون خواب بشيم ... ولي نمي خوام تو آدم بكشي ... نمي خوام از اين پولا بياري تو خونه مون ... مي خواد بميره خودش خودشو بكشه ... نمي خوام....
مي كوبيد توي صورتش و جيغ مي زد ... خون از دماغش زد بيرون ...محكم تر كوبيد ... خون شدت گرفت ... گونه هاش مي سوخت ... با ناخن خش انداخت صورتشو ... ميثم با ديدن وضعيت مرجان پريد جلو ... سعي كرد دستاشو بگيره ... گريه اش گرفته بود ... قلب پاره پاره اش ذره ذره از چشماش مي زد بيرون ... 
- باشه مرجان ... باشه ... غلط كردم ... من گه خوردم ... باشه نمي كنم ... نمي كنم مرجان نزن ... نزن تو رو به علي نزن! قول مي دم ... هر چي تو بگي ... مرجان ...
مرجان هق هق كنون افتاد توي بغل ميثم و دستاي ميثم دوركمرش حلقه شد ... هر دو زار مي زدن ... زار مي زدن و خبر نداشتن از كاظم ننه پري بدبخت كه بدون استفاده از هواي مرگ جون داده ... جون داده و ديگه لازم نيست براي ذره اي لذت بيشتر خودشو توي موارد غرق كنه ... رفت و ننه پري رو عزادار كرد ... ميثم خم شد كيف مرجان رو برداشت ... مرجان هنوز توي بغلش مي لرزيد ... با يه دست مرجان رو گرفت و كشيدش سمت پله هاي شيب دار آجري ... در همون حالت گفت:
- بيكاري ديوونه م كرد آجي ... ديگه نمي كنم كار خلاف ... قسم ميخورم ... مي گردم ... بازم دنبال كار مي گردم ... بازم دنبال نون حلال مي دوم ... بالاخره گير مي يارم ... مي رم شيشه ماشينا رو پاك مي كنم ... مي رم سنگ خلا مي شورم ... مي رم سوفور مي شم ... اما ديگه از اين كارا نمي كنم ... فقط تو آروم باش ... آروم باش ... 
مرجان كم كم داشت آروم مي شد ... كم كم داشت به آرامش دلخواهش مي رسيد ... داداش كوچيكش هنوز پاك بود ... هنوز احساس داشت ... قاتل نشده بود .. با گرفتن جون بقيه جون احساسشو نگرفته بود ... ذره اي آدميت تو وجودش بود ... همين براش بس بود ... وجدانش پوزخند زد:
- آدميت!
به نداي وجدان گوش نكرد ... خودش مهم نبود ... مهم داداشش بود ... نبايد اجازه مي داد ذره اي از خط راست منحرف بشه ... بايد ميثمش رو نجات مي داد ... هر طور كه شده بود ... ويولت در حالي كه دفتر دستك هاشو زير بغلش جا مي داد كليد رو از توي كيفش در آورد و توي قفل در انداخت، صدايي سر جا متوقفش كرد:
- استاد ... عذر مي خوام ...
بيخيال كليد و قفل سر جا كمي چرخيد و اشكان رو پشت سرش ديد، لبخند محوي زد و گفت:
- بفرماييد آقاي خسروي؟!
اسكان سرشو زير انداخت، كمي اين پا اون پا كرد و گفت:
- يه كم خصوصيه استاد، اگه مي شه داخل اتاقتون در موردش صحبت كنيم.
ويولت بدون حرف در اتاق رو باز كرد و وارد شد، صحبت كرد اساتيد با دانشجوهاشون داخل اتاقشون طبيعي بود. پس مشكلي نبود كه با اشكان داخل اتاق صحبت كنه. همين كه پا به اتاق گذاشت كليد برق رو فشار داد و با دلتنگي به سمت ميز آراد نگاه كرد. هنوز كلاش تموم نشده بود، اما به زودي سر و كله اونم پيدا مي شد. همه اش دو ساعت بود كه نديده بودش اما بازم با ديدن ميز خاليش دلش گرفت، كيفش رو روي ميز گذاشت، روي صندلي گردان مخصوصش نشست و به اشكان كه دنبالش اومده بود تو و الان وسط اتاق ايستاده بود خيره شد ... نگاه ويولت گوياي سوالش بود ... يعني حرف بزن! مي شنوم ... اشكان كيف بند دار چرمي قهوه اي رنگش رو روي شونه جا به جا كرد و درشو يه بار باز و بسته كرد ... ويولت عاشق تق صدا كردن بسته شدن در كيفاي اين مدلي بود ... دوباره باز و بسته كرد ... تق ... من من كرد:
- راستش استاد ... مي خواستم يه چيزي رو بهتون بگم .. اول خواستم با استاد كياراد صحبت كنم، اما خوب نشد. يعني روم نشد، با شما راحت ترم ... البته ... 
تق ...
- شما هم جذبه تون ماشالله بزنم به تخته خيلي بالاست ... اما اينم چيزي نيست كه بشه ازش گذشت ...
تق ...
- راستش ...
ويولت داشت كلافه مي شد، براي همينم پريد وسط حرفش و گفت:
- اصل مطلب رو بگين آقاي خسروي ...
تق ... آهي كشيد و گفت:
- راستش يه شايعاتي دارن در مورد شما و آقاي كياراد در مي يارن ... كه ... كه ...
تق ....
- كه خب ... با هم مي رين ... با هم مي يان ... مي گن آقاي كياراد متاهله ... شما هم فكر كنم باشين ... 
تق ...
- چون خوب حلقه دستتونه ... 
تق ...
- خوب درستش نيست اين حرفا پشت سر شما و ايشون باشه ... ممكنه براتون دردسر بشه ... 
به اينجا كه رسيد يه قدم به ميز ويولت نزديك شد، حرف زدن براش راحت تر شده بود چون اصل قضيه رو گفته بود ... بيخيال كيفش شد و دستشو به بند كيفش آويزون كرد اون يكي دستشو هم لب ميز ويولت گذاشت و گفت:
- استاد ... بهتره يه جوري جلوي اين شايعه ها رو بگيرين ... واسه خودتون عرض مي كنم ...
ويولت نفسشو فوت كرد، منتظر بود اشكان دست از اين مسلسل وار حرف زدنش برداره تا بتونه حرف بزنه اما اشكان تند تند داشت حرف مي زد ... آخر هم ويولت خسته شد و گفت:
- آقاي خسروي ... 
اشكان در جا ساكت شد، دستشو توي موهاي مشكي پر پشتش فرو كرد و گفت:
- جانم استاد ...
جانم شنيدن از زبون كسي جز آراد رو دوست نداشت ... نا خودآگاه اخماش در هم شد و گفت:
- شايعه اي در كار نيست ... آقاي كياراد همسر من هستن!
اشكان لال شد! دهنش نيمه باز موند و با چشماي گرد شده زل زد توي چشماي گربه اي ويولت ... تو عقلش هم نمي گنجيد كه چنين چيزي بشنوه! استاد آوانسيان و استاد كياراد؟ يه مسيحي و يه مسلمون دو آتيشه كه از مثال هايي كه مي زد ايمان قويش چكه مي كرد و همه مي دونستن چقدر با خداست؟ تناقضي كه تو ازدواجشون وجود داشت اشكان رو مبهوت سر جا خشك كرده بود ... دستي كه توي موهاش بود رو هم گذاشت لب ميز و تقريبا روي ميز خم شد، سرش پايين بود ... ويولت داشت تجزيه و تحليل مي كرد ... نزديكيشون به هم زياد شده بود ... اين طرز براي صحبت كردن يه استاد خانوم جوون با يه دانشجوي پسر جوون ديگه مناسب نبود ... بيش از اندازه صميمي شده بود ... مي خواست تذكر بده كه اشكان خودشو جمع و جور كنه اما حال و روز اشكان براش عجيب بود ... چرا اينقدر جا خورده بود؟!!!
***
سامسونت قهوه ايشو برداشت و گفت:
- خسته نباشين بچه ها ...
صداي همهمه بلند شد ... همه هجوم بردن سمت در ... داشت توي دلش دعا مي كرد كسي جلو نياد و نخواد سوالي بپرسه ... خسته بود ... خيلي خسته! نصف روز گالري بود و نصف روز دانشگاه ... تموم وقتش توي خونه هم مجبور بود مطالعه كنه كه بتونه جواب گوي دانشجوهاي زياده خواه باشه ... ديشب تا صبح داشت روي يه مقاله كار مي كرد كه ترجمه اش كنه و به كتابخونه اهدا كنه ... براي همين خسته بود و مي خواست زودتر بره ويولت رو برداره ببره خونه و بخوابه ... هوس كرده بود تو بغل زنش بخوابه ... سرشو توي موهاي بلوطيش فرو كنه و اينقدر نفسس عميق بكشه تا بيهوش بشه ... آرامشي كه آغوش ويولت براش دات رو هيچ كجاي ديگه روي اين كره خاكي نداشت ... با صدايي مجبور شد پوف بكشه و بايسته :
- ببخشيد استاد ...
برگشت ... دختري كنار راهرو منتظرش ايستاده بود ... دختره رو خوب مي شناخت دانشجوش بود ... ترم اولي ... دانشجوي ويولت هم بود ... مشكل مالي داشت ... خواست نگاهشو از دختره بگيره و بگه بفرماييد كه نگاش رو صورتش ميخكوب شد ... جاي ناخن ها ... خراشيدگي پوست صورت و كبودي ها ... ياد ويولتش افتاد ... همون روزي كه بعد از يه مدت غيبت برگشت دانشگاه ... همون روزي كه رامين كثافت مي خواست بهش تجاوز كنه ... باز دستاش مشت شد ... باز يادش افتاد ... اين تنهاي خاطره اي بود كه هر بار با ياداوريش هوس مي كرد يكي دو تا هوار بكشه ... حالا اين دختر با قيافه اي كه تقريباً شبيه ويولتش بود درست با همون زخما روبروش بود ... مرجان با ديدن نگاه خيره آراد شرمگين سرشو انداخت پايين ... آراد به خودش اومد ... گلوشو با سرفه اي صاف كرد، راه افتاد و در همون حين گفت:
- بفرماييد تو راه صحبت مي كنيم ...
مرجان تند تند كتابي كه دستش بود رو ورق زد و گفت:
- استاد ... راستش اين مبحثي كه جله قبل گفتين يه كم برام صقيل بود ... مي خواستم بيام اتاقتون اگه مي شه يه بار ديگه برام توضيحش بدين ... البته اگه ممكنه ... آخه الان ساعت رفع اشكاله ... 
اوه يادش نبود! تو برنامه اش دو ساعت برنامه رفع اشكال داشت و بايد توي دفترش مي موند! بدبختي از اين بيشتر ... كيفش رو اين دست اون دست كرد ... كاش مي شد دختره رو بپيچونه ... از گوشه چشم نگاش كرد ... يعني چه بلايي سرش اومده بود؟ نكنه بازم يه رامين ديگه ؟ يه ويولت ديگه؟!! دختر ساده اي بود ... يه مانتوي ساده مشكي تنش بود و يه شلوار كتون مشكي و يه جفت كفش اسپرت نارنجي و يه كوله راه راه سفيد نارنجي ... چشماش عجيب شبيه چشماي ويولتش بود ... فقط پوستش سفيد بود ... نگاشو دزديد .. چه مرگش شده بود؟!! هيچ زني توي قشنگي به پاي ويولتش نمي رسيد ... هيچ وقت ... هرگز ... اما دلش براي دختر بيچاره سوخت ... به دفترش اشاره كرد و گفت:
- خيلي خب بفرماييد براتون توضيح مي دم ... 
گل از گل مرجان شكفت ... بي اراده دستش رفت به سمت مقنعه اش و كشيدش جلوتر ... چند تار موي سياهش زده بود از زير مقنعه بيرون كه با دست فرستادشون تو ... آراد با ديدن شيشه بالاي در اتاق و ديدن چراغ روشن وسط اتاق فهميد ويولت زودتر اومده از كلاس بيرون ... لبخند نشست كنج لبش ... ديدن ويولت مي تونستي ه كم از خستگيشو در كنه ... علاوه بر اون دوست نداشت با دختر نامحرمي توي اتاق تنها بمونه ... مجبور بود در رو باز بذاره ... اونم ممكن بود به تيريج قباي دانشجوي ترم اوليش بر بخوره ... در هر صورت اينا مهم نبود ... مهم اين بود كه ويولتش توي اتاق بود ... بي صبرانه در اتاق رو باز كرد ... اما با ديدن منظره روبروش پا سست كرد ... خسروي توي اتاقش بود ... يكي از ساعي ترين دانشجوهاش ... جفت دستاش روي ميز ويولت بود و خم شده بود روي ميز ... نه زياد ... انگار داشته مي افتاده و به ميز چنگ زده بود ... صورتشو نمي ديد اما ويولت رو مي ديد كه چطور به اون پسر خيره شده ... در كه باز شد نگاه ويولت و خسروي چرخيد سمت آراد و مرجان كه پشت سرش ايستاده بود ... نگاه مرجان و اشكان تو هم گره خورد ... اشكان سيخ ايستاد ... چند لحظه بينشون سكوت بود تا اينكه اشكان سريع گفت:
- سلام استاد ...
چرخيد سمت ويولت و گفت:
- ببخشيد استاد، وقتتون رو گرفتم ...
بعد هم با سرعت از اتاق بيرون زد ... نزديك مرجان كه رسيد چند لحظه پا سست كرد ... خواست سلام كنه ... اما دليلي نداشت ... تازه با هم كلاس داشتن ... پس به قدماش سرعت بخشيد و به سرعت دور شد ...